Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 26

Guffi var dálítið glysgjam. Við lét-
um álplötu í búrið hans og glampaði
á hana. Svaf hann oft á henni.
Aldrei mátti halda á Guffa en hann
vildi oft sitja á hönd okkar eða höfði.
Fengi hann það ekki mislíkaði hon-
um stórlega.
Honum var illa við böð en fjaðrir
sínar sleikti hann vandlega hvern
dag. Þegar okkur þótti hann van-
rækja þrif um of úðuðum við á hann
vatni, sem hann sýndist lítt hrifinn
af.
Húsið hans Guffa (búrið) var opn-
að kl. 8 á morgnana. Þá brást ekki að
hann fór að krananum yfir eldhús-
vaskinum og beið þess að hann yrði
opnaður lítið eitt. Þá fékk hann sér
morgundrukkinn. Að því loknu var
flug upp á skáp við eldhúsdymar, þá
fór fram fjaðrasnyrting. Svo gat leið-
in legið upp á loft til „ömmu“ eða í
bókastofu til „afa“ og þá var oft
horft á mannlífið á götunni úr
gluggakistunni. Eða þá farið í bað-
herbergið og litið í stóra spegilinn oft
lengi og spekingslega. Þá sá Guffi
nefnilega annan fugl og vildi stund-
um kynnast honum nánar.
Þegar raftæki var sett í gang í eld-
húsi, var Guffi óðara kominn og
hlustaði „andaktugur.“
Þegar við fórum að heiman, gætt-
um við þess að hafa útvarp opið, svo
að Guffi gæti hlustað, sem hann jafn-
an gerði, sat þá fyrir framan tækið.
Ekki skipti máli hvort mústkin var
klassísk, popp eða annað, hljóðið var
allt, þó síður tal.
Þegar Guffi var fluttur á annað
heimili í sumarferðum okkar,
kannski mánuð, leiddist honum og
hafði varla lyst á mat fyrst í stað. Þá
vomm við hreint ekki laus við sam-
viskunnar átölur.
Guffi gerði sér sitthvað til skemmt-
unar. Hann kaus oft að sitja hátt, til
að mynda uppi á háum frystiskáp í
eldhúsinu. Þar voru í grunnum diski
smámyntir. Eitt sinn þegar við kom-
um inn, hafði Guffi ekki verið iðju-
laus. Smáaurarnir lágu út um gólf, en
Guffi sat uppi og velti vöngum,
greinilega ánægður með afrek sitt.
Við töldum 74 stykki.
Svo létum við smákúrantinn á sinn
stað og biðum þess að sjá, hvað
Guffi hefðist að. Hann tók fyrsta
peninginn í munninn, gekk með
hann fram á brún skápsins og lét
falla. Gaman var að sjá tilburði hans
eftir að hann sleppti peningnum. Þá
horfði hann niður eins og dálítið
hissa, lagði undir flatt, sótti þann
næsta og lét gossa.
Svona hélt hann áfram uns skálin
var tæmd. Þetta var leikur hans öðru
hvoru, en svo kom þar að áhugi hans
beindist að öðrum uppátækjum.
Einn var sá leikur Guffa að ýta
léttum smáhlutum
út af borði, svo
sem eldspýtu-
stokkum, og
ekki síst
hafði hann
hug á að
láta gler-
augu okkar
fara sömu
leið. Var hann
stundum kominn
vel af stað með þau,
en komið á leið hans í
tæka tíð.
Þegar húsmóðir hans
greip í að leggja púsluspil,
brást ekki að Guffi byrjaði
að fleygja út af borðinu.
Kannski skildi hann
ekki, af hverju hann
mátti ekki gera svona lít-
ið að gamni sínu. Spilum
henti hann alltaf niður, ef
þau lágu á borði.
Oft sat Guffi hjá okkur í sjón-
varpsherbergi á kvöldin, en ekki
hafði hann áhuga á því, sem sást á
skjánum. Lauk því oft svo, að hann
sofnaði en inn í húsið sitt fór hann
helst ekki seinna en klukkan 22. Þá
vildi hann vera í næði. Allur hávaði
fór illa í hann, en suð í raftækjum og
lágværa tónlist kunni hann vel að
meta.
Þegar regn buldi á gluggarúðum,
var hann fremur órólegur eða hrædd-
ur.
Guffi var heilsugóður, varð sjaldan
misdægurt, en þá er leið á árið 1991
var sem fjöri hans hrakaði og hann
lék sér sjaldan, svaf oftar eða sat inni
í húsi sínu, var greinilega brugðið.
Að kvöldi 27. október 1991 sat
hann lengi kvölds hjá okkur. Loks
fór hann inn til sín daufur í dálkinn.
Eftir miðnætti leit ég til hans. Sat
hann þá á priki sínu. Klukkan 2 fór
ég aftur að huga að honum. Lá hann
þá á gólfinu í húsi sínu og var sofn-
aður svefninum langa.

170 Heima er bezt