Muninn - 01.12.1961, Blaðsíða 5

mínum, þar sem við, riddarinn og fákur-
inn lentum í miklum eldraunum.
Vorið 1956 hófst tamningin. Gekk hún
vel, enda þótt hann væri graður. Hann ltafði
allan gang og var hæfilega fjörugur. Um
sumarið átti að halda héraðssýningu í Borg-
arfirði. Ég stefndi að því að búa Nasa sem
bezt undir liana. En ákafinn var of mikill;
ég reið lionum af vankunnáttu og helti
hann. Hinn langþráði dagur rann upp. Ég
klæddi mig snennna og hafði uppi mikinn
viðliúnað. Tók fatabursta, skókrem, tuskur
og heilt rúgbrauð að heiman. í þrjá tíma
var ég við að snyrta hann. Gerðist hann óró-
legur, krafsaði í stallinn og frísaði graðhests-
lega. Sá ég það ráð vænst, að taka eina bús-
merina í leyfisleysi og leiða til hans. A sýn-
ingunni varð hann sér og eiganda sínum til
sóma. Fékk liann fyrstu verðlaun fyrir bygg-
ingu. A eftir átti að sýna hæfileika stóðhest-
anna. Ákafi minn var sami og áður. Ég hafði
lagt á Nasa, þegar pabbi kom til mín og
sagði: ,,Kapp er bezt með forsjá, sonur sæll,
og ekki sýnir þú hestinn haltan.“
Eg varð reiður og fannst pabbi vera rang-
látur. Eigingirnin réði þar mestu, því að ég
vissi, að með þessu yrði Nasi ekki efstur.
Ég henti ónotum í pabba, sem svaraði með
löðrungi og ég hljóp á brott hágrátandi.
Hrossaræktarsamband Borgarfjarðar tók
Gamm á leigu um sumarið og skilaði hon-
O O
um í desember.
Ég mun ekki gleyma þeirri stund, þegar
við sáumst. Hann reisti makkann, sperrti
eyrun, sem annars voru alltaf á hreyfingu,
og lineggjaði. Hann liafði rnikið tagl og
fax, hvort tveggja var úfið. Augun voru
stór og nefið bogið. Húðin lá í fellingum á
makkanum, en fyrir aftan bóga var hún
slétt og falleg. Auðséð var, að Gammur var
orðinn reyndur stóðhestur. Framhlutinn
hafði allur stækkað, en afturhlutinn staðið
í stað. Þetta haust var gott, svo að enn höfðu
hestar ekki verið teknir á gjöf. Var Gannn-
ur því einn í hesthúsinu. Þann 23. desem-
ber brá veðri. Kom ofsaveður með fánn-
kyngi. Leið mér ágætlega um kvöldið, því
að ég vissi af Gannni öruggum í liesthúsinu.
En illa brá mér í brún næsta morgun;
Gammur var farinn. Einmanakennd þessa
stóðhests hafði orðið þess valdandi, að hann
brauzt út í leit að mökum sínum. Leituð-
um við pabbi allan þann dag. Allir skurðir
voru fylltir af snjó og hvergi merki að finna
um Gannn. Það var aðfangadagskvöld, en
við urðum að finna yndi og stolt fjölskyld-
unnar. Við kornum heim kl. 11 um kvöld-
ið, úrvinda og vonlausir.
Um kvöldið fundum við huggun í bæn-
um og fengum von livert hjá öðru um að
Gammur væri lifandi.
Um nóttina dreymdi mig fyrrnelndan
draum. Ég vaknaði glaður og liress, af því
mér fannst það ekki hafa verið minn hestur,
sem dó í skurðgröfuskurðinum, heldur
einhvers annars.
Ég vissi ekki þá, hvað bleikur litur í
draumi merkir.
—o—
Það komu engin jól heim þetta ár.
H. G.
MUNINN 29