Afturelding - 01.08.1962, Page 11

AFTURELDING
Skuggar flýja
FBAMIIALDSSAGA
En það var ekki unnt að sjá neitt.
Hún var í þann veginn að snúa við
inn í stofuna aftur, þegar eldhús-
hurðinni var hrundið upp og Andoi
stóð í dyrunum. I hræðslufátinu
sem á hana kom fórnaði hún hönd-
um — en fann í sömu svifum að
hún var barin á brjóstið, mjög fast
og féll við höggið og lenti á lofts-
stiganum. Hún kenndi ólýsanlega
sára þraut í bakinu og höfðinu —
en síðan sortnaði allt.
Þegar lögregluþjónninn kom inn,
var það hans fyrsta, að bera Hildu
meðvitundarlausa og aðeins með
lífsmarki, inn í eldhúsið.
— Ja, nú má segja að jieir hafi
á auðveldan hátt borizt upp í
hendurnar á okkur báðir tveir, svo
að það er víst bezt, Viken, ef þú
vilt gera svo vel, að þú sækir dr.
Sörensen hið bráðasta, svo að hægt
sé að komast að hinu sanna með
þessa veiku konu! Lénsmaðurinn er
afar alvarlegur á svip er hann seg-
ir þetta.
— Já, ég skal vera svo fljótur,
sem ég get, svarar aðstoðarmaðurinn.
— eigum við kannski að taka hjúkr-
unarkonu með okkur? segir hann
ennfremur.
— Já, gerið þið það! En, reyndu
að aka eins hratt og mögulegt er,
■því að ég óttast um líf hennar.
Grönne hristir höfuðið hugsandi.
Þegar Viken er vikinn út um
dyrnar, snýr lénsmaðurinn sér að
mönnunum tveim, sem hann er að
gæta. Þeir sitja hvor á sínum stól,
og eru líkastir strákum, sem unnið
hafa einhver strákapör. Jónas er
afar órólegur. Hann niðar sér
fram og aftur á stólnum og skotrar
augunum ótt og títt og um leið
flóttalega til dyranna, sem eru rétt
fyrir framan hann. Lénsmaðurinn
skilur vel hugsunarhátt hans, en
mælir ekki orð frá vörum. En þeg-
ar hann fer að lesa gamalt dagatal,
sem hangir á þilinu, verður freist-
ingin Jónasi um megn.. Hann
stendur upp og hendist í einu stökki
fram að dyrunum. En sjáið nú til,
hann slapp ekki svo auðveldlega
karlinn sá! Það var gripið í bakið
á honum, áður en hann náði opn-
um dyrunum, og áður en hann vissi
af lá hann flalur með hendurnar
fyrir aftan hakið. Hann fann eitt-
hvað jökulkalt leggjast um úlfnlið-
ina á sér, en var í sömu svifum
reistur á fætur aftur. En nú voru
hendur hans bundnar fyrir aftan
bakið og hann gat þær ekki hreyft
hvora frá annarri hvernig sem hann
reyndi og reyndi.
— Ég vonaði að þú yrðir hlýð-
inn og sætir alveg kyrr stundarkorn,
sagði Grönne rólega, um leið og
hann setti Jónas á stólinn aftur. Allt
í einu heyra þeir óhugnanlegt glam-
ur úti fyrir húsinu. Það eru lög-
regluþjónarnir, sem eru að eyði-
leggja áhöldin, sem stóðu á elda-
vélinni, þegar þeir komu. Grönne
finnst nú næstum nóg um. Hvílíkt
glamur og ólæti! Þessir karlar hafa
víst gleymt því, að nú er hánótt og
hljóðhært til heimila nágrannanna.
Að stundu liðinni koma þeir báðir
inn í eldhúsið aftur. Andor skotrar
augunum illskulega til þeirra, þeg-
ar liann sér þá snuðra og leita í
hverjum krók og kima. Sérstaklega
liafa þeir áhuga á öllu, sem minnir
á flöskur og í skápunum finna þeir
mikið af þeim. Eftir að hafa leitað
vandlega í eldhúsinu fer annar
þeirra inn í svefnherhergið. Þar
stendur lítill náttlampi og ósar, og
í rúminu liggur lítið, sofandi barn.
Aðstoðarmaðurinn gefur Grönne
merki, og hann kemur strax inn í
herbergið og gengur að rúmi barns-
ins. Hann stendur lengi hreyfingar-
laus og horfir á hið sofandi barn.
Síðan strýkur hann yfir andlit þess
og segir. — Veslingurinn litli.
llvað eigum við að gera við þennan
litla mann? bætir hann við eftir
stundarkorn. Hann hugsar sig um
andartak, síðan hneigir hann höf-
uðið um leið og hann segir: — Við
skulum bíða og heyra hvað Sören-
sen leggur til málanna, þegar hann
kemur. Þeir fara báðir fram í eld-
húsið aftur, en láta svefnherbergis-
dyrnar standa opnar.
— Já, nú sé ég tvo bíla hérna
hjá næsta bæ. Að öllum líkindum
eru það okkar menn, sem eru þar
á leiðinni.
Ráseth lögregluþjónn hefur verið
úti, en var nú að koma inn um leið
og hann sagði þetta.
Grönne stendur á fætur, hafði
sedð við eldavélina. Honum léttir.
— Það er gott, segir hann, þá tek-
ur þetta vonandi brátt enda. Það
er þreytandi til lengdar að sitja
svona og slara út í loftið. Ann-
ar lögregluþjón, Dahl að nafni,
geispar. — Já, þegar verksmiðj-
unni er lokað hægist einnig um á
skrifstofunni er mér sagt, verður
honum að orði um leið og hann
stendur upp.
Nokkru seinna kemur Viken inn
úr dyrunum og í fylgd með honum
er dr. Sörensen og hjúkrunarkona.
Læknirinn kastar kveðjum á báðar
hendur, fleygir hattinum sínum á
stól og fer úr frakkanum. Hann tek-
ur upp vasaklút og byrjar að fægja
gleraugun sín, því að þau hafa
döggvazt, þegar hann kemur inn í
hitann. Hann setur þau á sig á ný
og lítur um leið stórum augum á
59