Æskan - 01.03.1969, Blaðsíða 3

orkell og Emil lirukku uj)p viö aö bankað var á
hurðina. Grímur, hinn árrisulasti þeirra ferðafélaga,
liafði tekið að sér að vekja mannskapinn, og nú voru engin
grið gefin. Klukkan var að verða átta og drengjunum til
mestu gleði skein sól i lieiði. Það hafði verið dumbungur
í Osló kvöldið áður, en þeir höfðu óskað þess heitt og
innilega, að veðurguðirnir yrðu þeim hliðhoilir þennan
síðasta dag ferðarinnar. Þótt þeir liefðu verið þreyttir eft-
ir bílferð, sjóferð og járnbrautarferð kvöldið áður, var
sú þreyta fokin út i veður og vind eftir góða næturlivíld,
og brátt liéldu fjórmenningarnir til veitingaliússins í
Studentebyen, þar sem góður morgunverður beið þeirra.
Kon-Tiki flekinn á safni í Osló.
Eins og fyrri daginn var þarna fjölmenni saman komið
og flestir voru gestirnir útlendir. Þarna hljómaði enska,
þýzka og franska auk norskunnar og þeir Þorkell og
Emil voru nokkurn veginn vissir um, að enginn talaði
íslenzku i næstá nágrenni við þá. Þeir höfðu hraðan á
því nú var ekki til setu boðið; þeir náðu í leigubíl og báðu
bilstjórann að aka sér til lystigarðsins, sem kenndur er
við liinn fræga Vigeland. Áður liöfðu pÚtarnir heyrt talað
um þennan mikla myndhöggvara, cnda cr myndastyttan
af Snorra Sturlusyni, sem stendur í Reykholti, gerð af
honum. Of langt mál yrði hér upp að tclja þau fögru
listaverk, sem blöstu við þeim í Vigelands-garðinum. Þarna
Hákarlinn, sem lengi vel hélt sig undir Kon-Tiki.
119