Afturelding - 01.06.1962, Blaðsíða 6

AFTUR ELDING
Fyrir innan dyrnar
býr Guð
Skovgárd-Petersen segir frá nátt-
úrufræðingi nokkrum, sem reyndi að
útskýra leyndardóminn, vöxt lífs-
ins, fyrir hópi af skólabörnum. Að
endingu fór hann að tala um frum-
limið sem upphaf alls lífs.
„Ur frumliminu,“ sagði hann,
„hafa allir hlutir orðið til, en hvað
það er sem hefur gefið frumliminu
líf og vöxt, vitum við ekki. Það er
fyrir okkur eins og lokaðar dyr, og
óskiljanlegur leyndardómur.“
Þá reis lítil stúlka á fætur og
sagði: „Fyrirgefið, herra kennari,
getur það ekki verið Guð sem býr
bak við þessar lokuðu dyr?“
Kennaranum, sem var mikill efnis-
hyggjumaður, varð orðfall í bili, en
jafnaði sig eftir stundarkorn, og
svaraði: „Já, það getur líklega verið
rétt hjá þér, að það sé Guð sem býr
fyrir innan þessar lokuðu dyr.“
Svo bætir Skovgárd-Petersen við:
„Dyr leyndardóma lífsins eru í sann-
leika vel lokaðar. Vísindin geta ekki
opnað þær, og allar tilraunir hins
mannlega hyggjuvits ekki heldur.
Engin smásjá getur þrengt sér þar
í gegn. Og hinir sterku röntgengeisl-
ar ekki gegnumlýst þær. Hvorki
vald né vizka megna nokkuð á móti
þessum dyrum.“
En það er hægt að komast inn með
því móti að þær séu opnaðar innan-
frá. Þetta á sér stað er við knýjum
á. — Það voru þessar dyr, sem
Jesús var að tala um, er hann sagði:
„Knýið á, og fyrir yður mun upp-
lokið verða.“
Sá sem í einlægni gerir það, kem-
ur ekki með forvitni rannsóknar-
manns, eða sitt eigið sj álfstraust,
heldur með löngun barnsins eftir
föðurfaðminum, og með þrá syndar-
ans eftir friði. Og sjá, þá skeður
kraftaverkið! Guð opnar dyrnar, og
38
kemur á móti okkur sem frelsari og
skapari alls lífs. Aðeins á þennan
hátt umbreytast leyndardómar nátt-
úrunnar í undursamlega fullvissu
um hið skapandi vald Guðs. Með
þúsundföldum röddum, vitnar þá
sjálf náttúran um þann Guð, sem
býr fyrir innan dyrnar, eins og litla
stúlkan talaði um.
Merkileg bœnheyrzla
Langt uppi á hinni ísköldu hásléttu
Mongólíu, nálægt landamærum Sí-
beríu, var fyrir nokkrum árum
kristniboði nokkur, James Gilmour
að nafni, í miklum erfiðleikum. í
góðsemi sinni hafði hann reynt að
hjálpa hermanni nokkrum, sem hafði
særzt af byssukúlu, þegar hann var
að berjast við stigamann.
James Gilmour hafði mjög litla
læknisfræðilega þekkingu, en honum
fannst að sár hermannsins liti ekki
svo illa út. Það þyrfti aðeins að
hreinsa það vel og binda um. En
við nánari athugun kom í ljós, að
byssukúlan hafði fært bein eitt úr
stað, sem þurfti að setja á sinn stað
aftur. Til að framkvæma slíka aðgerð
vantaði hann þekkingu á beinagrind
líkamans. Honum var það fyllilega
Ijóst, að ef hermanninum batnaði
ekki nú, þegar hann var búinn að
binda um sárið, mundu hinir grimmu
og tortryggnu Mongqlar kenna hon-
um um það.
Einu sinni áður, er hann í góðvild
sinni, hafði reynt að hjálpa manni
með skaddað auga, hafði hann mán-
uðum saman verið í hættu að vera
myrtur, vegna þess að hann hafði
ekki getað hjálpað manninum til
fulls.
Hann vissi vel, að ef slíkt endur-
tæki sig, gæti það kostað hann að
fara úr landi burt, og þá mundi allt
það traust, sem hann hafði áunnið
sér, vera glatað. Hann gæti ekki
lengur prédikað þeim fagnaðarer-
indið. Ef hann aðeins hefði átt í
eigu sinni læknisfræðilega bók, eða
að einhver gæti gefið honum upplýs-
ingar um, hvernig hann ætti að fára
að. En allt var ómögulegt.
Hið einasta sem hann gat gert
undir þessum kringumstæðum, var
að fara inn í tjaldið sitt, og segja
Drottni sínum frá vandamáli sínu.
Hann hafði oft þreifað á hjálp Guðs,
en í þetta skipti hafði hann varla
trú fyrir því, að Guð gæti hjálpað
honum. Allt virtist vera svo vonlaust.
Hann bað þó í mikilli alvöru: „Góði
Guð, þú sem hefur valdið og getur
gert kraftaverk, gerðu það nú og
bjarga þú starfi þínu með því að
sýna mér, hvernig ég á að fara að.“
Rétt þegar hann var að Ijúka við
bænina, kemur maður gangandi til
hans og spyr eftir hóstasafti. James
starði á manninn. Aldrei á ævi sinni
bafði hann séð iafn horaðan mann.
Einasti munurinn milli mannsins og
beinagrindar var, að beinin í líkama
hans voru klædd hörundi. Kristni-
boðinn horfði á hann rannsakandi,
og um leið steig bakkaraiörð upp
til Guðs í hiarta hans. Ó, Drottinn
minn. bú hefur framkvæmt krafta-
verkið!
Því næst strauk hann með hönd-
um sínum vfir part af líkama manns-
ins, oa eftir að hafa afareitt erindi
hans, fór hann með fögnuði til hins
særða hermanns, oa færði beinið á
sinn rétta stað. Eftir þessa aðgerð
batnaði hermanninum fljótlega og
fullkomlega.
Aldrei gat James Gilmour verið í
neinum vafa um, hver það var sem
lét þessa lifandi þeinagrind koma
gangandi til hans á réttum tíma. —
Það var Guð sem hafði bænheyrt
hann á þennan merkilega hátt.
S. Ericsson fslenzkaðl.