Afturelding - 01.01.1962, Síða 7
AFTURELDING
>
Aítnrhvarf mitt
/
Mig langar til að segja frá aftur-
hvarfi mínu. Drottinn byrjaði að
kalla mig til fylgdar við sig árið
1950. Það var á samkomu í Fíladel-
fíu í Reykjavík. Það var Ásmundur
Eiríksson sem talaði og orðið sem
talað var féll svo inn í hjarta mitt,
að ég varð sannfærð um að þetta
væri hin rétta kenning og mér bæri
að hverfa frá heiminum til að lifa
Guði.
í nokkra daga á eftir átti ég í bar-
áttu hið innra með mér. Það má
segja að Guð og heimurinn hafi háð
baráttu í sál minni. Kvikmyndir,
dansleikir og annað sem heimurinn
hefur upp á að bjóða toguðust á
annars vegar, en Guð og hans heil-
aga hjálpráð hins vegar. Endirinn
varð ósigur.
Aftur kallaði Drottinn á mig, þeg-
ar ég var komin heim til Vest-
mannaeyja árið eftir. Þá fór ég á
samkomu í Betel. Emmanuel Minos
trúboði talaði. Þá kom aftur þetta
af þakbrún musterisins, því að engl-
ar Guðs hefðu borið hann á hönd-
um sér.
Þegar ég hafði skrifað þetta,
fannst mér sama óhuggulega veran
standa við öxl mér og kvísla í ann-
að sinn í eyra mér: Sérðu ekki hví-
líkt ósamræmi er í þessum vitnis-
burði andanna? Þessir frá hérvistar-
dögum Jesú, sem þú hefur viðtalið
eftir, segja að Jesús sé sonur Guðs,
en á miðilsfundunum segja þeir hið
gagnstæða.
Svarið kom samstundis í huga
minn:
sama fyrir. Ég varð fullviss um að
þetta væri hið rétta og þessari kenn-
ingu sem boðuð var bæri mér að
hlýða.
Þegar boðið var fram til fyrir-
bænar langaði mig svo ósegjanlega
mikið til að fara fram til fyrirbæn-
ar, en þá greip mig svo mikil
hræðsla við fólkið að ég þorði það
ekki.
Þá þekkti ég ekki orðið í Jesaja
51, 12 — 13: „Ég, ég er sá sem
hugga yður. Hver ert þú, að þú
skulir hrædd vera við mennina, sem
eiga að deyja, og mannanna börn,
sem felld verða eins og grasið, en
gleymir Drottni skapara þínum
sem útþandi himininn og grundvall-
aði jörðina.
Svo var það nokkru seinna, að mig
dreymdi draum. Mér fannst einhver
vera að koma inn svo ég fer fram á
gang. Þá er Jesús þar og lærisveinar
hans með honum, hann kemur til
mín og spyr mig hvort ég -vilji
Þegar illu andarnir komu í nær-
veru Jesú afhjúpuðust þeir á samri
stundu, og þeir gátu ekki annað en
sagt sannleikann um það, hver Krist-
ur var. En þegar andarnir koma fram
á miðilsfundunum, vita þeir að þeir
eru meðal syndugra manna, sem fara
villir vega, og þess vegna hafa þeir
engan ótta, og ljúga eins og þeim
sýnist, til þess, ef verða mætti, að
draga mennina lengra út í villuna og
myrkrið!
Við þetta svar var eins og þessi
sveimur hyrfi frá mér og gufaði upp.
A. E.
Guðbjörg; S. Sig;urjónsdóttir.
geyma fyrir sig hlut, en ég færist
undan, því ég finn að það muni
hvíla svo mikil ábyrgð á mér, ef égl
tæki við þessum hlut til varðveizlu.
En Jesús heldur áfram að knýja á
mig með þetta, þar til ég segi: „ef
þeir Jóhannes og Pétur mega varð-
veita hann með mér, þá skal ég gera
það.”
Það loforð fékk ég. Þá gekk Jesús
út en kom að vörmu spori aftur
með þennan dýrmæta hlut, sem ég
gerði mér ekki fylblega ljóst hvað
var og lagði hann i framréttar hend-
ur mínar. Þá fékk ég þessa miklu á
byrgðartilfinningu og vissi að
þessa hlutar yrði ég að gæta mjög
vel, því það yrðu margir, sem
mundu vilja ræna honum frá mér
og eyðileggja hann.
Svona var Drottinn góður, hann
hélt áfram að vitja mín, nú í draumi.
Það var ekki fyrr en 1957 sem ég
tók á móti Jesú Kristi, sem mínum
persónulega frelsara. Þá var ég búin
að ganga í gegnum mikla reynslu. J
erfiðleikum mínum hrópaði ég til
Guðs um hjálp. Hann leiddi mig þá
að orðinu sínu heilaga. Ég fékk svo
mikla löngun eftir Biblíunni, að ég
þráði ekkert heitara en einveru-
stundir til að geta lesið Orðið og
þar fékk ég huggun og styrk. Eftir
að vera búin að lesa Biblíuna þann-
ig, nokkurn tíma, fór ég að finna
7