Afturelding - 01.12.1952, Blaðsíða 11

A F T U R E L D I N G
Caiólína snýr sér frá leiklistinni.
Þegar hin þekkta revýustjarna, Carolina Christensen,
yfirgaf leiksviðið og gerðist i þess stað Hvítasunnukona,
fengu fréltaritararnir nokkuð að skrifa uni, sem vakti
athygli. „Hún biður um fyrirgefningu syndanna,“ var
íkrifað í stóru vikufréttablaði sænsku, og með fylgdi heil-
síðumynd af söngkonunni. „Revýustjarna rnýr sér,“ var
skrifað í hinu stóra norska myndablaði, „Kristen Ung-
dom.“ — Álitið um afturhvarf hennar var mjög mis-
munandi. Sumir voru glaðir yfir Jrví, aðrir ásökuðu
hana. Meðal þeirra glöðustu var móðir hennar, sem hafði
haft Carólínu að bænabarni um mörg ár. Nú loks fékk
hún að sjá bænasvarið. Móðir liennar hefur um allmörg
ár tilheyrt Fíladelfíusöfnuðinum í Stokkhólmi. Carólína
hafði samt sem áður um árabil brynjað sig gegn því
og lokað sig frá því að láta kristindóminn hafa áhrif á
sig. Hún hugsaði sér að komast af bæði án Guðs og
Hvítasunnumanna. En gegn fyrirbæn móðurinnar ork-
aði hún ekki að berjast.
Auðvitað var J>að mér mikil gleði ]>ersónulega, að
fá að heyra til hinnar frægu söngkonu, þegar ég heim-
sótli Fíladelfíusöfnuðinn í Stokkhólmi. Hún söng þrjá
dýrlega Hvítasunnusöngva, meðal annars „Tala við Jesú
um allt,“ sem einnig er til á íslenzku. Eftir einn söng-
inn hrópaði hún hreimskært hallelúja, og maður skynj-
aði, að ]>að v'ar ekkert utanað lært, heldur kom J>að al-
gerlega frá innstu fylgsnum hjartans. „Hvað finnst þér
um hana Carólínu?“ var setning, sem ég oft mætti í
Stokkhólmi. Öllum fannst svo mikið til um liana:-— og
nú, ]>egar ég hef heyrt lil hennar og sé hina einkar guð-
elskandi veru hennar, skil ég betur, hvers vegna. Það er
citthvað við rödd hennar, sem snertir hið harðasta
hjarla, og röddin er fögur, mjúk og innileg. Maður
með sér, hvert sem hann fer og les hana mjög mikið.
Ski]>lir einu hvort sem hann kemur til aðalstöðvanna í
Englandi eða hann er inni í hinum brennheitu skógum
austurálfu.
Jafnskjótt, sem ég heyrði þetta, segir M. H. Sparks
flugmaður, ákvað ég, að Jressu fordæmi skyldi ég ávallt
fylgja síðan. Oswald J. Smith:
Myiidin tekin rétt eftir afturhvarf hennar.
skynjar, að hún hefur boðskaj) að flytja, J>egar hún
syngur. Hún syngur ekki til að láta taka eftir sér. Ef
hún hefði viljað, þá liefði hún vel getað komið fram
þar, sem meira er lnigsað um sönginn frá sjónarmiði
listarinnar. Nei, söngur hennar er boðskapur, — og það
er vissulega tilætlun Guðs, að J>ær gáfur, sem Hann
gefur, skuli vera notaðar í þjónustu hans.
Það getur verið fróðlegt að vita, hvernig ]>að atvik-
aðist, að Carolina varð Hvítasunnukona. Hún segir svo
frá um það sjálf:
Eg varð veik af berklum og var lögð á berklahæli í
Noregi. Þá var það, að móðir mín lagði mig fram sem
75