Afturelding - 01.06.1959, Blaðsíða 10

AFTURELDING
ORAL ROBERTS:
Guð er g’oðiir Gnð.
Frásögn þessi er jramhald samnejndrar jrá-
sagnar í síSasta tölublaSi Ajturcldingar.
Næstu tólf ár í lífi mínu voru ár brennandi spurninga.
Þennan tíma hljómaði rödd Guðs í eyrum mér. „Srniur,
ég ætla að lækna þig og þú átt að taka á móti mínum
lækningakrafti til þinnar kynslóðar.“ Þennan kraft hafði
ég í höndum mínum; samt hafði ég einhvern veginn
ekki gripið það. Eg var mjög niður dreginn mestallan
þennan tíma. Ég minnist aðeins fárra tímabila af þessum
árum, er ég var hamingjusamur. Ég átti konu og börn.
Ég hafði verið á tveimur háskólum og prédikað í ýmsum
byggðum með mismunandi miklum árangri. Þjónusta mín
fyrir Guðs ríki hafði verið þegin af mínum trúsystkin-
um og ég hafði verið heiðraður á margan hátt. En ég var
hvíldar vana. Eitthvað knúði á mig og líf mitt varð mér
spurning um eitthvað, og varð það til þess, að ég gekk
ekki fram öruggum skrefum.
Sumir af leiðandi bræðrunum í söfnuði okkar héldu,
að hvíldarleysi mitt væri merki óstöðugleika og sögðu
mér ákveðið, að ég skyldi lægja þennan óróleika og vera
ánægður. Hvílík heimska hjá þeim! Ef til vill höfðu þeir
ekki fundið „eld byrgðan inni í beinum sínum“ (Jer. 20,
9. — þýð.), né heldur heyrðu rödd Guðs hljóma fyrir
eyrum sér, né ásækin óp þjáðs og tapaðs mannkyns í hjarta
sér, eins og ég. Ég gat ekkert við því gert, live hvíldar-
laus ég var, en í dag þakka ég Guði fyrir þetta hvíldar-
leysi, því að það knúði mig til að finna svar við ráðgát-
um lífsins og til að taka á móti Guðs krafti til að lækna
og gera eitthvað fyrir mína kynslóð.
I leit sinni eftir því, sem Guðs er, finnst sumu fólki
það verða að gera undarlega hluti, og sumum finnst sem
þeir þurfi að fara úr söfnuðinum. Aldrei hefur mér
komið slíkt í hug, hvorki fyrr né síðar. I raun og veru
knúði óróleiki minn mig til endurnýjaðrar rannsóknar
á Orði Guðs, því að einhvern veginn hélt ég, að Biblían
mundi hafa inni að halda lausn á mínu vandamáli. Ég
mun alltaf verða þakklátur fyrir það, þegar markinu var
náð, en það var þegar ég var að lesa í Heilagri ritningu.
Ég get sagt afdráttarlaust, að þjónusta mín er grundvöll-
uð á Guðs Orði. Lausn á lífsráðgátu minni fékk ég, er
ég var að lesa í Biblíunni.
42
Þetta vers, III. Jóh. 2, kom til okkar í báglegum kring-
umstæðum. Launin voru 55 dalir á viku fyrir að veita
forstöðu í söfnuðinum. Af þessu varð ég að sjá um heim-
ilið, komast áfram í háskólanum og sjá mér fyrir föt-
um, sem hæfðu starfi mínu. Húsgögnin voru fátækleg
og bíllinn þarfnaðist viðgerðar. En verst af öllu var, að
enginn virtist láta sig varða, hvernig hagur okkar væri.
Flest safnaðarfólk mitt var ánægt með að koma á sam-
komu, hlusta vel á ræðu mína og fara svo heim. Það var
gott, heiðarlegt fólk, en lét sig engu skipta kraftaverk,
né heldur, hvort sálir frelsuðust eða sjúkir læknuðust.
í sunnudagaskólanum voru 150—200, og á bænasam-
komum 50 til 75 og hafði farið fækkandi. Ég var brenn-
andi hið innra með mér. Ég var spyrjandi þess með sjálf-
um mér, hvort ég nokkru sinni mundi prédika fyrir fjölda
manns. Ég var þá vanur að segja: „Drottinn, það er bara
ekki rétt fyrir mig að hafa aðeins 150 til 200 manns til að
prédika Orðið fyrir.“
Einmitt þennan morgun (sem um getur í fyrri hluta
greinarinnar — þýð.) sagði ég við Evelyn: „Viltu lesa
versið einu sinni enn?“
Hún las: „Minn elskaði, ég óska, framar öllu öðru, að
þér vegni vel í öllu og að þú sért heill heilsu, eins og sál
þinni vegnar vel.“ Ég sagði við hana: „Útskýrðu, hvað
Guð meinar með að vegna vel.“ Hún svaraði loks: „Nú,
ég geri ráð fyrir, að hann meini það, sem hann segir.
Hann meinar, að okkur á að vegna vel, líkamir okkar eiga
að vera sterkir, eins og sálir okkar.“ Ég sagði: „Evelyn,
þú hefur fullyrt mikið. Með þessu hefurðu sagt nokkuð,
sem trúræknasta fólkið trúir ekki og flestir prédikarar
kenna ekki. Og ef það, sem þú segir, er svo í raun og veru,
þá hafa ýmsir haft lengi rangt fyrir sér um Guð.“
Ég sagði við Evelyn: „IJeldur þú, að ef ég hefði nógu
sterka trú, mundi Drottinn hjálpa mér til að eignast nýjan
bíl?“
„Nei, það held ég ekki“, svaraði hún.
„En ég held það nú,“ sagði ég, „og ég ætla að gera það.“
Þannig endaði samtalið.
Eftir nokkra daga, þegar ég var að slá grasflötina
mína, hallaði nábúi minn sér yfir girðinguna í átt til
J