Afturelding - 01.06.1959, Blaðsíða 15

AFTURELDING
/
D fiifdgd nia2 ^)<isu.
Það var í gegnum erfiðan sjúkdóm, sem Drottinn kall-
aði mig til fylgdar við sig. Ég hafði lítið hugsað um lífið
eftir dauðann, fyrr en ég stóð frammi fyrir 'þeirri stað-
reynd, að lífið hér á jörð tekur enda. Það var árið 1943,
að ég veiktist haslarlega og kom þá sú hugsun til mín, að
nú væri það komið að mér að kveðja þetta líf. Ég komst
í mikla andlega neyð, því að ég fann að mig vantaði fót-
festu, andlega talað. Ég hafði trúað á Jesúm, en ég hafði
aldrei gefið honum hjarta mitt. Ég átti því láni að fagna
að eiga trúaða móður og var liún hjá mér á þessari reynslu-
stund.
Kvöld eitt bað ég móður mína að lesa fyrir mig úr
Guðs orði og gerði hún það. Hún las fyrir mig úr Róm-
verjabréfinu: „Réttlættir af trú höfum vér því frið við
Guð fyrir Drottin vorn Jesúm Krist.“ (Róm. 5;1).
Ég greip um þetta orð með minni veiku trúar hönd,
að ég réttlættist fyrir trúna á friðþægingarverk Drottins
Jesú. Guði sé lof, ég fékk náð til að taka á móti þessu í
trú, og smám saman hvarf myrkrið úr sál minni en frið-
ur Guðs kom inn í hjarta mitt. Ég fór strax að Iesa Guðs
orð og næra sál mína á því og þá sá ég betur og betur, hve
niikla hluti blessaður frelsarinn hafði fyrir mig gert. —
Hann leiddi mig að vötnum þar sem ég má næðis njóta,
samanber sálm 23. Nú eru liðin 15 löng sjúkdómsár og
ég get sagt: „Dýrð sé Guði, hann er hinn sami.“ Hann
hefur horið mig yfir erfiða daga og dimmar nætur, en
réttlætissól frelsarans hefur lýst upp veg minn.
Eftir því sem ég las meira í Biblíunni minni, opnaði
Drottinn augu mín fyrir sannleikanum í orði sínu og þar
á meðal var skírnin, því Guðs orð segir: „Sá, sem trúir
og verður skírður mun hólpinn verða, en sá, sem ekki
trúir, mun fyrirdæmdur verða.“ (Mark. 16; 16). Nú bar
einnig mér að stíga þetta hlýðnis spor, ef ég vildi fara
eftir því sem Biblían bauð að gera skyldi.
Nú hófst barátta í sál minni og það tók mig langan
tíma að ákveða mig, en Drottinn var þolinmóður við mig,
og hann leiddi barnið sitt hægt og hægt inn á veg sann-
leikans. Svo var það 6. desember 1956, að ég lét skírast
niðurdýfingarskírn í Fíladelfíu á Akureyri. Ég get ekki
sagt með orðum hve mikla andlega blessun ég fékk við
það, að ganga veg hlýðninnar. Guðs orð segir: „Þannig
ber okkur að fullnægja öllu réttlæti.“ (Matt. 3; 15). Þar
stendur einnig: „Leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, og
þá mun allt þetta veitast yður að auki.“ (Matt. 6;33).
Við hljótum óvallt blessun er við hlýðum því, sem í
Guðs orði stendur, því það er áreiðanlegt að velþóknun
Guðs hvílir yfir lífi þess manns, sem vill hafa hans orð
að leiðarljósi. Ég vil lofa nafn frelsara míns, sem hefur
gert líf mitt auðugt, þrátt fyrir sjúkdómsstríð og erfið-
leika.
Við þig, kæri vinur, sem lest þennan fáorða vitnisburð,
og ekki enn hefur eignast lifandi trú á Jesúm, vil ég segja
þetta: Leitaðu uppi Biblíuna jiína og lestu í henni. Þar
finnur þú veg lífsins, sem er Jesús Kristur. Ilann segir
sjálfur: „Ég er vegurinn og sannleikurinn og lífið, eng-
inn kemur til föðurins nema fyrir mig.“ (Jóh. 14;6).
Þar finnur j)ú huggun og hjálp í sorg og þrautum, og
[>ar heyrir þú einnig laðandi, kærleiksfulla rödd hans
hvísla: Fylg þú mér!
Sojjía Vigjúsdóttir, Akureyri.
Þá skeði undrið, ég endurfæddist og með nýjum vilja
og hug gekk ég móti framtíðinni eins og annar maður.
Fjórtán dögum síðar tók ég skírn og tveim vikum eftir
j)að skírðist ég í Ileilögum Anda.
Síðan eru nú liðin mörg ár og Guð hefur í nóð sinni
varðveitt mig og hjálpað. Og þúsund og aftur þúsund geta
vitnað um það sama sér lil handa. Sá Guð, sem hefur
varðveitt okkur, liann mun einnig varðveita ])ig, sem ný-
lega hefur byrjað að ganga lífsins veg. Gefðu þig með
öllu trausti í hans trúföstu hendur. Hans dásamlega
fyrirheit stendur stöðugt : „Sjá, ég er með yður alla daga
allt til enda veraldarinnar.“
GULLKORN DAGSINS.
Eina nótt, þegar ég lá vakandi, kom djöfullinn og
vildi tala við mig um hversu stór syndari ég vœri.
Þá sagSi ég: — Þú segir mér engar nýjungar. Þetta
vissi ég vel dSur. En ég veit líka aS GuSs blessa&i son■
ur hefur tekiS allar mínar syndir á sig, svo aS nú eru
þœr ekki lengur mínar, heldur hans.
Martin Lúther.
47