Æskan - 01.05.1958, Blaðsíða 14

ÆSKAN
1
I FLUGFERD
MED SÖREN 06 ÖNNU
L.
Framhald.
Síðdegis fóru þau í siglingu með
einum hinna litlu skerjagarðsgufu-
báta. Þetta varð skemmtileg ferð, því
að báturinn stanzaði svo víða. Á hin-
um mörgu eyjum sáu þau mergð lít-
illa, rauðmálaðra sumarbústaða á
milli trjánna. Við klappirnar var
fjöldi barna að baða sig, og allt í
kring brunuðu tugir seglbáta og
trillubáta með hávaða og reyk.
Daginn eftir, þegar þau voru búin
að borða morgunmat, hittu þau Olle,
sem beið þeirra ásamt föður sínum.
Börnin heilsuðust.
„Jæja, hvernig skyldi ykkur ganga
að skilja hvert annað?“ sagði pabbi.
„Það gengur áreiðanlega vel,“ sagði
Olle. „Ég hef skrifast á við góðan vin
minn í Kaupmannahöfn. Við hitt-
umst á skátamóti í fyrra.
Lappi með hreindýr sitt.
Þau fóru öll fimm upp í bíl og óku
til Klara Málarstrand, og þar lá gufu-
skipið, skínandi hvítt. Það hét „Ast-
rea“.
Börnin fóru um borð og bæði pabbi
og Carlsson fylgdu þeim niður í káet-
una þeirra. Þau áttu að sofa í skipinu,
því að ferðin tók 56 tíma. Það hefði
Miðsumardans.
auðvitað verið íljótlegra að íara með
flugvél, það tekur aðeins 11/<> tíma, 6
tíma með lest og 10 með bifreið.
„Ég vildi að ég gæti komið með
ykkur,“ sagði pabbi. „Ég sigldi þessa
sömu leið fyrir nokkrum árum með
mömmu ykkar, og þið verðið að muna
að senda henni bréfspjald í ferðinni.
Hún verður svo íegin því.“
Svo vældi flauta skipsins og pabbi
og Carlsson flýttu sér í land. Festar
voru leystar og skipið rann hægt frá
bryggjunni. Og nú var röðin komin
að Önnu að væla — en aðeins svolítið.
Nú var hún næstum alein í ókunnu
landi, á ókunnu skipi og með ókunn-
ugum dreng. Kannske gæti hún alls
ekki skilið hann. En hún hafði Sören,
og hún gat þó alltaf talað við hann.
Það leið ekki á löngu, þar til hún
var komin í sólskinsskap aftur, og á
leiðinni fræddi Olle þau um allt, sem
þau sáu. Og Anna komst fljótt upp á
lag með að skilja það, sem hann sagði.
Þau sigldu fyrst í vesturátt í gegn-
um Málaren. Á bökkunum sáu þau
mikinn fjölda sumarbústaða.
„Nú liggur leiðin eftir hinu „bláa
bandi Svíþjóðar“,“ sagði Olle. „Þá er
bezt, að ég segi ykkur eitthvað um
skipaskurðinn. Hann var byggður á
árunum 1810—1832 og öll vegalengd-
in er 685 kílómetrar.
Skipið stanzaði fyrst við Södertálje,
og þar keyptu þau eins konar kringl-
ur — Södertáljekringlur, af nokkrum
strákum, sem voru á bryggjunni með
stórar'körfur fullar af þeim.
Þegar þau voru komin út úr Söder-
táljeskipaskurðinum, komu þau inn í
innri skerjagarð Eystrasaltsins. Það
var ekki fyrr en seint um kvöldið, sem
þau komu að sjálfum skipaskurðinum
og skipastigunum í honum. En börn-
in voru þreytt eftir langa ferð og fóru
því að sofa. Það voru líka 65 skipa-
stigar á allri leiðinni, svo að þau
fengu að sjá nóg af þeim.
En klukkan 7 næsta morgun voru
þau komin á stjá aftur, og þá var skip-
ið komið að Brunneby skipastiganum.
Það fór svo hægt upp stigann, að
börnin gátu gengið á land og fengið
sér gönguferð.
Eftir hádegið komu þau til Vad-
stena. Þar sáu þau gamalt klaustur,
sem stofnað var af hinni heilögu Birg-
ittu, en var lagt niður fyrir 400 árum
og er nú eins konar sæluhús.
Síðan lá leiðin yfir hið stóra vatn
Váttern, og nú komu þau þar að, sem
skurðurinn var mjóstur. Skipið sigldi
í gegnum skóga, akra og engi, eða
þannig leit það að minnsta kosti út.
Það leið mjúklega áfram. Nú var auð-
velt að skilja, hvers vegna skipaskurð-
urinn er svo oft kallaður „Kyrrasti
þjóðvegur Svíþjóðar". Trén stóðu svo
nærri, að hægt var að slíta greinar af
þeim. Það sem af var ferðarinnar
hafði leiðin legið upp á við eftir stig-
unum, en það, sem eftir var, hallaði
undar^ fæti.
Framhald.
78