Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 5

1936
jólabók Æskunnar
3
Jólin h
ennar Inu
(Sagan gerist fyrir 50 árum)
.Tóliu voru að koma. Fullorðna fólkið var að kepp-
ast við verkin, en börnin biðu með óþreyju eftir, að
verða klædd í sparifötin. Þeim var skipað að vera
kyrrum í baðstofunni og hafa liægt um sig. Siggi
var elstur, en honum datt ekki í hug að skipta sér
af yngri börnunum; hann var þar sem lionum sýnd-
ist og dundaði cittlivað sér til gamans.
Ina litla settist á rúm í frambaðstofunni og litlu
stúlkurnar, Veiga, Gerða og Rósa, lijúfruðu sig upp
að henni, og hún fór að segja þeim sögur, eins og
hún gerði svo oft í rökkrum. Hún hafði ætið sögur
og æfintýri á takteinum, þó ckki væri hún eldri en
7 ára. Sumar hafði afi sagt henní, aðrar hafði liún
lesið sjálf, og svo bjó hún lil æfintýri, ef á lá, og þau
þóttu litlu stúlkunum skemmtilegust. Ykkur þykir
ef lil vill ótrúlegt, að hún hafi verið farin að lesa
bækur á þeim aldri, en satt er það samt, því að liún
var orðin fluglæs 5 ára. En það var afa að þakka
eins og allt annað. Hann hafði kennt henni svo margt
fallegt og sagt henni ýmsan fróðleik, sein hún gat
aftur sagt hinum börnumnn. Hann afi hennar Inu
var nú líka einstakur, og allra besti afinn í heimin-
um, svo góður, blíður og eftirlátur við liana, hvað
sem fyrir kom. Til lians gat hún flúið með raunir
sínar og barnabrek. Hann bætli úr öllu.
Þetta voru fyrstu jólin, sem Ina var fjarri for-
eldrum og sýstkinum, en samt var hún róleg og á-
nægð lijá afa. Hún vissi, að hún hafði verið skilin eftir
lil að vera honum til ánægju i ellinni. Hann vildi
ekki flytja burt úr sveitinni, þegar fjölskyldan flutti
til kauptúnsins vorið áður, en fékk ráðskonu til að
annast um sig og litlu stúlkuna, og var í búsmennsku
hjá nýju bændunum, sem fluttu á jörðina.
Ina liafði fengið að fara til foreldra sinna um sum-
arið og ríða ein, bundin í söðul. Það var svo langt,
að hún varð að gista á leiðinni. Hún var nokkrar
vikur i kauptuninu og þótti fjarska gaman, þar var
svo margt nýtt að sjá. Fallega húsið hans pabba,
seglskipin, sem lágu á höfninni, og smábátarnir,
sem gengu milli lands og skipa. Stundum fengu
börnin að fara í hvítum hát fram í verslunarskip,
sem hét „Providensen“ og var frá Bornholm. Þar
var sölubúð með allskonar varningi, sem ína hafði
aldrei séð fyrr. Kaupmaðurinn gaf þeim þá fíkjur
eða rúsínur, og allir skipverjar voru svo góðir við
þau, en þeir gátu ekki talað íslensku, og það var
svo skrítið. Svo var stórt svin á þilfarinu, það var
á litinn eins og mélsekkirnir, sem þar voru i bunka.
Mikið var um dýrðir þegar gufuskipin komu. Þá
fóru börnin i spariföt, þvi margt kom i land af ó-
kunnu fólki, og' stýrimaðurinn fyrst af öllum, voða
fínn. Þó var skipstjórinn ennþá fínni, en þeir áttu
alltaf eriudi við pabba Inu, og drukku oft kaffi.
Svo var.alltaf fullt af ferðafólki, körlum og kon-
um lir sveitunum, í kauptíðinni, sem gistu á lieimil-
inu. Þá voru mörg leiksystkini í þorpinu, og þau
kunnu marga leiki, sem ína hafði aldrei séð, og allt
var svo skemmtilegt og ólíkt kyrrláta lífinu í sveit-
inni; þó hljóp hún fagnandi upp um hálsinn á afa,
þegar liann kom að sækja hana, og fór glöð þeim
með lionum aftur. Var þá kaupstaðarsælmmi lokið.
Allir á heimilinu voru góðir við Inu og féll vel á
með henni og aðkomubörnunum, enda fekk hún
mestu að ráða i leikjum telpnanna. Oft fekk ína
sendingar frá fjölskyldu sinni, góðgæli og falleg leik-
föng, og var það hennar mesta yndi að gefa liinum
börnunum að borða ])að lika, því að þau fengu aldrei
annað en fíkjur, rúsinur eða kandís.
Skönnnu fyrir jól bafði ína fengið stóra sendingu
frá mömmu sinni: .Tólaköku, sætkökur o. fl. góð-
gæti og ljósa svuntu.
Og nú voru jólin komin. Það var kallað á allar
telpurnar fram í fjós. Þar stóðu þrír þvottabalar
með volgu vatni, og baðaði nú liver kona sína telpu.
Þar á eftir baðaði fullorðna fólkið sig, livert á eftir
öðru, í þessu hlýja baðherbergi, nema það allra elsla.
Fóstra Inu færði hana i ný föt; soklcarnir voru út
íslenskri ull, sauðsvartir á lit, og skórnir úr sauð-
skinni, kolsvartir með fannlivítum bryddingum og
fallegum rósaleppum innan í; kjóllinn köflóttur úr
heimaunnum ullardúk, og svo nýja svuntan. Hárið
var fléttað í þrjár fléttur (allar á fimm) og breidd-
ust þær um allt bak og náðu niður fyrir mitti. Þið
getið nærri, að hún þóttist fín; og líkt þessu voru
hinar litlu stúlkurnar klæddar, og allar voru þær
ánægðar og glaðar.
Nú fór ína upp í „liús“ til afa síns og kyssti hann
fyrir nýju fötin. Hann var þá kominn í sparifötin,
svört klæðisföt, með svart silkibrjóst og vel hnýttan
svartan silkiklút um hálsinn. Enginn var eins fínn
og liann afi, og hann var svo fallegur, hvítur i and-
liti með liátt enni og skýr augu, vel greitt skegg og