Good-Templar - 01.08.1901, Síða 8

96
£>éi' hafið flest verið sjónarvottar að því, að menn farast í bók-
staflegum skilningi úr drykkjuskap, drukna margir árlega á
brennivínshafinu. í>ór vitið að áfengisnautnin er aðalkvíðaefni
ótal mæðra, heldur vöku fyrir ótal móðurhjörtum nótt eftir
nótt, þegar móðirin sór hættuna nálgast soninn, sem hún eitt
sinn bar undir hjarta sór og hossaði ungum á skauti sínu.
í>ér vitið að áfengisnautnin er versti óvinur fjöida kvenna, að
mörg konan má sitja heima á kvöldin með tárvot augun, með-
an maðurinn hennar svalar þessari óeðlilegu fýsn sinni. Þér
vitið að fátt spillir svo hjónasamlyndinu sem áfengisnautnin;
yður er kunnugt um að heimili drykkjumannanna komast
vanalega í hið hörmuglegasta ástand. í>ér vitið að syndir
drykkjumannanna koma á sorglegan hátt fram á niðjum þeirra,
— vegna áfengisnautnar feðranna hafa börnin oft bilaða heilsu,
ef eigi al- eða hálf-brjálað vit, og þeir, sem eigi fá svo skelfi-
legan föðurarf, fá oft meðfædda tilhneiging til áfengisnautnar
að erfð. Yður er kunnugt um að unglingarnir steypast út í
áfengisnautnina í algerðu hugsunarleysi, af því að almennings-
álitið var, og er enn, svo afskaplega afvegaleitt, að það er eigi
talin nein synd að „drekka", og af því að áfengisbrunnurinn
stendur ávalt opinn; hann er eigi byrgður, þótt menn detti í hann
tugum og hundruðumsaman, ogfarist. — Þór vitið að fjöldi fátækl-
inga verður öðrurn að byrði af völdum drykkjufýsnarinnar; þór
vitið að fjöldi barna er alinn upp á sveitinni við sorglegan
skort oft og tíðum eingöngu fyrir þá sök, að faðirinn mat
meira að láta eftir sjálfskapaðri fýsn sinni en annast afkvæmi
sitt. Svona gjörspillir áfengisnautnin eðli mannsins og öllu
siðferði hans, þegar hún kemst á hátt stig.
Og þótt flestum hafi verið þetta ljóst að meiru eða minnu
leyti, þá var almenningsálitið orðið svo gjörspilt — og er það
víða enn — að það var talin lítil eða jafnvel alls eigi synd,
enginn verulegur galli á manni, þótt hann væri beinlínis of-
drykkjumaður. Þegar almenningsálitið er farið að breiða
verndarblæju sína yfir annan eins löst, þá er fyrst mannfélag-
inu hætta búin. Almenningsálitið er dómari, sem fjöldi manna
lýtur í hugsunarleysi, leiðtogi, sem því rniður alt of margir
fylgja í blindni. Já, það lá við, að kirkjan sjálf hóldi nokkurs
konar hlífiskildi yfir drykkjuskapnum og drykkjusiðunum. Svo
langt var þoim ósið komið, að til skamms tíma var vart hægt