Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 11

1936
]ólabók Æskunnar
9
Sterki bangsi og bragðarefur
Æfintýri eftir Louis Moe
Einu sinni, þegar bangsi ganili var í berjamó og
hámaði í sig bláberin í ljómandi fallegri brekku,
]iá rakst liann allt í einn á dyrnar á greninu hennár
tæfu.
„Ha-liæ,“ sagði bangsi við sjálfan sig. „Nú var eg
heppinn. Nú skal eg launa þér alla grikkina, sem þú
hefir gert mér, tæfa litla. Þau eru orðin nógu mörg,
æfintýrin, sem sögð eru um það, hvernig þú gahb-
ar mig og leikur á mig.“
Og svo settisl liann á bakhlutann, breiðan og þrek-
inn, og liugsaði nú vandlega, livernig hann gæti best
notað tækifærið til að hefna sín.
Bangsi hafði aldrei lagt það á sig að athuga venjur
og siði annara dýra. Hann var sterkasta dýrið i öll-
um skóginum, og hann fór allra sinna ferða, hvar
sem hann vildi, og hvenær sem liann vildi. Hin dýr-
in urðu að gera svo vel að vara sig og verða ekki
fyrir honum.
Ef eitthvert þeirra varð á vegi hans, þá drundi
í honum:
„Sérðu ekki, að það er eg, sem er á ferðinni?
Snautaðu burtu og vertu ekki að g'óna þetta og glápa
á mig.“
Af því að liann var svona dramblátur og derrinn,
þá vissi hann ósköp litið um liin dýrin, og þá ekki
heldur það, að tæfa titla er vön að liafa fleiri en einar
dyr á greni sínu. Það gerir hún til þess að geta allt-
af sloppið einhversstaðar út eða inn, þegar hætta
er á ferðum.
Nú var bangsi búinn að liugsa sig um, og hann
þóttist nú hafa fundið ráð til þess að ólukku skolla-
tófan skyldi aldrci framar sjá dagsins ljós, og aldrei
oftar geta leikið á liann.