Afturelding - 01.08.1962, Qupperneq 13

AFTURELDING
Frelsnð í flmm ár
oft hafði það ekki hent, að hann
hafði lyft henni upp og borið hana
um alla íbúðina, og hann sleppti
henni alls ekki fyrr en hún lofaði
því statt og stöðugt, að hita kaffi
handa honum.
Oft varð henni einnig hugsað til
þess, er hún fyrir tveimur árum
hafði gefizt Guði. Hún óttaðist að
Haraldur tæki þessu illa og hún
sárkveið fyrir því að segja honum
það. Síðan hafði hún loks dag einn
hert upp hugann og sagt eins og
var. En henni til hinnar mestu undr-
unar, hafði hann þá svarað mjög
rólega: — Þetta hef ég vitað í
marga daga, Anna. Haltu örugg
áfram, ég mun vissulega ekki hindra
þig. Já, þannig hafði hann svarað,
og sér til undrunar sá hún, að tár
blikuðu í augum hans.
Þau fimm ár, sem þau höfðu ver-
ið í hjónabandi höfðu þau oft talað
um, að skemmtilegt mundi vera að
eiga barn. — Eitt sinn höfðu
þau ákveðið að taka kjörbarn, en
svo fóru þau að óttast um að erfitt
mundi verða að taka að sér barn,
sem væri algerlega ókunnugt. Það
varð svo ekkert af þessu í það skipti,
og þau ákváðu að athuga allt vel.
Mörgum sinnum, þegar maðurinn
hennar var fjarverandi, óskaði hún
náttúrlega að hún ætti barn til að
annast, því að þá fannst henni
stundum vera dálítið einmanalegt.
Nei! Hún leggur frá sér afþurrkun-
arstykkið og gengur inn í dagstof-
una. Hún átti eitt öruggt meðal við
þunglyndi. Hún setzt við píanóið
og lyftir lokinu upp. Hvað ætti hún
að syngja? Hún tekur nokkrar
nótnabækur rólega í hönd sér. Já,
þetta var indællt! Nokkrir léttir en
hrífandi tónar fylla stofuna og
söngurinn ómar:
Þa& er sól í sálu miuni í dag
og sumarmorgun rós.
Og ég er jafnan himin sœll,
því Jesús er mitt Ijós.
Frelsuð í fa'órni Jesú,
frelsuS hans hjarta við.
Öhult þar önd mín hvílir,
eilífan hefur frið.
Þannig hafa kjör mín verið síð-
astliðin, rúmlega fimm ár, og ég
er yfir mig hamingjusöm. Ég vildi
að þú gætir sagt það sama, lesandi
minn.
Þar sem ég hef komizt að því,
að hjá þjóð minni ríkir grátleg og
átakanleg fáfræði um þetta efni, þá
langar mig til þess að segja nokk-
uð nánar frá tildrögum þess að ég
tók að þrá þetta frelsi, og hvernig
ég öðlaðist það að lokum.
Er ég var 18 ára, veiktist ég af
hræðilegum sjúkdómi. Barðist ég
i síðan við afleiðingar þessa sjúk-
dóms í nær 15 ár, eða þar til ég
fékk fulla lækningu meina minna
á sumarmóti Hvítasunnumanna, er
haldið var á Akureyri 1960. t
gegnum baráttu rnína við sjúkdóm-
inn, komst ég að því, að sú kristin-
dómsfræðsla, sem ég hafði fengið
í kirkjunni, dugði mér nákvæmlega
.ekki neitt. Þetta varð sársaukafull
uppgötvun fyrir mig, og hófst nú
þrotlaus leit hjá mér að þeirri per-
sónu og þeim krafti, er gæti lækn-
að öll mín mein.
Veikindi mín höfðu það í för með
sér, að jafnt líkamskraftar mínir og
þrek sálarinnar brotnaði niður. Ég
J reikaði fram og aftur alveg vita
hjálpar- og ráðalaus. Með þessu sál-
arstríði mínu fylgdist minn bless-
aði frelsari, Jesús Kristur, þó að
ég gerði mér enga grein fyrir þvi
þá, fyrr en seinna. Hann vissi líka,
að í hjarta mínu hafði, frá því ég
var harn, verið djúp þrá eftir nánu

Júlía Jónasdóttir.
sambandi við hann. En nú varð það
mér að meini að fræðslan, sem ég
hafði fengið um Krist hjá prestun-
um, var um einhverja óraunveru-
lega, kraftlausa og óáþreifanlega
persónu. En nú vantaði mig kraft-
inn. Hver gat veitt mér hann, og
hvar gat ég fundið hann?
Ég hafði lengi haft einhverja hug-
mynd um að til væru smáhópar
fólks, er stæðu utan við þjóðkirkj-
una, m.a. á Akureyri, og héldu
guðsþjónustur sínar, hver út af fyr-
ir sig. Hefði mér verið hoðið inn
á einhvern þessara staða, hefði ég
ekki undir neinum kringumstæðum
fengizt til að fara Jiangað, ekki held-
ur talið að þangað væri neitt að
sækja.
En Drottinn var ekki ráðalaus
að hjálpa mér. Hann tók útvarpið
í þjónustu sína. Það bar þannig til,
að mamma hlustaði mikið á jarðar-
farir gegnum útvarpið. Ég leyndi
móður mína því, að allt tal um
veikindi og dauða, hafði ákaflega
lamandi áhrif á mig. Þess vegna
gekk ég alltaf burtu, þegar mamma
61