Good-Templar - 01.01.1900, Blaðsíða 15
11
Nauðsynlegt er að takmarka umtalsefnin, svo þau verði
ekki of víðtæk. Betra að skifta heldur yfirgripsmiklu efni
í fleiri deildir eða liði og taka sitt atriði fyrir á hverjum
fundi. Ég hefi séð hagnefndar-verkefni eins og þetta: „Hvað
er sjálfrátt, hvað ósjálfrátt?" Þetta er spurning, sem enginn
vitringur heimsins er enn fær um að svara, og munu 99 af
hverjum 100 templurum ekki færir að segja annað en bull
um það. Það er auk þess svo víðtækt, að ræða, sem ætti
að fara nokkuð ýtarlega út í það, mundi standa i marga daga
eða vikur. Ytarleg rannsókn shks efnis lægi auk þess langt
fyrir utan og ofan skilningshæfi alls þorra tilheyrenda.
Ef hins vegar væri spurt: „hvað getur breyzkur bindindis-
maður gert til að varast hrösun ?“ — þá er það ekki víðtæk-
ara en svo, að hver greindur maður, sem sjálfur heflr reynslu
af sterkum ástríðum, getur liaft yflrlit yflr það og án efa sagt
eitthvað, sem vit og gagn er í.
Sé eitthvað það í byg'ðarlaginu, þar sem stúkan er, senr
ógert er eða vangert málefni voru viðkomandi, en æskilegt
væri eða auðið að gera; eða ef eitthvað er það, sem betur
mætti fara — þá er gott að taka slikt fyrir umræðuefni. Því
nær daglegnm verkahring vornm sem umtalsefnið liggur, því betra!
Svo nokkur orð til ræðumannanna, hvort heldur um hag-
nefndar-atriði eða önnur mál!
Sumir miklir mælskumenn eru svo gerðii', að stórar hug-
sjónir þeirra og sterkar tilflnningar þeirra þurfa stór og sterk
orð til búnings. Sumir eru svo hagorðir að náttúru, að þeir
geta sagt skrúðmikil og hljómfögur orð, sem að vísu eru
ekki eðlileg í hversdags-máli, en getá orðið að tilgerðarlausri
prýði fyrir snild orðhagleikans. Þau eru náttúrlegur búningur
sannrar mæisku.
En svo koma aðrir, sem hafa heyrt orðin og þótt þau
fögur, en skortir sjálfa bæði það innihald, andagift og hagleik,
sem þarf til þess, að þessi hljómyrði fari vei, eins og gimstein-
ar í listhaglegri umgerð; þeir tína upp molana af borðum
þeh'ra, sem hafa hugsanir, hafa sjáifir ekkert nýtt að segja að
efni né formi, nema reyna að sjóða upp súpu á ný á molum
þeim, sem þeir hafa tint upp undarí annara borðum í ræðu
eða riti. Þeir hafa upp hljómyrðin, oft aflöguð, en innan um
gvo þra3ðdaufa mærð, að það ber tífalt ínejra á, en ellá