Good-Templar - 01.08.1901, Blaðsíða 9
97
að grafa svo mann til sveita, oða gifta hjón, að ekki þyrfti
áfengisnautnin að verða því samferða. Já, því miður, ofmai-gir
prestar hér á landi hafa sjálíir stuðiað að því með drykkju-
skapardæmi sínu, að augu lýðsins lokuðust fyrir þessum mikia
lesti — í stað þess að þeir hefðu manna fvrstir átt að rísa
upp gegn honum. En Guði só lof að þetta hefir breyzt mjög
á síðari árum; með þakklæti minnumst vór þess, að margir
þjónar kirkjunnar hér á landi vinna nú af alefli að því. að
snúa almenningsálitinu í réttari og affarasælli stefnu.
Þegar vér höfum slíka lífsreynslu, livernig dirfist þá nokk-
ur maður að neita því, að áfengisnautnin sé sár á þjóðlíkama
vorum? Oss vantar að eins kærleikshugarfar spámannsins til
að sjá, hve ægilegt það er. Yér höfum enn eigi fundið eins
sárt til út af þessu þjóðarmeini, eins og hann fann til út af
hörmungum þjóðar sinnar, hann, sem ritað hefir þessi dæma-
iausu orð: „Sár þjóðar minnar eru mín sár.............Æ, að
höfuð mitt væri vatn og augu mín táralind, þá skyldi eg gráta
nætur og daga þá er fallið hafa af þjóð minni.“ — Mannleg-
um tilfinningum er svo farið, að vaninn og ítrekunin hefir
sljóvgandi áhrif á þær. Vér finnum svo lítið til hins mikla
sársauka, er þjóðlikaminn verður fyrir af völdum áfengisins, af
því vér erum orðnir svo vanir því. En annars er tilfinning
fjölda manna mjög næm fyrir annara böli, ætti lika að vera
orðin það hjá hinum kiistnu þjóðum, þar sem menn eru aldir
upp með kærleiksdæmi og kæiieikskenning frelsarans fyrir aug-
um. Eg hefi einu sinni á æfinni fundið þetta glögt. Eg var
fyrir tvoim árum staddur í bænum Halle, suður á Þýzkalandi.
Þar ganga rafmagnssporvagnar um aðalgötur borgarinnar; þeir
þjóta áfram með miklum hraða og alla aðgætni verður við að
hafa, svo að fólkið verði ekki undir þeim. Einu sinni vaið eg
sjónarvottui' að því, að maður datt út af einum vagninum og
í fyrstu var ekki annað sýnilegt en að maðurinn yrði undir
vagninum og biði þar bráðan bana. Og í sömu svipan laust
upp angistarópi manngrúans, er umhverfis stóð. Fyrir sórstaka
hepni tókst ab stöðva vagninn og hrífa manninn úr dauðans
hættu, áður en alt var um seinan. Eg man enn eftir því, hvað
vein fólksins kom við mig, hvað eg tók vel eftir því, að það
hefði orðið fóikinu mildð sársaukaefni, hefði maðurinn orðið
þarna undir vagninum og dáið svo ægilegum dauðdaga. Eg