Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 23

Þegar við, sem nú áttum frívakt, lögðum af stað fram
að lúkar, sáum við bát skammt fyrir aftan okkur, sem var
á sömu leið og á svipuðum hraða og við. Þó að þetta væri
í alla staði venjuleg sjón, hafði einhver okkar orð á þessu.
Þegar í lúkarinn kom, fengum við okkur smákaffitár til
að væta kverkarnar, en fleygðum okkur síðan út af í kojur
okkar.
Við sáum hvar þeir tveir, sem útstímið áttu, komu fram
í lúkar og settust að kaffidrykkju.
Innan stundar hafði taktfast vélarhljóðið og ljúfar
hreyfingar bátsins fært okkur á vit léttra drauma. Hve
lengi við sváfum veit ég ekki, en þó nokkur stund mun
það hafa verið. Skyndilega kvað við svo hátt neyðaróp að
ofan, að við sem sváfum, hentumst í einu stökki fram á
gólf og í öðru upp á dekk. Ég held að þangað höfum við
verið komnir, áður en augnalok okkar náðu að opna sig
til fulls, slíkur var hraðinn á okkur. Það má segja að það
hafi bjargað miklu, þegar ég tók stökkið upp á dekk, að
hér var ég á tíma gömlu, góðu axlabandanna, því að ann-
ars hefði ég trúlega staðið buxnalaus, þegar ég tók þar
hina glæsilegu lendingu.
Þar sem við nú stóðum, vorum við auðvitað kolruglað-
ir, sáum engan mann og heyrðum aðeins taktfast vélar-
hljóðið. Við reyndum að átta okkur og lituðumst um og
þá sáum við okkur til mikillar undrunar, að báturinn, sem
siglt hafði á eftir okkur, hafði snúið við og sigldi nú á
fullri ferð í átt til lands á ný.
Eftir stutta stund sáum við, hvar þeir tveir, sem á vakt-
inni voru, stóðu náfölir og skjálfandi aftur við stýrishús,
héldu sér með báðum höndum í borðstokkinn og góndu
ofan í sjóinn.
Við flýttum okkur
til þeirra og litum út
fyrir, og þar gaf nú
heldur á að líta. Við
borðstokkinn flaut
feiknastórt tundur-
dufl, og virtist það
skríða rétt við kinn-
ung bátsins, og svo
virtist sem sjórinn,
sem bátsstefnið ýtti
frá sér og hin hæga
lendingaralda, sem
lyfti duflinu ofur-
hægt upp og niður,
væri það eina, sem
kom í veg fyrir að
oddar þess næðu að
berjast í bátskinn-
unginn.
Að örlítilli stund
liðinni, sem í augum
okkar, sem á horfð-
um, virtist óralöng, hafði báturinn siglt framhjá duflinu,
og við sáum það fjarlægjast hægt en örugglega aftur und-
an honum.
Þegar allir höfðu náð sér, svo að þeir mættu mæla,
skýrðust málin fljótt en þau voru einfaldlega á þann hátt,
að þeim tveimur, sem á vakt voru, hafði dvalist lengur en
góðu hófi hafði gegnt við kaffidrykkjuna í lúkarnum, og
þar sem þetta var fyrir tíð fjarstýringa, höfðu þeir bundið
stýrishjólið fast, svo að báturinn héldi réttri stefnu. Þegar
þeir komu svo upp á þilfar, var það báturinn, sem á eftir
var, sem vakti athygli þeiira á því að eitthvað óeðlilegt
væri á seyði, þar sem hann var á land- en ekki útstími.
A þeim tíma, sem hér um ræðir, voru yfirleitt engin ör-
yggistæki, svo sem þokulúður eða aðrar hljóðpípur í litl-
um fiskibátum, svo að báturinn, sem á eftir okkur fór, gat
ekki gert viðvart um hættu þá, sem hann sá okkur stefna
í. Hann gat aðeins snúið af leið sér til bjargar.
Tundurduflinu, sem hér kom við sögu, tókst að ná í
land, og þar sem það reyndist virkt var því eytt á giftu-
samlegan hátt.
Það er nú farið að halla að lokum þessarar frásagnar.
Mér hefur oft orðið hugsað til þess, þegar ég hefi farið
yfir þennan þátt í huga mér, að hér sem svo oft áður hefur
gamla spakmælið, „ekki verður feigum forðað né ófeig-
um í hel komið,“ sannað sig.
Þó að hér sé aðeins um að ræða frásögn af atburði, sem
ég upplifði sjálfur, vona ég að hann megi verða til þess
að vekja athygli á því, að öll umferð, hvort sem hún fer
um land, loft, vatn eða sjó krefst aðgátar og að heppnastir
eru þeir, sem komast heilir á áfangastað sinn. _
Heima er bezt 167