Afturelding - 01.08.1962, Síða 14

AFTURELDING
fór að hlusta á jarðarfarir. En dag
einn, seint í júní 1952 gerðist nokk-
uð merkilegt. Ég opnaði sjálf út-
varpið, til að vita, hvort ekki væri
„jarðarför“. Jú, einmitt! Það hljóm-
aði til okkar fallegur söngur, en
ekki könnuðumst við mamma neitt
við sálmana. Svo byrjaði ræðan. Þá
verður okkur mömmu jafnt að orði:
„Þetta er ekki neinn prestanna.“ I
stað þess að flýja út eins og venju-
lega, sat ég sem fastast við útvarp-
ið og teygaði orðin til mín, eins og
þyrstur maður svaladrykk. Fannst
mér, sem einhver lifandi kraftur
streymdi um alla veru mína.
Maðurinn, sem verið var að
jarðsyngja, hét Sigurður Pétursson
og hafði hann dáið í blóma lífsins,
eftir mikil veikindi. Ég man að
ræðumaður lýsti síðustu samfund-
um þeirra. Af hverju hafði allt þetta
tal, um ungan mann, sem varð að
deyja í blóma lífsins, svona styrkj-
andi áhrif á mig? Það var vegna
þess, að þessi ungi maður lifði og
dó í Kristi, og maðurinn, sem ræð-
una hélt, átti náið samband við
Krist. Einmitt þetta hafði ég þráð
alla ævi, en aldrei getað öðlazt,
enda aldrei hitt neinn, sem gat sagt
mér til vegar.
Strax og síðasti tónn síðasta
sálmsins dó út, spurði ég mömmu:
„Hver ætli þetta hafi verið, sem
prédikaði?“ „Það hefur líklega ver-
ið Ásmundur Eiríksson, hann er
með einhvern sérsöfnuð,“ svaraði
hún.
Aldrei hafði ég vitað dæmi til
þess fyrr, að sigrandi kraftur lífs-
ins fylgdi jarðarför. Á sömu stundu
greip djúpur og sár söknuður hjarta
mitt, út af því, að líklega mundi ég
aldrei fá að heyra þennan mann
prédika aftur, né heyra þennan söng
framar, er hafði svo friðandi áhrif
á mig. Þar sem ég stóð við eldhús-
bekkinn, fylltist ég ómótstæðilegri
þrá eftir því að eignast þennan
62
kraft í líf mitt, er mér fannst þessi
maður eiga. En ráð til þess sá ég
engin. Ég var einlæg í þrá minni,
en samt hefði ég aldrei getað trúað
því að óreyndu, að þessi þrá mín
yrði að jafndásamlegum raunveru-
leika og raun varð á.
Næsta skref Guðs með mig, var,
að ég heyrði tilkynnt í útvarpinu:
„Fíladelfíusöfnuðurinn flytur guðs-
þjónustu í útvarpssal.“ Þetta varð
mér hjartfólgin auglýsing (og hefur
alltaf verið síðan). Varð mér nú
ljóst, að það mundi vera sama fólk-
ið, sem ég hafði hlustað á við áður-
nefnda jarðarför.
Ég hlustaði með gaumgæfni, og
hvert orð, sem sagt var, bæði í ræðu
og söng, féll eins og regn á þurra
jörð. — Eitt sinn komst ræðumað-
\ ur ])annig að orði: „Blessaði frels-
i]arinn.“ Ég kipptist við, þar sem ég
lá máttvana og grátandi á legu-
bekknum. Það var sem um mig færi
himneskur rafstraumur, sem var
lífgandi og huggandi. Enn í dag
man ég áhrifin frá þessum orðum.
Ég hafði aldrei heyrt nokkurn mann
segja „blessaði frelsarinn“ fyrr, og
þó er ég fædd og uppalin með þjóð,
sem sögð er kristin. í einni svipan
I sá ég fyrir mér alla prestana sem
ég hafði hlustað á við ein og önnur
tækifæri, um þrjátíu að tölu. Af
. hverju höfðu þeir aldrei komizt
svona að orði, aldrei sagt þetta?
í október byrjun 1956 stórversn-
aði heilsa mín, og var þó ekki á
það bætandi. Var ég þá húin að
hrekjazt á milli að minnsta kosti 10
lækna, bæði á Akureyri og eins í
Reykjavík. Mér hafði líka verið gef-
ið það í skyn, að það væri engin von
um bata fyrir mig. Þessa dimmu
októberdaga hafði vonleysið setzt
alveg að hjá mér. Bæði líkamlegir
og andlegir kraftar brotnuðu nú al-
veg niður. Ég hafði líka farið marg-
ar ferðir til hinna svokölluðu „and-
legu lækna.“ En það voru ömurleg-
!ar ferðir, og gáfu mér ekkert, hvorki
fyrir sál né líkama. Ég var þar kom-
in, að mér fannst allt í lífinu hafa
; brugðizt mér, hreint allt!
En allt í einu brýzt lítil stjarna
gegnum hin dimmu ský. Eitt kvöld
er auglýst í útvarpinu, að Fíladelfíu-
söfnuðurinn ætli að flytja guðsþjón-
ustu í útvarpið. Hún var flutt 21.
október. Undir guðsþjónustunni tók
ég þá föstu ákvörðun, að láta nú
til skarar skríða og gera allt, sem í
mínu valdi stæði til þess að ég mætti
öðlast þann sigrandi kraft, er mér
virtist þetta fólk eiga. Afleiðing af
þessari ákvörðun varð sú, að 10.
nóvember skrifaði ég Ásmundi
Eiríkssyni og bað hann að leiðbeina
mér til þess að öðlast frelsi, sem
þetta fólk vitnaði um.
Enn þyngdi heilsu minni til muna.
Var svo komið að ég gat varla
hreyft mig fyrir kvölum, og á kvöld-
in, þegar ég ætlaði að reyna að
sofna, sótti á mig slíkur kuldi, að
mér fannst, sem ég væri alveg að
kólna upp og dauðinn væri að ljúka
verki sínu. Ég var orðin svo móð-
laus, að ég hafði ekki einu sinni
dug til þess að kalla lækni til mín,
enda voru þeir orðnir dauðleiðir á
mér, og ég á því að kvarta við þá.
Ég minnist eins kvölds, þegar þessi
ískuldi sjúkdómsins virtist alveg
vera að gera út af við mig í vel-
heitu húsinu, þá fór ég að hugsa um
það, hvort ekki væri rétt af mér að
flýta fyrir dauða mínum, og losna
við þessar þjáningar á þann hátt.
Því ekki að fara bara út einhverja
nóttina og leggja mig í einhvern
snjóskaflinn, því að þá mundi dauð-
inn koma fljótt, er sá kuldi bættist
við þann kulda, sem var í líkama
mínum.
í þjáningum mínum, og þessu
djúpa andlega myrkri, fór ég að bú-
ast við svari frá Ásmundi Eiríks-
syni. Það kom svo 26. nóv. og var
miklu sterkara og kröftugra en ég