Afturelding - 01.08.1962, Síða 12

AFTURELDING
Andor og Jónas, sem enn sitja þar
hvor á sínum stól.
— Jæja, Jónas, segir hann hlæj-
andi, nú er orðið langt síðan þú
skauzt kanínuna mína. Þú hélzt að
þetta væri héri, en þar skjátlaðist
þér nú illa.
Jónas eldroðnaði. 0, jæja, hann
man örugglega vel eftir því, þegar
hann kom auga á héra inn á læknis-
lóðinni -—- og flýtti sér sem mest
hann mátti upp að Skaret til að
sækja byssu. Hann kom líka í tíma,
því að hérinn sat þar enn rótlaus
á sama stað. Jónas miðaði byssunni
og skaut. Þetta var ekki löglegt, en
hvað kom það honum við. Auðvitað
Iá hérinn þar dauður — en aldrei
mundi Jónasi líða úr minni, sú
stund, er hann loks vogaði sér inn
á lóðina og sá að þetta var — grá
kanína! Læknirinn var víst ekki svo
mjög gleyminn heldur, það var
vandalaust að sjá það.
— Ja, þetta er víst enginn leikur,
lénsmaður góður. Sörensen er bú-
inn að rannsaka Hildu, eftir því sem
föng hafa leyft. Grönne færir sig
nær. Ég bjóst eins vel við þessu,
svarar hann rólega. — Ég get auð-
vitað ekki slegið neinu föstu, held-
ur Sörensen áfram, en ef það er
ekki fullkomið hryggbrot, þá er hún
að minnsta kosti stórslösuð. Það er
öruggt. Hann lítur á Grönni og held-
ur áfram: — Hvernig hefur þetta
eiginlega hent? Datt hún, eða
hvað....? Lénsmaðurinn svarar
ekki, en hristir aðeins höfuðið. Hin
alvarlegu augu tala þagnarinnar
djúpa máli og læknirinn spyr ekki
frekar.
Meðan þessu fer fram, stendur
Viken og virðir fyrir sér litla, sof-
andi drenginn inni í svefnherberg-
inu. Hann hugsar margt. Að stundu
liðinni kemur Grönne inn til hans.
— Hvað eigum við að gera við
þennan snáða, Viken? Aðstoðar-
maðurinn þegir um stund og hugs-
60
ar sig um, en loks segir hannn:
— Ég var einmitt að hugsa um, ef
enginn hefði neitt á móti því, að
taka hann lieim til Onnu. — Já,
gerðu það!' segir lénsmaðurinn
ákafur. Hún er einmitt rétta mann-
eskjan, til að hjúkra honum. Þetta
er framúrskarandi. Já, það er áreið-
anlegt, Viken, segir hann loks, um
leið og hann snýr sér við og gengur
aftur fram í eldhúsið.
Viken stendur áfram í sömu spor-
um. Hann langar mest af öllu til að
taka drenginn upp strax og ganga
um gólf með hann, en það er víst
öruggara að bíða með það, þar til
hinir piltarnir hafa lokið erindum
sínum. En hvað það var gaman, að
honum skyldi detta þetta í hug með
drenginn! Það verður gaman að
sjá hvernig Önnu verður við, þegar
hún sér blessað litla barnið — já,
hvað skyldi hann annars heita? —
Hann snýr sér snögglega og ákveðið
við, gengur til Andors og spyr hljóð-
lega:
— Hvað heitir litli drengurinn,
sem liggur þarna inni? Gamli mað-
urinn lítur ekki út fyrir að vilja
tala mikið, en svarar þó stuttur í
spuna:
— Hákon!
Dalh og Ráseth koma nú með
sjúkrabörur, sem þeir leggja Hildu
varlega á. Því næst gefur Sörensen
þeim og Viken merki — að lyfta
börunum og bera Hildu út. Þá er
nú lénsmaðurinn orðinn einn með
föngunum sínum tveimur. Hann
heyrir hvernig fótatakið fjarlægist
meir og meir, og síðan er allt hljótt.
— Það mun hafa verið þú, sem
hrintir Hildu á stigann? segir hann,
um leið og hann snýr sér að Jónasi.
— Nei. Það var Andor! Svarið
kom næstum án þess að Jónas vildi
það sjálfur, en spurningin kom svo
óvænt. Augu Andors skjóta gneist-
um, þegar hann lítur á Jónas. —
G—r—r—r! Það þýðir víst, að
Jónasi sé hollast að gæta sín. Grönne
ypptir öxlum. 0-jæja, það var víst
j)að, sem hann hafði á meðvitund-
inni, að Andor væri hinn seki.
Nokkru síðar kemur Viken, ásamt
lögreglumönnunum tveimur til baka,
og síðan leggur allur hópurinn af
stað og yfirgefur þar með heimilið.
Síðastur af þeim öllum kemur
Viken út með Hákon litla í fanginu.
Barnið steinsefur. Ilann brá aðeins
blundi á meðan Viken var að klæða
hann, en honum hefur víst fundizt
þetta allt vera ofur eðlilegt, því að
hann sofnaði strax aftur.
Hópurinn nemur aðeins st^ðar úti
í garðinum á meðan Ráseth læsir
útidyrunum. Og þegar búið er að
afhenda lénsmanninum lyklana er
haldið af stað eins og leið liggur
eftir þjóðveginum fram hjá Lunne-
stað og þangað sem bíllinn bíður
þeirra. Þegar þeir koma þangað er
stigið inn í bílinn og síðan haldið
af stað. Það er þröngt í bílnum því
að tveir hafa bætzt í liópinn, en
bótin er að bíllinn er stór.
Andor, Jónas og lögreglumenn-
irnir tveir setjast í aftursætið, en
lénsmaðurinn setzt í sitt venjulega
sæti við hliðina á Viken. Grönne
verður að gæta barnsins. — Eftir
augnablik er bíllinn kominn út á
aðalveginn.
Inni í íbúðinni á lögreglustöð-
inni, fyrstu hæð, gengur Anna
Viken um og færir eitt og annað
í lag. Það er ávallt fremur tóm-
Iegt, þegar Haraldur er ekki heima,
en um þetta er ekkert að segja. Því
að þegar skyldan kallar, verða menn
að sætta sig við kringumstæðurnar.
Og vissulega er hún Anna hamingju-
söm! Leið henni kannski ekki vel?
Hún var gift manni, sem var svo
góður að á betra varð ekki kosið,
hugsunarsamur um allt og nærgæt-
inn. Dálítið glaðvær og glettinn á
köflum, en það var nú einmitt það,
sem hún var svo hrifin af. Hversu