Afturelding - 01.04.1982, Síða 7

ekki drukkið úr kaffibollu vegna
skjálfta. Enda var ég búinn að
fara illa með mig frá unga aldri.
Ég var uppgefinn á þessu og
þráði betra líf. Þess vegna fór ég
að lesa Biblíuna. Síðar fór ég að
s®kja samkomur í Fíladelfíu. Allt
þetta hjálpaði mér, en samt átti
ég ekki sigur yfir víninu.
Óla: Við tókum saman ári áður
en við frelsuðumst. Ég vildi lítið
nreð trúna hafa, þetta var mér
algjörlega framandi og ég var
ekki á því að sýna mikinn áhuga.
t*ó man ég svo vel eftir kvöldum,
seni við áttum á heimilinu okkar.
t*að var kannski bylur og kuldi
úti, þá sat Auðunn og las í Biblí-
unni. Ég hugsaði með mér, „en
hvað þetta er notalegt, en ég skal
aldrei segja honum frá því.“
Ég fór með Auðunni á sam-
kornur, svona til að hjálpa hon-
um og styðja. Ekki til að leita
Drottins. Ég man alltaf hvað mér
fannst mikill hávaði í honum Ein-
aó J. Gíslasyni. Mér fannst allt
Vera til mín sem hann sagði. Ég
spurði Auðunn: „Hefur þú sagt
þessum manni eitthvað frá mér?“
Ég vaknaði virkilega til umhugs-
unar, Drottinn leitaði mín, þótt
úg leitaði hans ekki.
Við fórum á AA fund um þetta
'eyti. Á fundinum var minnst eins
félaga, sem hafði dáið þennan
dag, hann hét Jónas Guðmunds-
son. Ég fékk kristilegt smárit eftir
•fónas, en var staðráðin í að lesa
það ekki, svo Auðunn sæi til.
É-lukkan hálf þrjú um nóttina,
þegar Auðunn var í fasta svefni,
læddist ég fram úr og las ritið. í
því sagði meðal annars, að bar-
áttan sem við eigum í er ekki við
blóð né hold, heldur andaverur
vonskunnar í himingcimnum.
Einnig, að sterkari er sá sem í
yður er, en sá sem er í heiminum.
Eetta hitti beint í mark hjá mér.
Þarna frelsaðist ég, alein um
Krulli, Auðunn og Óla
miðja nótt með Guði.
Ég reykti óskaplega mikið
og var búin að reykja í 22 ár.
Vinnufélagar mínir voru vanir að
segja: „Ef Óla getur hætt að
reykja, þá geta allir hætt.“ Ég var
ekki laus við tóbakið, þó ég væri
frelsuð og ætti sálarfrið. Ég vissi
að það var rangt að reykja og það
skaðaði vitnisburð minn. Svona
liðu þrjár vikur, þá kom í huga
minn, þar sem ég var í vinnunni,
það sem segir í Rómverjabréfinu,
ef þú játar með munni þínum og
trúir í hjartanu, muntu hólpin
verða. Ég fór inn á salerni og bað
stutta bæn. Ég bað um hjálp til að
hætta að reykja. Klukkutíma
seinna var mér boðið að reykja,
ég afþakkaði og sagðist vera hætt.
Þá var ég spurð að því hvenær ég
hefði hætt. „Fyrir klukkutíma,"
sagði ég. Ég játaði að ég væri hætt
og trúði því. Ég reykti ekkert í
viku, þá kom óskaplega sterk
löngun yfir mig. Ég var alveg að
bugast, mig langaði svo í reyk. Ég
dreif mig heim og hljóp inn, bað
Auðunn að biðja með mér gegn
þessu. Þegar ég stóð upp frá