Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 25

Haraldur Guðnason:
Minning
Við vorum orðin tvö í kotinu,
konan og þáttarhöfundur.
Þriðji íbúinn var Guffi, sem
kom sem sumarleyfisgestur,
en viðdvöl hans varð átta ár.
Guffi var páfagaukur, gulur
með bláu ívafi.
Guffi hafði átt heimili hjá
tveimur fjölskyldum, var
fenginn sem leikfélagi barn-
anna. Svo kom þar að fjöl-
skylda nr. 2 fór í mánaðarfrí.
Þá var Guffi vistaður hjá of-
annefndum „háttvirtum höf-
undi“ og konu hans. Þau tóku
gestinum vel en án kæti.
m
uffi var ekki sérlega glaður
gestur í fyrstu. Hann át og
drakk, settist svo á hönd
húsbónda og sníkti mannamat. Þeim
sið hélt hann alla tíð og varð nokkuð
ágengt, því að ýtinn var hann og lét í
ljós vanþóknun væri honum synjað.
Guffa þótti til að mynda mjög gott
hangiket. Konan sagði að Guffi ætti
að fá sinn fuglamat.
Guffi kunni fljótt á herbergjaskip-
an á Bessastíg 12. Húsið hans (búrið)
var opnað að morgni. Þá var Guffi
frjáls ferða sinna. Svefnherbergi
hjóna var á efri hæð. Þangað var
Guffi kominn einn morgun og vakti
okkur hjón. Var hann kátur eftir þetta
afrek.
Best þótti Guffa að raulað væri fyr-
ir hann. Sjálfur hafði hann ekki söng-
Haraldur og Guffi.
Eftir það afrek að finna leið til
okkar kom hann flesta morgna. Eitt
sinn elti hann okkur niður í kjallara.
Þar varð hann dálítið villtur, fann
ekki leiðina upp. Eftir það fór hann
aldrei niður en beið okkar jafnan í
efstu kjallaratröppunni.
Þrisvar slapp Guffi út húsmóður
sinni til mikillar skelfingar. Hún elti
hann út og kallaði á hann gráti nær.
Og hvað skeði? Guffi trítlaði inn á
eftir henni.
Lengstum var Guffi í góðu skapi,
en út af því gat brugðið. Þá átti hann
til að bíta og garga, t.d. þegar hann
mátti ekki éta af diskum okkar.
Heimaerbezt 169