Afturelding - 01.08.1962, Qupperneq 15

AFTURELDING
hafði búizt við. Það var þannig, að
maður nokkur úr söfnuðinum í
Reykjavík, átti erindi til Akureyrar,
og bað Ásmundur hann að finna
mig að máli um leið. „Ég hélt það
væri bréfinu betra,“ sagði Ásmund-
ur seinna við mig. Hann kom að
kvöldi þessa dags, ásamt tveimur
úr söfnuðinum á Akureyri. Þetta
hafði verið venju fremur dapurlegur
dagur. Póstur hafði komið, en ekk-
ert bréf hafði komið til mín, og
jók það mjög á raunir mínar. Var
ég rétt búin að þurrka af mér tárin,
þegar bíllinn rann í hlaðið og þess-
ir óvæntu gestir komu inn til mín.
Hefur þú nokkurntíma verið við-
staddur, þegar manni hefur verið
bjargað frá drukknun? Eða þegar
lífstíðar fangi hefur verið náðaður?
Ef þú hefur verið vitni að því, þá
gætir þú kannski betur skilið það,
sem raunverulega skeði í stofunni
heima hjá mér þetta kvöld. Maður-
inn, sem kom að sunnan hafði orð
fyrir þeim — (það var Guð-
mundur Markússon, innskot ritstj.)
Hann opnaði Biblíuna sína og las
frá Jesaja 53: „en hann var særður
vegna vorra synda og kraminn
vegna vorra misgjörða. Hegningin
sem vér höfðum til unnið kom niður
á honum, og fyrir hans benjar urð-
um vér heilbrigðir.“ Svo las ég þessi
orð sjálf, og það var alveg eins
og öll vera mín stöðvaðist frammi
fyrir orðunum, svo mikið undrun-
arefni urðu þau mér. Ut frá þessum
orðum og fleirum boðaði maðurinn
mér hjálpræðið í Kristi. Og árang-
ur þess varð, að ég tók á móti því
og frelsaðist.
Mig skortir alveg orð til þess að
lýsa þeim létti sem þetta varð fyrir
sál mína, þó að líkami minn losn-
aði ekki strax úr fjötrum sjúkdóms-
ins. Ég hefði aldrei trúað því að
hægt væri að græða sár sálarinnar
svo vel, sem Jesús hefur grælt sár
minnar sálar. Þið, sem liggið á
sjúkrabeðum, snúið ykkur til Jesú
Krists. Hrópið til hans, eins og ég
gerði, og þá munuð þið fá að reyna
það, að óttinn við dauðann, og
angistin sem honum fylgir, mun
breytast í eftirvæntingu og þrá eftir
því að sjá hve dýrðin er mikil
heima hjá Drottni.
Þetta var um það, hvernig Drott-
inn mætti sál minni, og breytti
myrkrinu í undursamlegt ljós, og
sálarangist í sælan frið. En seirina
kom svo lækning líkamans. Eftir að
ég frelsaðist kom finnanleg breyt-
ing, og hún ekki lítil, á líkamlega
heilsu mína. En síðar kom svo full-
ur bati á sumarmóti Hvítasunnu-
manna 1960, eins og ég nefndi fyrr
í vitnisburði mínum. — Lesandinn
skilur því, hve óendanlega mikla
hluti Drottinn hefur gert fyrir mig.
Þess vegna langar mig að lifa fyrir
hann og þjóna honum allt mitt líf.
Júlía. Jónasdóttir.
SiiiiiarinoiiO
á ísafirði
Hjól tímans og tilverunnar snýst
án afláts, við berumst áfram með
sama hraða jafnt gegnum gleði og
sorgir.
Sumarmótið er liðið hjá að þessu
sinni og við lítum til baka og köll-
um endurminningarnar fram. Endur-
minningarnar frá þessum sólbjörtu
gleðidögum, sem Guð í náð sinni
gaf okkur hér á ísafirði dagana 1.
til 8. júlí er sumarmót Hvítasunnu-
manna var haldið hér. Er það í ann-
að sinn í sögu hreyfingarinnar, hið
fyrra var í júní 1953.
I meir en ár höfum við horft með
gleði og tilhlökkun til þessara daga,
eins og þegar börnin hlakka til jól-
anna, og á sama hátt jókst líka eftir-
væntingin eftir því sem styttist til
hátíðarinnar. Og með gleði sáum
wvwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwvvwvwwwwwvwwwwwwwwíwwwwwvwvwvwwwww
I I
I KJALLARAHORNIÐ \
\ STRJÚGSÁR-JÓN. Fyrir nokkrum árum, (skrifað um síðustu alda- I
| mót), bjó maður á Strjúgsá í Eyjafirði, er Jón hét. Hann var greind- |
\ ur og glaðlyndur, en ærið gáskafenginn og eigi gætinn. Hann átti |
\ konu, sem Guðrún hét, Jóhannsdóttir. Það var einn dag, að heima- |
\ fólk átti gamantal saman. Varð Jón þá enn nokkuð ófyrirleitinn í g
\ orðum. Segir þá einhver við hann: „Láttu ekki Guð heyra til þín, %
\ Jón.“ „Það er nú ekki hætt við því,“ segir Jón, „því hann sefur og |
\ hrýtur.“ Þetta blöskraði mönnum og þótti nærri víst, að Guð léti \
% þessa eigi óhengt. Á þriðja morgni vaknaði Jón eigi, sem hann var \
\ vanur, heldur hraut áfergislega. Gekk þá maður undir mannshönd j
| að vekja hann. En mönnum til undrunar og skelfingar mistókust \
\ allar tilraunir. Þá var læknir sóttur og gat hann heldur ekki vakið |
\ Jón. Hraut hann svo samfleytt í þrjú dægur. Loks hættu hroturnar, en |
j hann vaknaði aldrei til þessa lífs. Minntust menn þar með hryllingi |
\ orða hans áður og þótti enn sannast hér hið fornkveðna orðtak: Guð |
Ilætur ekki að sér hæða. (Heimildarm. Helga, dóttir séra Hákonar |
Espólíns, en hún var þá í Eyjafirði, og ekki langt frá Strjúgsá).
i 1
\ Í
vvvvwvvvwvvvwvvvvvvvvwvvvwvvvwvvwvvvvwvvvwvvvvwvvvvvvvwvvvvvvvvwwvwvvvwvvwwwvwvwvvvvwvvvwvvvwvvwvvvvwvvvvvvvvwv
63