Heima er bezt - 01.07.1995, Blaðsíða 25

að, en það fór á annan veg. Einkennileg og flókin at-
burðarás sundraði þeim ásetningi, svo að við náðum ekki
saman fyrr en eftir fimmtíu ár, en það er önnur saga.
A þessum bæ var nokkuð rætt um drauga, enda átti þar
að vera viðloðandi draugur, sem kallaður var Bakkamóri.
Þegar ég var nýkominn að Bakka, var ég látinn sofa hjá
dreng, sem var fimm árum eldri en ég. Við sváfum í bað-
stofu ásamt öðru vinnufólki. Eitt sinn bar svo til seint um
kvöld, að húsbóndinn sparkaði einhverju út úr hjónaher-
berginu. Félagi minn sagði, að nú hefði hann verið að
sparka Bakkamóra út, en það þyrfti hann að gera á hverju
kvöldi. Mér fannst nú líklegra, að þetta hefði verið kött-
urinn en þorði ekkert að segja við mér svo miklu vitrari
mann.
Eg var lengi nokkuð myrkfælinn, enda mikið gert til að
svo gæti orðið. Við M vorum það bæði, en auðvitað lét
ég aldrei á því bera, ef við vorum saman í myrkri þóttist
þá fær í flestan sjó. Stundum fékk ég þó martröð um næt-
ur og dreymdi þá einhvern óhugnað í lambhúshlöðunni
og gekk svo lengi, eftir að ég var farinn frá Bakka.
Hjásetutíminn var reyndar skemmtilegur, en fólk var
oft að spyrja mig, hvort mér leiddist ekki einveran. En
það var síður en svo, því að ég naut þess að geta glímt
við að setja saman sögur og stundum bjástraði ég við að
fella efni í stuðla.
Ég vildi ekki láta á mig halla í viðskiptum okkar M,
hvað sögur og ljóð snerti, en hún var skarpgreind og haf-
sjór af vísum og því eins gott að geta skotið einhverju inn
frá eigin brjósti, ef mikið lá við. Það bar því stundum við,
að ég gleymdi mér og skuggarnir af Hrafnaklettunum
voru orðnir fulllangir, þegar ég hélt heimleiðis, en það
var sú viðmiðun sem ég átti að hafa, þegar ég legði af
stað úr Bakkahvilft. Þ.e.a.s. ef sólfar var, annars varð ég
að áætla tímann.
Nokkrum dögum eftir að ég hætti að sitja hjá sumarið
1919, bar svo til einn morguninn, að mig vantaði fjórar
ær í kvíar. Ég hafði farið að smala klukkan sex um morg-
uninn og kom í seinna lagi á kvíabólið, hafði tafist við að
huga að ánum sem vantaði, en það voru tvævetlur, allar
hvítar og kollóttar. Þær höfðu alltaf haldið hópinn síðan
um fráfærur, líklega haldið saman sem lömb á fjalli og
reynt að bæta sér upp móðurmissinn með félagsskap. Ef
til vill höfðu þær nú skyndilega fundið hvöt hjá sér til að
leita á bernskuslóðir, saknað frjálsræðisins, þegar þær
gátu ráðið ferðum sínum, elt nýgræðinginn fram allar
Háubrúnir, fram undir Kistufell og Miðfell, jafnvel snap-
að upp gómsætt smjörlauf og mosajafnara upp undir
Hnífunum, sem dalurinn ber nafn af.
Ég átti auðvelt með að skilja frelsisþrá þeirra, enda átti
ég oft bágt, þegar verið var að stía lömbunum frá ánum.
Sár lambajarmurinn gekk mér svo til hjarta, að ég fór af-
síðis og grét, enda sjálfum mér í fersku minni, þegar ég
var slitinn úr móðurfaðmi.
Þessar og þvílíkar hugsanir fylltu huga minn fram fyrir
Bakkaskriðu.
Klukkan hafði verið orðin átta, þegar ég hafði snætt ár-
bít og loks komist af stað í leitina. Um morguninn hafði
engin kind verið fyrir framan Miðhúsagil, flestar í Smjör-
teigunum.
Ég ákvað að athuga hvilftirnar fyrst, gekk upp í Bakka-
hvilft, uppi og niðri. Gáði í Þórólfshnjúk, síðan um Mið-
hvilft, Litlahnjúk og Fremstuhvilft.
Tíkin mín, hún Bella, var með mér, og ég lét hana gelta
öðru hvoru. Hvergi varð ég kinda var. Fór alla leið á
Háubrúnir en lengra taldi ég útilokað að kindurnar hefðu
farið yfir nóttina.
Nú var ekki um annað að ræða en halda hlíðarnar til
baka, þó að sjaldan kæmi fyrir að kindur frá mér (sjálfum
sér eignar smalinn féð) héldu sig í Fremra-Hnífsdals-
landi.
Mér var nú satt að segja ekki farið að lítast á blikuna. Á
leiðinni til baka fór ég aftur upp í Miðhvilft, því að þar
voru leiti, hæðir og hólar, en hvergi sáust ærnar. Ég hélt
áfram hlíðina fyrir ofan Fremri-Hnífsdalsbæinn og aftur
niður á Bakkaskriðu. Ekkert kvikt, utan nokkrar heiðlóur,
vellandi spói og hrossagaukur hinum megin í hlíðinni í
norðri. Kannski vissi það á vætu.
Nú datt mér í hug að kindumar hefðu aldrei þessu vant
farið yfir ána og óð því yfir hjá Augnavöllum, þar sem
snjóflóð hafði orðið mörgu fólki að bana skömmu fyrir
aldamótin.
í hlíðinni fram af var nokkuð af fé frá Hrauni og
Brekkubændum. Annarra fé þekkti ég nokkum veginn úr
af fjárbragðinu. Svo var þá Bakkamarkið auðþekkt, heil-
rifað hægra og biti framan vinstra.
Þegar ég kom fram fyrir Einarshrygg, fór ég með ánni
fram undir fossa, þar yfir ána og í hlíðina neðan í Háu-
brúnum. Ég sá af sólinni, að klukkan myndi um fjögur.
Ég var farinn að finna til svengdar og bótin á öðrum leð-
urskónum mínum var farin veg allrar veraldar og hinn
skórinn varpslitinn. Þar að auki var ég farinn að þreytast,
en ekki kom til mála að gefast upp. Mér hafði verið trúað
fyrir þessu verki strax og ég kom hingað átta ára, og gæti
ég ekki fundið fjórar kindur í þessum afmarkaða dal, ja,
þá var ég hreint og beint aumingi.
Ég drattaðist út að Bakkaskriðu aftur og velti þessu
heldur leiðinlega ástandi fyrir mér. Jú, það var svo sem
stutt heim og ég var sárfættur og þreyttur og ég gæti farið
að leita á nýjum skóm á morgun. En svo komu efasemdir.
Myndi ég frekar finna þær á morgun en í dag og svo
myndi mjólkin detta úr þeim og það væri slóðaskap mín-
um að kenna.
Mér datt huldufólkið í hug, og ég horfði með ímugust á
Bakkasteinana. Gæti það verið að glettast við mig? Ann-
ar steinanna var sannarlega líkur burstabæ. Ætti ég ef til
Heitna er bezt 241