Afturelding - 01.06.1959, Blaðsíða 13

AFTURELDING
ALLAN TÖRlVBERfi:
Hér er vegnriim.
ÞRIÐJA GREIN.
FREISTINGAR: .
Strax og maSurinn er orðinn trúaður og lifandi kristinn,
fær hann að reyna að freistarinn, heimurinn og hið gamla
eðli rísa upp til mótstöðu og gera allt til að slökkva nýja
lífið. Óvinurinn safnar saman öllum sínum her til að
hindra okkur í að ganga veg frelsisins áfrarn. Freistingar
af ýmsu tagi mæta okkur og baráttan getur stundum
orðið hörð, „því að' haráttan, sem vér eigum í, er ekki
við blóð og hold, heldur við tignirnar og völdin, við
heimsdrottna þessa myrkurs, við andaverur vonzkunnar
í himingeimnum.“ Ef. 6; 12.
Við freistumst til efasemda. Þú vaknar kannski næsta
inorgun eftir frelsisreynslu þína við það, að þessi Ijúf-
lega tilfinning um nærveru himinsins, sem þú fannst
kvöldið áður, hefur horfið. [ stað þess ertu kannski full-
ur af kvíða og óróleika yfir þeirri ákvörðun, sem þú hef-
ur tekið. Mun þetta haldast við? Getur þetta varað? Þegar
svona er ástatt, kemur freistarinn og hvíslar í eyra þér:
Ekki getur þú verið frelsaður — ekki getur þú verið Guðs
barn. Þú finnur ekkert.
Minnstu þess þá, kæri nýfrelsaði vinur, að grundvöll-
urinn að hjálpræði okkar er ekki í fyrsta lagi það, sem
við finnum, heldur það, sem Guð hefur lofað í orði sínu.
Tilfinningar eru hreylilegar, en fyrirheit Guðs standa
stöðug að eilífu.
Kona nokkur bað um fyrirbæn í samkomu og vildi
frelsast. Lítil dóttir hennar fylgdist með inn í bænaher-
bergið og þegar móðir hennar beygði kné sín við hlið
prédikarans, tók telpan eftir öllu sem fram fór. Fvrsl
só hún móður sína gráta í syndaneyð, en síðan breyttist
sorgin í gleði og sérhvert tár þornaði, þegar prédikarinn
las fyrirheit Guðs í Biblíunni.
Daginn eftir var konan þó sorgmædd á svip við vinnu
sína í eldhúsinu. Þá sagði litla stúlkan:
— Ertu ekki frelsuð i dag, mamma?
— Nei, þetta var víst ekkert, sem gerðist í gær, svar-
aði móðir hennar.
— Já, en mamma, stendur ekki það sama í Biblíunni
í dag og í gær? Jú, dýrð sé Guði, það stóðu sömu orðin
þar. Konan horfði ekki lengur á eigin tilfinningar held-
ur á Guðs orð og þess dýrmætu fyrirheit. Væri Biblían
sönn, þá var hún Guðs barn, líka í dag. Myrkur efa-
semdanna varð að víkja fyrir fögnuði frelsisfullvissunnar.
Auðvitað prédikum við ekki gegn tilfinningum og frels-
isgleði. En allt á að eiga sitt rétta sæti. Við eigum ekki
að lifa í tilfinningum heldur í trú. Sá, sem í sannleika
gerir það, fær brátt að reyna, að hann fær einnig að
lifa í tilfinningum, já, sælan getur orðið eins og bvlgjur
hafsins. En það er Orðið, sem er grundvöllurinn.
Eins og Jesús mætti freistaranum í eyðimörkinni með
orðunum: „Skrifað stendur“, þannig vinnum við líka
sigur með sverði Andans, sem er Guðs orð.
Þú, sem í raun og veru vilt vera Guðs barn, en átt
stöðuglega í baráttu við vantrú og efa. Snúðu augum þín-
um frá sjálfum þér. Horfðu á Jesúm, höfund og full-
komnara trúarinnar, og byggðu ekki hús þitt á lausum
sandi tilfinninganna, heldur á Guðs eilífa, óumbreytilega
hellubjargi. Þá verður friður þinn stöðugur og þú færð að
reyna undursamlega livíld trúarinnar i Guði.
Við getum líka freistast til mannahræðslu og til að
setja ljós okkar undir mæliker, til lilygðunar að játa
Jesú nafn opinskátt og djarflega fyrir umheiminum.
Heppnist óvininum að fella okkur á þessum punkti, hef-
ur hann náð marki sínu. Eina leiðin til að varðveitast er
að vera játandi kristinn. Munið eftir orðum Jesú:
„Þér eruð' ljós heimsins, borg, sem stendur uppi á
fjalli, fær ekki dulizt. Ekki kveikja menn heldur ljós og
setja það undir mæliker, heldur á ljósastikuna, og þá
Iýsir það öllum, sem eru í húsinu.“ Matt. 5, 14—15.
„Hver sem því kannast við mig fyrir mönnunum, við
hann mun ég einnig kannast fyrir föður mínum á himn-
um. En hver sem afneitar mér fyrir mönnunum, hon-
um mun ég og afneita fyrir föður mínum á himnum.“ —
Matt. 10, 32—33.
Páll postuli framsetur játninguna sem hjálpræðisskil-
yrði. „Því að ef þú játar með munni þínum Drottin Jesúm
og trúir með hjarta þínu, að Guð hafi uppvakið hann
frá dauðum, muntu hólpinn verða; því að með hjartanu
er trúað til réttlætis, en með munninum játað til hjálp-
ræðis.“ Róm. 10, 9—10. — Það er líka skylda þín og
forréttindi sem kristins manns, að bera boðskapinn á-
45