Afturelding - 01.08.1962, Blaðsíða 2
AFTURELDING
AFTURELDING
kemur út annan hvorn mánuti —
að undanteknum júll og ágúst —
og verður 84 síður á ári. — Árg.
kostar kr. 35.00 og grelðist i
febrúar. Verð i Vesturhelml 2 doll.
Á Norðurlöndum 8 danskar kr. —
1 lausasölu kr. 8.00 elnt.
RITSTJÓRI: Ásmundur Eirlksson.
tTGEFANDI: Fíladelfia. — Siml
16856. — Ritstjórn og afgrelðsla:
Hverfisgötu 44, Reykjavík.
Borgarprent & Co. — Reykjavik.
reyk í farþegasalnum. Við sáum og
fundum, hvernig þyngdarlögmálið
dró flugvélina nær og nær jörðu.
Wilson flugstjóri sagði okkur síðar,
að flugvélin hefði misst 1000 feta
hæð á hverri mínútu. Engum gat
dulizt að kæmi ekki til guðdóm-
legt kraftaverk, yrði flugvélin, er
við höfðum stígið inn í aðeins fyr-
ir 20 mínútum, jarðarfararkös fyrir
okkur alla, eftir nokkrar mínútur.
Þetta voru kringumstæður, sem
taugaæsing, til að reyna að bjarga
lífinu, hefði getað komið mörgu
til leiðar. En það var ekki. Hver
maður sat rótlaus í sæti sínu, unz
fyrirmælin komu um að gera annað.
Það væri ósatt, ef ég segði, að það
hefði ekki verið ótti í hjörtum okk-
ar. En þar var einnig trú. Og hún
tók valdið yfir óttanum. Ég minnist
nokkra orða, sem sögð voru á þess-
urit örlagaríku sekúndum: „Flug-
vélin er að brenna!“ „Flugvélin er
að hrapa til jarðar!“ „Menn, verið
þið rólegir!“ Og svo þessi velkomnu
orð, sögð af öllum í kór: „Menn, við
skulum biðja!“
Það var engin tilfinningaæsing í
orðum nokkurs manns. Allir beygðu
höfuð sín. Allir báðu, og hver fyrir
sig, í heyranda hljóði, stutta bæn.
Á slíkum stundum, verður nærvera
Guðs mjög greinileg og persónuleg.
Ekkert ytra form. Formið getur ver-
50
ið gott og nauðsynlegt, en nú var
þess ekki þörf. Allir þessir trúboð-
ar byrjuðu að biðja eins og börn
í einfaldri trú. Sennilega yrði þetta
seinasta bæn okkar allra.
Ég minntist þess, hvernig ég hafði
uppörfað aðra til að treysta Guði
á neyðarstundu. Nú varð ég að
gera það við sjálfan mig. Treysta
aðeins á Guð. Enginn gat hjálpað
nema hann. Flugstjórinn hafði gert
allt til að halda flugvélinni á lofti.
En hitt var jafnljóst, að hún var á
hraðri leið niður á jörðina — í
gjöreyðinguna.
Bæn okkar var stutt. Það var eng-
inn tími fyrir langar bænir. Það
sem nú gilti, var: Bæn, traust á
Guði og framkvæmd. Um leið og
við höfðum lokið bæninni, tók flug-
vélin að taka djúpar dýfur, og vallt
í loftinu eins og skip í ólgusjó. Ut
um gluggann sá ég að alúmíníum-
klæðningin var farin að rifna af
vængjunum og fuku logandi plöt-
urnar út í loftið, eins og brennandi
þak á húsi, sem vindur feykir. —
Jafnframt hafði eldurinn verið svo
ólmur að verki, að mótorinn hægra
megin í vélinni hafði losnað úr öll-
ur tengingum. Um leið og hann losn-
aði og kastaðist logandi frá vélinni,
kom svo mikill hnykkur á liana, að
ekki var hægt að líkja við annað, en
skip í stórsjó.
Nú kom fyrirskipun um það, að
allir skyldu taka fallhlífarnar. Okk-
ur var sagt að stilla okkur upp í
röð fram við dyrnar, vinstra megin
í flugvélinni. Dyrnar voru opnaðar
og loftstraumurinn stóð inn í vélina.
Ég var þriðji í röðinni. Fyrsti mað-
ur gekk að dyrunum. Um leið og
fyrirskipunin kom, stökk hann út í
tómt rúmið. Líkami hans tók stefnu
til jarðar. Vegna hraða flugvélar-
innar, gátum við ekki fylgzt með
því hvernig honum reiddi af. Við
gátum ekki einu sinni fylgzt með
því, hvort fallhlíf hans hefði opn-
azt eða ekki. Næsta var sagt að
stökkva. Þá var röðin komin að
mér.
Ég gekk að opnum dyrunum, og
svo tók ég skrefið út í hið auða
rúm. Ég hugsaði: „Já, svona er það
þá.“ Svo hvarf hugur minn til fjöl-
skyldu minnar, og hvað af þeim
yrði, ef þetta yrði mitt síðasta.
Stormstrengurinn, sem stóð af
flugvélinni, feykti gleraugunum af
mér. Ég bað: „Drottinn, hjálpaðu
mér!“ Ég kippti svo í fallhlífar-
strenginn af þeim krafti, sem ég átti
til í hægri armi mínum. Við þetta
skarpa handtak, skrapp strengur-
út úr hendi minni. Ég varð óttasleg-
inn, að nú hefði ég eyðilagt fallhlíf-
ina, og þar með væri öll von úti
með björgun. Öll getum við komizt
í ógnvekjandi kringumstæður, en á
þeim stundum er von fyrir þá, sem
þekkja Jesúm Krist, sem frelsara
sinn.
Brátt sá ég að fallhlífin hafði ekki
eyðilagzt, en hún opnast eðlilega.
Varð það mikill léttir fyrir mig. Féll
ég svo eðlilega niður í gegnum loftið,
og uppgötvaði hrátt, að mjög skammt
frá mér á niðurfallinu í loftinu, var
vinur minn einn. Við vorum svo ná-
lægt hvor öðrum, að við gátum
kallazt á. Allt í einu er mér litið til
hægri og þá sé ég hryllilega sjón:
Flugvélin hafði þegar fallið til jarð-
ar, og um leið varð ógurleg spreng-
ing -í henni, svo að gnýrinn og háv-
aðinn af því fór í gegnum loftið
eins og Þórdunur. Hafði þetta skeð
svo fljótt, eftir að ég hafði vfirgefið
vélina, að ég gat ekki hugsað mér,
að allir hefðu verið sloppnir út úr
hinni brennandi flugvél.
Meðan ég sveif þarna í loftinu,
undir nælonfallhlífinni, skar það
mig í hjartað, ef einhverjir starfs-
félagar mínir væru kannski limlest-
ir að kveljast í eldinum í braki vél-
arinnar. Eða var það mögulegt, að
Framhald á bls. 54.