Muninn - 01.02.1955, Blaðsíða 10

10
MUNINN
Siggu litlu, þar sem hún sat kyrrlát og hljóð
í sæti sínu og strauk kjólinn sinn vandlega
fram yfir linén. Skiptingin á hárinu var
óvenju bein og hvít. Hvað er hún að hugsa
urn? spurði ég sjálfa mig allt í einu. Hvað
er að gerast í þessum skýra, ósnortna kolli?
Veit hún, hvað það merkir, þetta fyrsta
skref upp hinn end'aiausa stiga skólanáms-
ins? Gerir hún sér nokkra grein fyrir því?
Auðvitað ekki, sagði ég óþolinmóð við
sjálfa mig. Ef svo væri, mundi hún senni-
lega stökkva út úr bílnum og taka á rás.
Hve margra ára skólaseta? Níu, að minnsta
kosti. Lengur ef hún færi í framhaldsskóla.
Ég greip þéttar urn stýrishjólið, þegar mér
varð hugsað til allra þeirra ókunnu manna,
sem myndu reyna að kenna þessu barni og
reyna að setja mark sitt á huga þess og
hjarta, þótt í smáu væri. Það var uggvænleg
tilhugsun, næsturn skelfileg.
Þeir munu skýra fyrir þér efnisheiminn,
hugsaði ég, fræða þig um smæstu eindir
hans, atómin, og stærstu heildir hans, him-
intunglin En hver mun hjálpa þér til þess
að skilja þig sjálfa? Hver mun kenna þér að
kortleggja þínar eigin tilfinningar? Hver
mun bjóða þér leiðsögn um hið villugjarna
völundarlnis mannsandans? Enginn, eng-
inn. Reyndu að tileinka þér þekkingu
þeirra, sagði ég í huganum við Siggu litlu,
en gerðu þér ekki alltof miklar áhyggjur út
af því, þó að þér takist það ekki. Þú munt
hvort eð er gleyma mestu af því aftur, fyrr
eða síðar. Það, sem mestu máli skiptir,
muntu ekki læra af neinni skólatöflu. Því
get ég lofað.
Hópur ærslafullra barna hljóp framltjá.
Þarna fara hinir raunverulegu kennarar
þínir, sagði ég við hana í huganum. Athug-
aðu þá vel, þessa jafnaldra þína og samtíð-
armenn. Þeir munu kenna þér margt, sem
ekki finnst í neinum skólabókum, enda þótt
margt af því sé ekki til fyrirmyndar.
En ef til vill þarftu að læra það allt, áður
en þér lærist líka, að margt af því er ekki
jtess virði, að það sé iðkað. Ég veit ekki. Ég
er eldri en þú, og þú heldur, að ég viti allt,
en þér skjátlast. í rauninni veit ég það eitt,
að ég veit ekki mikið, og þegar sá dagur
kemur, að þú uppgötvar það sama um
sjálfa þig, þá er fyrsti áfangi þinn á náms-
brautinni á enda. Hinir lífsglöðu æringjar
hlupu æpandi upp þrepin. Eftir fimm mín-
útur, hugsaði ég, verður þú ekki lengur að-
eins þú sjálf. Þú verður líka ein af þeim. Ef
til vill verður það stærsta skrefið þitt í líf-
inu. Ég vona, að það verði í rétta átt.
Ég leit til skólans hátt uppi á hæðinni og
horfði á dyrnar, sem litlu peðin streymdu
inn urn, og að mér setti sáran efa, efa um
það, hve hyggilegt það væri að hella öllu
þessu unga lífi í sama mót, hve vel rneint
sem það væri.
Að steypast í sama mót og aðrir, að búa
við strangan aga, að vera alinn upp í þeirri
ósk að vera ekki frábrugðinn, heldur sem
allra líkastur öllu möðrum — er það raun-
verulega rétta leiðin til þess að þroska sjálf-
stæði, frumleik og forustuhæfileika?
Ég leit aftur á barnið við hlið mér. Ef til
vill skiptir það ekki máli, hugsaði ég, ef til
vill hefur frækorni persónuleikans þeg'ar
verið sáð og ekkert getur framar haft áhrif
á, hvernig hann þroskast. Þetta er eitt af því
marga, sem ég veit ekki.
En hvað sem öllu þessu líður, þá er stund-
in nú runnin upp, sagði ég við sjálfa mig.
Láttu hana fara. Þetta er hennar líf, mundu
það, en ekki þitt. — Ég tevgði mig yfir hana
og opnaði bílhurðina. Hún steig út úr og
sneri baki við mér og horfði upp til hússins
á hæðinni. Svo hafði verið um talað, að á
þessari stundu æki ég af stað og léti sem
ekkert væri. ,,Jæja, vertu sæl, Sigga,“ sagði
ég. Hún leit við, og allt í einu kviknaði
þetta ljós ástar og kímni í augum hennar.
„Vertu ekki hrædd,“ sagði hún. „Ég kem
aftur." Og nú trítlaði hún upp þrepin, upp
í blátt ómæli morgunsins.
Ragnheiður Aradóttir.