Æskan - 01.05.1958, Blaðsíða 11

ÆSKAN
rct ungtempíara
o o o
o o o
Oo o
o o
☆
Á sumardaginn fyrsta s.l. var stofn-
að í Reykjavik sambandið íslenzkir
ungtemplarar. Er það sérstök deild á
vegum Góðtemplarareglunnar á ís-
landi (I.O.G.T.) og vinnur gegn nautn
tóbaks og áfengis meðal ungmenna.
Starfsemin er fyrst og fremst miðuð
við fólk á aldrinum 14—20 ára.
Að sa?nbandsstofnuninni stóðu S
ungmennastúkur Góðtemplararegl-
Frá Guðsþjónustu í Dómkirkjunni í Reykja-
vík. Séra Árelíus Níelsson prédikar.
icnnar, og er félagafjöldi þeirra 570.
Ungmennastúkur eru 5 í Reykjavik
og ein i Hafnarfirði, ísafirði og Nes-
kaupstað.
Stjórn sambandsins var kjörin þessi:
Séra Árelius Nielsson, formaður, Sig-
urður Jörgensson, ritari, Einar Hann-
esson, féhirðir, Lárus Guðmundsson,
frœðslustjóri, og Guðmundur Þórar-
insson.
jnni og teygðu úr þreyttum fótunum. ViS rákum þau nú á fæt-
ur og ófram var lialdið.
En nú fórum við að fá samvizkubit. Það var ljótt að fara svona
illa með nautin. Þau lilutu að finna mikið til. Það var allt an'n-
að en þægilegt, að vera fest hvert við annað og geta ekki losað
sig. Við ákváðum að segja frá þessu strax og við kæmum heim.
En þetta reyndist óþarfa samvizkusemi. Þegar við vorum kom-
in nokkuð inn hlíðina að gilskorningum þeim, sem nefnast Anda-
sund, þá sáum við tuddana, sem nú hafði tekizt að losa sig við
vírinn. Þeir liöfðu orðið varir við okkur og komu nú upp gilið
sjálfsagt með það í hyggju, að þakka okkur fyrir síðast. Það
var bratt upp gilið, en hvað áttum við að taka til bragðs. Ekki
máttum við skilja lömbin eftir liér, og óvist var að við kæm-
umst í urðina, þó að við snerum við.
Nú fóru krakkarnir að verða hræddir, að ég tali ekki um mig.
Við stóðum í þéttu kjarri á gilbarminum ofarlega í hliðinni.
Nautin voru enn langt niður frá, en áfram héldu þau i áttina
til okkar. Við heyrðum greinilega þeirra ófagra söng, og hann
hljómaði ekkert unaðslega i eyrum okltar. Við urðum nú að
vera fljót að liugsa út ráð til þess að sleppa frá nautunum i
annað sinn, og hrátt fundum við það ráð, sem dugði, a. m. k. í
bili. Það var að hleypa af stað grjótskriðu, og eklti vorum við
lengi að koma þessu bjargráði í framkvæmd. Fremst á gilbarm-
inum rétt fyrir neðan okkur var stór steinn. Við rótuðum mold
og smásteinum undan honum, og síðan tókum við að spyrna
og sparka í liann og héldum okkur í hirkihríslur, svo að við
fylgdum ekki steininum niður í gilið. Steinninn fór nú i loft-
köstum og tók með sér aur og grjót. Þetta varð dálagleg skriða,
og efalaust hefði okkur þótt gaman að sjá liana, ef við liefðum
verið að leika okltur. En nú var hugsun okkar allra liin eina og
sama: Skyldi okkur takazt að losna við óvinina? Við hvorki
lieyrðum né sáum til þeirra i augnablikinu vegna hávaða skrið-
unnar. En loks sáum við, hvar þeir hlupu niður bakkana niður
í fjöru. Svo hurfu þeir sjónum okkar um stund. Við stóðum og
biðum. Skyldu þeir nú fara í sömu átt og við, eða snúa við?
Jú, nú sáum við, livar ]>eir löbbuðu út með bökkunum og fóru
að snuðra kringum tóftirnar á Seleyrinni. Við hinkruðum stund-
arkorn, þá sáum við þá leggjast, hvern af öðrum, og þar með
var okkur borgið. Nú gátu þeir ekki séð okkur, en ekki þorðum
við að tala saman, nema að livísla.
Nú gekk allt vel. Við vorum þegar komin nærri áfangastaðn-
um. Við áttum eftir að fara yfir tvær ár. Sú minni var kölluð
Iíotgilið, og vorum við fljót yfir hana, en hin áin, sem lieitir
Lambagilsá, var nokkuð straumliörð og vatnsmikil. Við leituð-
um ekki að vaði, heldur ætluðum yfir þar, sem við kæmum að
ánni. En lömbin fengust ekki til að fara út í. Þau ruddust um,
en við gátum hrint fáeinum kindum út í. Straumurinn bar þær
stuttan spöl niðureftir, og þar var sæmilegt vað yfir. Við ýtt-
um nú öllum lömbunum út i, og yfir komust þau. Síðan bar ég
krakkana yfir á eftir, og nú vorum við því nær komin á lciðai--
enda. Við vorum komin upp í hliðina, sem heitir Straumbcrgs-
hlið, og sem er undir háum svörtum hömrum, er nefnast Straum-
berg. Þarna áttum við að skilja lömbin eftir.
Gott var að hvíla sig og fá sér matarbita. Við köstuðum okk-
ur niður í ilmandi jyngið, og lömbin fóru öll að dæmi okkar.
Þau voru svo þreytt, að þau höfðu ekki liugsun á að jórtra.
Við tókum nú fram matinn, og sýndist okkur hann miklu minni
en þegar við fórum að lieiman, en þá vorum við ekkcrt svöng.
Við sáum nú eftir því, að hafa ekki tekið allt nestið, sem
mamma var húin að ætla okkur. En það var of seint að sjá það
fyrst nú. ----- Við sátum um stund hjá lömbunum og nutum
þess að geta hvílt okkur. En ekki dugði okkur að sitja lengi.
Við höfðum okkur hljóðlega á hurt, svo að við styggðum ekki
þessa litlu, þreyttu ferðafélaga okkar, sem við liöfðum haft svo
mikið fyrir að koma á áfangastað,.
Og nú var haldið lieim á leið. Við ákváðum að ganga efst i
hlíðinni, en þaðan sáum við vel yfir allt umferðasvæði tudd-
anna. Ég bar krakkana öðru sinni yfir ána og svo var lialdið
upp lilíðina. Þegar við komum efst i Andasundin, sáum við,
að óvinir okkar lágu enn þá við tóftarbrotin á Seleyrinni, og
75