Heima er bezt - 01.07.1995, Blaðsíða 38

lofts í dvelur vinda,
gnœfir hátt mót himinsrönd
hœstur meðal tinda.
Gróðrarskúr
Uðast regnið yfir jörð,
akurs lifnar gróður.
Það er drottins dásemd gjörð
og dýrðar lífsins óður.
Ljósbrot
Litir blíðir leika sér
Ijúft í himinsloga,
grænir, bláir, gulir hér
glitra regns í boga.
Vigdís forseti (65 ára)
Þú ert valmœr þokka hlýs,
þegninn á þig Ijóðar,
skararfagra skógardís,
skreytir okkar þjóðar.
Og síðustu vísunni lætur Kári fylgja eftirfarandi skýr-
ingu:
„Fyrir nokkru var í fréttum sagt frá deilum um hryssu
nokkra, sem Nótt hét og hafði keppt á síðasta landsmóti
hestamanna á Hellu á Rangárvöllum. Vildu sumir menn
meina, að Nótt væri ekki Nótt, þ.e. hún væri ekki lengur
til og önnur hryssa hefði verið látin keppa með nafni
hennar og númeri. Af því tilefni varð eftirfarandi vísa
til“:
Það er lögmál langt að sótt,
líkt og þessi bragur,
efað Nótt er ekki Nótt,
nálgast hlýtur Dagur.
Olafur á Neðrabæ yrkir eftirfarandi:
Landstím
Ölduseifur upp að grynn-
ingum hreyfast kátar.
Móti keifa kólgu inn
krókaleyfisbátar.
Við stjóra
Bundinn nökkvi í ólgu áls,
sem öldur svekkja og döggva
og þrá að sökkva, þær á háls
þreytist ekki að höggva.
Morgunandakt
Morgunyndis geislaglit
glóðar lind í halla.
Sólin fyndin fjólulit
farfar tinda alla.
Það sem sólin sá
Yfir jól við Arnarfjörð
enn skein sól í heiði.
Ljóss l kjól hún leit á jörð
Laugaból í eyði.
Ketildalafjöll
Fjöllin lauguð lofts í hver
lít ég augum hlýjum.
Bera þau á baki sér
blakkan haug afskýjum.
Næsta ljóð er eftir Bergþóru Pálsdóttur frá Veturhúsum,
og nefnir hún það
Vorljóð
Hve sælt er að vaka og vera til
á vorkvöldi blíðu við sólaryl.
Þó skuggarnir læðist um laut og gil
í lygnunni roðar á fjall í hyl.
Er aftanskin leikur wn loftin blá
þá láta vötnin oss myndir sjá.
Hve náttúran öll vill sig vinur tjá
vonir og þakklœti vekur oss hjá.
Nú blessum við allt, sem hún bendir oss á,
þó birtuskort oft verði á jörðu að sjá
í bili, það líður oss fljótlegafrá,
effinnum við Ijós okkur sjálfum hjá.
Já, njótum þessfagra, er sál okkar sér.
Og sjáum það góða, sem drottinn oss lér,
Ijómandifegurð, er lítum við hér,
efleitum við hennar, hún dýrð sína tér.
Efhverfur mér sýn, þegar dagurinn dvín,
mér dýrð þína sendu, sem Ijómar og skín,
með lífsljós í huga ég leita til þín
og Ijós þitt í dauðanum birtist til mín.
Er lífinu lýkur ég annaðfæ svið
að lifa og starfa við birtu og nið,
sem golan í laufinu leikur sér við.
Ó, Ijá þú mér, drottinn þinn,m dýrðlega frið.
254 Heima er bezt