Afturelding - 01.08.1962, Page 6

AFTURELDING
Fimmtán trúlioðar
Guð hefði haft einhver ráð til að
bjarga þeim, eins og hinum ungu
Hebreum úr glóandi eldsofninurn
forðum?
Á essastreng sínum niður í gegn-
um loftið, var útlit fyrir á tímabili,
að flugvélin kæmi niður þar sem
mörg hundruð skólabörn voru sam-
an komin og biðu eftir skólabíln-
um, sem átti að flytja þau heim frá
skólanum. En fyrir einstaka Guðs
mildi, slangraði hún í loftinu fram
hjá þessum stað. Eftir það munaði
mjóu, að hún félli ofan á verk-
smiðju, sem hundruð manna voru að
vinnu við pökkun á eldfimu sprengi-
efni. Með óskiljanlegri handleiðslu
hafði Guð séð svo um, að ekki féll
hún heldur niður þarna.
Það var í Los Angeles, sem flug-
vélin hrapaði, og skammt þar frá
sem 60 menn voru að verki. Af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæðum
kastaðist allt brak úr sprengingunni
í allt aðra átt, en mennirnir voru,
svo að enginn þeirra varð fyrir hin-
um minnsta skaða.
Seinna upplýstist, að þegar flug-
stjórinn stökk síðastur manna úr
flugvélinni, var hún aðeins 400 fet
frá jörðu. Það mátti sem sagt engu
muna, að hann, sem síðasti maður,
bjargaðizt. Og hefðum við verið 21
54
trúboði í vélinni, eins og meiningin
var, hefðu 6 farizt. Hvílík er hand-
leiðsla Guðs!
Hver einasti einn af þeim 15 trú-
boðum, sem björguðust þarna, hafði
af einhverri, sérstakri vakandi hand-
leiðslu Guðs að segja, í sambandi
við björgunina. Eitt af því, sem kom
fyrir mig, og sýndi mér varðveizlu
Guðs, var það, að mig bar beint á
háspennustreng, er ég var að nálg-
ast jörðina. Var ég rétt að festazt
á strengnum, er vinur minn, sem
einnig var í loftinu, sá þetta, og
kallar til mín og lætur mig vita um
hættuna. Á síðustu sekúndum gat
ég komið þeirri sveiflu á mig í loft-
inu, að ég slapp fram hjá háspennu-
strengnum. — Ef vinur minn hefði
ekki getað kallað til mín í þessari
andrá, hefði ég misst lífið þarna.
Um leið og ég hafði fasta jörð und-
ir fótum mínum, tæmdi ég loftið
úr fallhlíf minni, braut hana saman,
lagði hana á jörðin undir kné mín,
og þakkaði Guði fyrir björgunina.
Þegar einn af trúboðunum stökk
út úr vélinni, festist fallhlf hans í
dyrakarmi flugvélarinnar. En þá var
sem ósýnileg hönd losaði um þetta
þannig, að hvorki maður né fall-
hlíf hafði mein af því. Þriðji
flækti sig í fallhlífarstrengnum og
gat um stund ekki opnað hana, og
féll þannig niður nokkurn spöl. En
einnig hér, var sem ósýnileg hönd
leysti flækjuna, svo að hann gat
opnað fallhlífina, áður en það var
of seint. Fjórði maður kom niður
á járnbrautateina, sem var auðvitað
lífshættulegt, en þegar frá eru
dregnar fáar og smáar skrámur,
slapp hann algerlega ómeiddur. —
Þannig hafði hver maður frá ein-
hverju sérstöku að segja í sambandi
við þetta flugslys.
Innan tíðar var þyrilvængja send
á staðinn. Og áður en klukkustund
var liðin, var búið að flytja okk-
ur alla á öruggan stað. Rétt á eftir
kom svo fréttin af þessu flugslysi
í blöðum, útvarpi og sjónvarpi.
Blöðin sögðu frá atburðinum undir
stórri fyrirsögn: „Bæn bjargaði trú-
boðunum.“ Og, vinur minn, sem
lest þetta, bæn bjargar þér!
Fyrir stuttu síðan sagði stjörnu-
fræðingur einn við Kolumbíuhá-
skólann, eftir að hann hafði séð
stjarnhimininn í gegnum „Glerris-
ann“ á Palomarfjalli (stjörnusjón-
aukinn mikli í Bandaríkjunum.
Þýð.): „Ef maður hugsaði sér, að
allt þetta héldist á lofti af tilviljun
einni, mundi maður fá hið mesta
taugaáfall, sem hægt er að hugsa
sér.“
Það er eitthvað svipað, sem fer
í gegnum huga minn, þegar ég hugsa
um þetta flugslys. Það var allt sam-
an, frá upphafi til enda, í ráðs-
ályktun Guðs, til þess að hann
einn fengi vegsemd og heiður af því,
með því að sýna okkur að hann er
bænheyrandi Guð.
Napóleon mikili: (Sagði það við
þrjá háttsetta hershöfðingja).
Biblían þarna á borðinu, er bók
fyrir yður, herrar mínir. Og hún
er það miklu fremur fyrir mig. Hún
er eins og lifandi persóna.