Æskan - 01.07.1989, Blaðsíða 7

Lási yggldi sig framan í þær
°g hélt áfram
að þukla brauðin.
Lá hljómaði há og skræk rökk:
' Þorlákur!
Hvað ert þú að gera hér?
Áttirðu ekki
að koma til mín og læra?
Lási sneri sér hægt við.
Larna stóð amma
ekki blíð á manninn.
^mma var stór kona.
Hún hafði mikið hár
Sem einu sinni var rautt
en var nú orðið upplitað.
^tundum tók amma sig til
°g litaði hárið á sér
bl þess að verða
eins og í „gamla daga.“
En þá varð hárið
ýniist hárautt
eða fjólublátt.
I þetta sinn
Eafði amma lent
a fjólubláa litnum
°g hárið var
næstum því sjálflýsandi.
Amma var alltaf mikið máluð.
Hún talaði
bæði hátt og mikið
og það var langt síðan
Lási var hættur
að fara út með henni
því að þá starði
hálfur bærinn á þau.
En nú stóð amma þarna
og hvessti á hann augun.
Fyrir aftan ömmu
sá hann Dísu og Ásu
engjast af hlátri
og herma eftir ömmu.
Hann leit niður,
greip næsta brauð
og tuldraði eitthvað
sem enginn skildi
um leið og hann
skaust fram hjá ömmu.
I leiðinni
rak hann tunguna út úr sér
framan í stelpurnar.
Hann flýtti sér svo mikið
að hann gleymdi mjólkinni.
- Hana bíddu strákur, bíddu!
kallaði amma hans.
En Lási beið ekki.
Hann flýði eins og fætur toguðu.
Úti á miðju gólfi
stóð stafli af
seríospökkum, kornflögum og
alls kyns kexpökkum.
Lási hljóp svo hratt
að hann lenti inn í
miðjum seríos-staflanum.
Hann fann að staflinn hrundi
en hann nam ekki staðar.
Hann henti frá sér brauðinu
og æddi út.
Hann heyrði hróp og köll
og einhver talaði um
HREKKJUSVÍN
en Lási herti bara á hlaupunum.
Hann hljóp heim í einum spretti,
fann ekki lengur fyrir vorinu,
fannst aftur kominn
ískaldur vetur.
Hann kastaði sér upp í rúm,
lafmóður og másandi.
Hann kreisti aftur augun,
sá ömmu sína fyrir sér
með fjólubláa hárið
og Dísu og Ásu
skellihlæjandi. . .
Skömmu seinna hringdi síminn.
Lási svaraði ekki.
Hann lét eins og
hann heyrði ekki í honum
því að hann var viss um
að þetta væri amma.
Framhald.
ÆSKAIT 7