Æskan - 01.02.1963, Síða 5

Strákunum í 3. bekk fannst það
íyrir neðan virðingu sína að sætta
sig við, að náttúrufræðikennarinn
léti kvenmann kenna fyrir sig.
— Skárri er það nú frekjan! sagði
Stjáni gremjulega.
— Hún hefur þó alltaf kennara-
próf! sagði Bússi, sem alltai var svo
góður.
— Þetta er skass, og við kærurn okk-
ur ekkert um pilsvarga! sagði Palli
roskinmannlega.
— Við getum gert at í henni, sagði
Stjáni og hallaði undir flatt. — Ég
skal sjá um þaðl
Og hann brosti grimmdarlega og
fór heim.
Ungfrú Anna átti að kenna síðasta
hrnann í 3. bekk, sem var erfiðasti
bekkurinn í skólanum. Ef nemend-
nrnir höfðu þung fög, voru þeir sljó-
lr og latir, en heiðu þeir það, sem
skólastjórinn kallaði „hvíldarfög" —
eins og náttúrufræði — voru þeir jafn
hrekkjóttir og átta nránaða hvolpar.
Stjáni var verstur, og hafði hver kenn-
ai'i sínar skoðanir unr hann. Þeir áttu
hágast með að halda stráknum í skefj-
um! kölluðu hann „andstyggilegan
strák“. Hinir „prakkarann". Ungfrú
-^nna liafði strax tekið eftir þessu
htla, freknótta andliti með leiftrandi
augunr og hafði haft vakandi auga
með honum allan tímann.
Stjáni hafði haft með sér öskju með
gotunr á í skólann í dag. Hann neit-
aði að sýna strákunum, hvað í henni
var.
~ Það er vonandi ekki snigill?
sagði Bússi og fölnaði.
~~ Ukki í þetta skipti! sagði Stjáni,
°g Bússi iðraðist eftir að hafa nrinnt
Stjána á það, sem hann var aldrei í
vandræðum með að finna upp á sjálf-
111 • Uússi ákvað að standa framvegis
kingt frá borðinu sínu í hvert skipti,
sem hanri þyrfti að opna það.
Þalli var að deyja úr forvitni. Hann
glápti á Stjána í öllum kennslustund-
unum og teiknaði fallega mús.
Dönskukennarinn tók nú eftir þessu
og sneri sér að Palla:
— Getur þú ekki beðið með dýra-
íræðina þína, þangað til þú átt að
hafa náttúrufræði? Þú skalt fá að
skrifa lieila síðu í viðbót.
Palli tautaði eitthvað. Hann skrif-
aði hryllilega illa, og kennarinn van-
rækti aldrei að láta hann skrifa heima>
ef hann bærði á sér í kennslustundun-
— Þú liefur gott af þessu, sagði
kennarinn.
Palli var umsjónarmaður, svo að
hann varð að taka til í matarhléinu.
Hann opnaði borðið hans Stjána og
tók lokið af dularfullu öskjunni.
Hana, þarna stökk þá lítil nrús með
löngum liala upp úr öskjunni og
dansaði niðri í borðinu. Palli skellti
borðinu aftur og fór að þurrka af
töflunni. Honum leið ekki vel. —
Stjáni mundi áreiðanlega sleppa sér
af reiði. En músin yrði vonandi kyrr,
þar sem hún var, þangað til ætti að
sleppa henni út. En það var nú kann-
ske ekki fallega gert að sleppa mús
út í herbergið, þegar kvenmaður væri
viðstaddur. Það vissu allir, að þær
voru vanar að stökkva upp á borð og
bekki og væla eins og kettir. — Ann-
ars átti Palli bágt nreð að ímynda sér,
að ungfrú Anna nryndi gera það.
Til allrar liamingja gerðist ekkert.
Stjáni fór nokkrunr sinnunr niður i
borðið og þreifaði á öskjunni, en
liann tók hana lrvorki upp né opn-
aði hana. Palli sat við hliðina á
honum og var alveg á nálum.
Nú konr að náttúrufræðikennslu-
stundinni. Ungfrú Anna kom í gráu
dragtinni sinni og fór strax að segja
þeinr frá ýmislegu um leið og hún
lrlýddi þeinr yfir lexíurnar. Hún var
skemmtileg! Síðan fór liún að spjalla
við drengina um það, hvernig ætti
að fara með hvítar mýs, skjaldbökur
og fleiri dýr. Hún sneri sér að þeim,
sem áttu dýr heima, og gaf þeinr ýmis
góð ráð. Hún sat með spenntar greip-
ar við kennaraborðið og brosti vin-
gjarnlega framan í drengina. Bezt
leizt henni á Stjána. En það var af
því, að hann sagði, að pabbi sinn
vildi ekki lofa sér að hafa dýr heinra.
Síðan fór hún að teikna dýr á
töfluna og án þess að líta við, sagði
hún:
— Takið þið blýantana ykkar upp
og teiknið þið eftir mér!
Allir strákarnir opnuðu borðin sín
og leituðu að blýöntunr. Stjáni skildi
þetta ekki — blýanturinn átti að
liggja þarna! Hann leitaði um borð-
ið — þá hreyfði eitthvað sig við hönd-
ina á lionunr. Hann æpti upp yfir
sig, og músin skauzt upp úr borðinu,
unr.
Kennslukonan.