Afturelding - 01.06.1959, Blaðsíða 2

AFTURELDING
tJtvarpssamtal við Tagc Krlandfr forsætisráðhcrra Svíþjóðar.
írá ótta mínum við að trúa kenningu Biblíunnar uin frelsi
tyrir mig persónulega.
tijomn satu hljóð og hlustuð'u. Ég hélt áfram og sagði
frá ierö minni til Finnlands, sem sjálfboðaliði í styrjöld-
inni. h,g lýsti því, er Guðs rödd talaði til mín, þar sem
eg iá særour og blóðugur á hóteli í Helsingfors. Hvernig
ég bjó mig undir ferð til vígstöðvanna og reynslu minni
í tyrstu hernaðarátökunum er ég sá félaga minn falla við
hlið mér. Þá heyrði ég rödd Guðs tala til mín skýrt og
greinilega. Eg sagði frá páskunum 1944, þegar ég mætti
1 rank IVJangs í herbúðunum og sýninni, er ég sá Jesúm
bangandi á krossinum. Ég kom að þeirri ógleymanlegu
stund er ég nótt eina í bragga meðal 14 óguðlegra her-
manna ákvað að taka á móti Jesú sem frelsara mínum.
Ég varð sjálfur gagntekinn er ég rakti þessar endur-
minningar og þegar mér varð litið á hjónin glitruðu tár
á augum þeirra. Frúin stóð upp og gekk inn í annað her-
bergi, en ráðherrann mælti:
— Segið frá meiru.
Ég hélt áfram og sagði frá hver áhrif það' hafði á líf
mitt að mæta Jesú. Eg fékk nýja sýn á mennina, þjóðfélag-
ið og stjórnmálin. Ég sagði frá því sem ég reyndi sem
ný frelsaður í blóðugum átökum á Kanelska-nesinu, sum-
arið 1944, þegar Rússar tóku Viborg og hafði tækifæri til
að vera með, þar sem stríðið var harðast og hvernig ég
reyndi aþreifanlega bjargandi hönd Guðs. Að síðustu
sagði ég frá handleiðslu Guðs með líf mitt þar til ég kom
inn í hiutverk mitt sem kristinn útvarpsfréttamaður.
34
Er við skildum, þrýsti ráðherrann hönd mína og sagði:
— Ég mun aldrei gleyma frásögn yðar.
Stundu seinna er ég var kominn í hótelherbergi mitt,
beygði ég kné mín og þakkaði Drottni fyrir þetta tækifæri
að vitna um frelsi mitt.
Það er svo óendanlega margt hliðstætt þessu, sem hægt
væri að segja frá. Atvik, sem hafa sýnl þýðingu þess að
hafa kristilegt útvarp með trúuðu starfsfólki, sem getur
borið fram vitnisburð um frelsi sitt fyrir öllum stéttum
þjóðfélagsins.
Eitt sinn var ég á ferð á Skáni, á útvarpsbílnum með
hljóðnemann. Þar sá ég stóra vindmyllu í gangi. Ég ók
þangað til að hitta malarann og biðja hann um samtal
fyrir útvarpið. Við gengum upp 100 ára gömul þrep
hússins og malarinn sagði frá lífi sínu og starfi. Þegar
við komum aftur niður á neðstu hæðina gengum við inn
í vclahúsið. Meðan hann útskýrði þar gang vélarinnar,
bra fyrir skugga á andliti hans. Ég sá að hann gaf hljóð-
nenianum hornauga, svo að mér fannst rétt að taka hann
úr sambandi. Malarinn horfði á sérstakan stað á gólfinu.
Svo sagði hann hrærðri röddu:
— Á þessum stað framdi sonur minn sjálfsmorð.
Hann gat ekki haldið tárunum aftur. llin óttalega end-
urminning varð honum um megn. Nú var þetta ekki leng-
ur útvarpssamtal. Malarinn stóð þarna með þunga sorg-
arbyrði. Ég var ekki lengur fréttamaður með áhuga fyrir
vindmyllu. Nei, mig langaði að sýna meðbróður samúð
og reyndi að segja nokkur huggunarorð. Brátt komum
við i alvarlegt samtal um vandamál lífsins og ég fékk
tækifæri til að benda á Jesúm, sem getur leyst gáturnar
og létt af byrðunum.
Atburðarásin streymir fram í huga mér. Við sátum fimm
saman í herbergi. Miðaldra maður ásamt konu sinni og
nágranna sátu andspænis mér og félaga mínum. Andlit
mannsins var merkt rúnum margra ára reynslu við sjó-
björgunarstöð. Andlitsdrættir lians mörkuðust af storm-
um og striti. Augun djúp og alvarleg virtust endurspegla
misjafna atburði frá æstu, ólgandi hafinu þar sem hann
vann að því að bjarga mannslífum frá bráðum dauða.
— Þér hljótið oft að hafa séð smæð mannanna, sagði ég.
— Samanborið við krafta náttúrunnar, verðum við öll
smá, svaraði hann alvarlega og horfði niður á borðið.
— Já, og sjáum við þann Guð, sem stendur á bak við
þau öfl, verðum við enniþá smærri, sagði ég.
Nágranninn velti vindlingnum milli fingra sér. Hann
fann að samtalið var að snúazt um andleg efni. Konan
sat óróleg og eftirvæntingarfull við hlið manns síns.
Einnig á þessum stað fékk ég að segja frá reynslu
minni mcð Guði og björgunarmaðurinn hlustaði á með
eftirtekt. Þegar við bjuggumst til brottfarar þrýsti ég