Afturelding - 01.01.1962, Síða 6
AFTURELDING
JSlaSaoidtat oi2 pckkta tnanri o$
Blaðaviðtal?
Já, blaðaviðtal við menn, sem eru
vel kunnugir efninu, sem um er að
ræða og hæst ber í raun og veru
með hverri kynslóð, enda voru þessir
menn oft krafðir reikningsskapar
vegna þeirra spurninga, sem lagðar
verða fyrir þá í dag. Ég sný mér því
strax að hinum fyrsta og spyr hann:
— Jóhannes skírari, hver segir þú
að Jesús sé?
— Hann er Guðslambið, er ber
synd heimsins. (Jóh. 1, 29.)
— Símon Pétur, hver segir þú að
hann sé?
—- Hann er Kristur, sonur hins
lifianda Guðs. (Matt. 16,16).
— En þú, Jóhannes Zebedeusson,
hvað segir þú?
— Hann er Guðs eingetinn son-
ur ... Og Guð hefur gefið oss eilíft
líf og þetta líf er í syni hans. Sá
sem hefur soninn, hefur lífið, sá sem
ekki hefur Guðs son, hefur ekki líf-
ið. (Jóh. 4, 9; 5, 12.)
— Natanael, hverju vilt þú svara
spurningu minni?
— Hann er Guðs sonurinn og
Israelskonungur. (Jóh. 1,50.)
— Tómas, hvað segir þú um
Jesúm?
— Hann er Drottinn minn og Guð
minn! (Jóh. 20,28.)
— En þú, Páll postuli, sem ofsótt-
ir Jesúm svo ákaflega framan af,
hvað segir þú um hann?
— Hann er kröftuglega auglýstur
að vera sonur Guðs fyrir upprisu frá
dauðum ... og hann kom í heiminn
til að frelsa synduga menn og er ég
þeirra fremstur. (Róm. 1,4, 1. Tím.
1,15.)
— Og þú, herra hundraðshöfð-
ingi, sem var falið að hafa ábyrgð og
gæzlu á krossfestingunni og horfðir
á Jesúm deyja, hver er vitnisburður
þinn?
— Sannlega var hann Guðs son-
ur. (Mark. 15,39.)
— Og þið rómversku hermenn,
sem húðstrýktuð Krist, slóguð hann
með stöfum, hræktuð í andlit hans,
og rákuð síðan naglana gegnum
hendur hans og fætur, viljið þið láta
hafa nokkuð eftir ykkur?
— Sannarlega hefur þessi verið
Guðs son! (Matt. 27,54.)
— En þú, Heilagi faðir og almátt-
ugi Guð, megum við að lokum hafa
eitthvað eftir þér um þennan um-
deilda mann?
— Þessi er minn elskaði sonur,
sem ég hefi velþóknun á. (Matt.
3,17.)
Hér ætlaði ég að ljúka viðtali þessu
og leggja frá mér pennann, en þá
var eins og mér fyndist einhver koma
að öxlinni á mér og hvísla hæðnis-
lega í eyra mér: Annað segja nú
andarnir, sem koma fram á miðils-
fundunum. Ekki segja þeir að Jesús
sé sonur Guðs.
Það var eins og ég hrykki við, en
svaraði þó samstundis og eiginlega
áður en ég vissi af:
— Ég skal lofa þér, hver sem þú
ert, að koma með mér og hafa við-
tal við andana, sem komu í snertingu
við Jesúm, þegar hann var hér á
jörðu. Og með það sama sneri ég
mér til hins fyrsta og sagði:
— Seg mér, þú óhreini andi, sem
hafðir vesalings manninn í sam-
kunduhúsinu í Kapernaum á valdi
þínu, hvað segir þú um Jesúm?
— Ég veit hver hann er, hann er
ailítu) maita
hinn heilagi Guðs, og ég spurði hann,
hvort hann væri kominn til að tor-
tíma oss. (Mark. 1, 23—24.)
— En þú illi andi, sem tekið
hafðir mannin í Gerasena undir
ógnarvald þitt og kvaldir hann alla
vega, hvað segir þú um Krist?
— Hann er sonur Guðs hins hæsta,
og er ég kom í nálægð hans, féll
ég fram fyrir honum og sagði með
hárri röddu: Hvað vilt þú mér, Jesús,
sonur Guðs hins hæsta? Ég bið þig,
kvel þú mig eigi! (Lúk. 8, 28.)
— Ég sný mér til margra óhreinna
anda í senn, sem allir komu í nær-
veru Jesú, og spyr þá, hvað þeir haldi
um hann, og þeir æptu allir og sögðu:
-—- Hann er sonur Guðs! (Mark.
1, 34.)
— Ég spyr hinn sterka, óhreina
anda í Efesus, sem lék syni Skeva
æðstaprests sem verst, hvað hann
hefði um málið að segja.
— Jesúm þekki ég og Pál kann-
ast ég við. (Post. 19, 15.)
— Ég vík aftur að mörgum illum
öndum, sem saman voru komnir á
einum stað, og spyr þá um Krist.
— Við þekkjum hann allir og vit-
um hver hann er, en hann leyfði
okkur ekki að mæla og segja frá því.
(Mark. 1, 34.)
— Að endingu sný ég mér að
myrkrahöfðingjanum og spyr hann,
hvort ég megi hafa eitthvað eftir hon-
um um þetta umdeilda mál.
— Ef (þú athugar að hann sagði
EF) liann er sonur Guðs, þá hefði
hann átt að geta breytt steinum í
brauð í eyðimörkinni þegar ég
freistaði hans. Og ég segi aftur
EF hann er sonur Guðs, þá hefði
hann átt að geta kastað sér niður
6