Muninn - 01.02.1972, Síða 1
SALTATOR
Hinn 10. desember 1971
gjörðu nokkrir fimmtuséung-
ar sér það til gottgjörelsis að
stofna félag. Mikill samhugur
ríkti á stofnfundi. Nafn félags
ins var ákveðið SALTATOR,
þar eð allir erum vér dansfífl
á dansgólfi lífsins. Skilyrði
fyrir inngöngu eru þessi:
1. Vera í fimmta sé.
2. Kunna að beygja amo í
praes. ind.
3. Vera húmanisti.
4. Vera skemmtilegur.
Stofnendur voru ellefu að
tölu. Einróma var samþykkt,
að Bárður Halldórsson .skyldi
verða fyrsti heiðursfélagi (Soc
ius Honoris Causa) og hafa
honum verið afhentir pappírar
þar að lútandi. Hefði hann
fyrstu allra manna leitt oss
inn á víðar lendur latínunnar
eins og sagði i skjalinu. Þó
vildu sumir Saltatores haía
kargaþýfi í stað víðra lenda.
Strax á fyrsta fundi var
gerður skýr greinarmunur á
fundum og aðalfundum, en að
alfundi má halda eins oft og
þurfa þykir. Hefur eii\n slík-
ur þegar verið haldinn, hvar
Saltatores þekktust boð rit-
stjónrar Munins um að sjá um
útgáfu eins Litla-Munins.
Að lokum skal það endur-
tekið, að félagsskapurinn heit-
ir SALTATOR en ekki ALKA
TOR eins og illar tungur hafa
borið út.
Princeps Saltatoris.
Sá litli
Framhald a bls. 12.
IJppáfarar-
orð
('i slma töluð)
Þegar okkur Saltoribus
var falið að sjá um eitt
stykki L-M, ákváðum við
þcgar að taka upp mjög
markvissa stefnu, þar sem
öllu væri sullað sarnan. í
Saltatore eru hægri-vinstri-
menn, framsóknarmenn á-
samt leynikommum og
nokkrum eftirlegu krötum.
Saltator er ekki pólitískt
félag, nema að því leyti að
allrahanda skoðanir eru
leyfðar. Nokkurs konar
núllistastefna. Blaðið ber
merki þess, þar ægir öllum
fj ... saman.
Við höfum tekið saman
við AM í því að birta latínu
texta með versjónum. Ætti
þetta að geta orðið nem-
endum til mikils hagræðis.
Þyrftu þeir þá ekki að
kaupa latínunámsbækur
heldur aðeins L-M og AM.
Samvinna blaðanna yrði þá
þannig, að L-M birti lat-
nesku textana, en AM
kæmi með þá snaraða.
Þessi starfsemi hófst með
því að AM birti íslenzka
textann fyrr í haust og var
byrjað í Ursus et vulpes.
Sem sannir blómahippar
völdum við þáttunum nöfn
in „Undir Rós“ (sub rosa)
og „Undir fífli“ eða Undir
undafífli. Vonandi verður
þessi nýbreytni einhverjum
til hjálpar á lífsleiðinni.
Framhald á bls. 11.
Skylt að hafa það, sem sannara reynist
í síðasta tölublaði Litla-1
Munins birtist grein, sem barl
yfirslyiftina „Hvar var hús-)
bóndi heimavistar?" í grein
þessari, sem snertir mig ná-
ið, var ýmislegt of- eða van-
sagt, sem mér þykir rétt að
leiðrétta og benda á.
Aðdragandi máls þessa var
sá, að skömmu eftir að vist-
inni hafði verið lokað, bárust
mér og Pétri Guðmundarsyni
til eyrna ýmiss óhljóð og læti.
Samkvæmt 7. gr. vistarreglna,
sem segir að algert hljóð slculi
ríkja í húsinu eftir ld. 23,
þótti okkur rétt að skakka
leikinn. Eigi létu þeir, sem'
þar voru að verki, segjast. Því
máttum við gera aðra för
skömmu síðar til að koma á
friði. Við ræddum við dreng-
ina í bróðerni og báðum þá
með góðu að hætta þessum
látum. Eftir þetta biðum við
átekta í stigagangi. Heyrðum
við þá á tal drengjanna, þar
sem einhverjir þeirra hvöttu
til að framleiða hávaða, með
þeim afleiðingum, að upp
hófst eitt heljar kapphlaup eft
ir ganginum. Enn biðum við
átekta. Síðan byrjuðu síendur
teknir hurðaskellir.
Æstist mér þá skap og hljóp
til og stóð einn Miðgarðsbúa
að verki. Tók ég hann alló-
þyrmilega og færði upp í íbúð
húsvarðar. Þar lagði ég no.kkr
ar spurningar fyrir drenginn,
og viðurkenndi hann að hafa
verið að skella hurð. Að öðru
leyti varð fátt um svör. Síðan
ræddum við vistarmál fram og
aftur í u. þ. b. klst. Þetta var
nú öll yfirheyrslan.
Tveimur dögum síðar átt-
um við tveir tal saman ásamt
tveimur vistarbúuni öðrum.
Þar kom fram, að fyrrgetin
grein hafði verið skrifuð án
vitundar okkar beggja.
Það er leitt til þess að vita,
þegar menn ryðjast fram á op
inberan ritvöll og skrifa um
málefni, sem engin vitni eru
að, og án þess að hafa sam-
band við málsaðila. Slíkt kann
ekki góðri lukku að stýra.
Að lokum langar mig til
að svara þeim spurningum,
sem hnýtt var aftan í grein-
ina.
I fyrsta lagi kemur greinar-
höf. alls ekki við, hvar hús-
bóndi heimavistar var, og
hafa enga heimtingu á að vita
um ferðir hans.
í öðru lagi. Það hefur tíðk-
ast á starfsferli þeirra þriggja
skólameistara, sem setið hafa
frá því skólinn hlaut réttindi
til að útskrifa stúdenta, að
nemendur læstu vistum, þegar
húsráðendur voru fjarstaddir.
Að þessu sinni var okkur
Pétri falinn starfinn. Það skal
tekið fram, að í 3 skipti af
127 í velur hefur húsbóndi
verið fjarstaddur lokun.
I þriðja lagi. Ofbeldi er vart
réttlætanlegt. En er réttlætan-
legt að brjóta sí og æ reglur
þær, sem vistarbúum eru sett-
ar?
Vegna máls þess, sem
spunnizt hefur um mig, og
flestum mun kunnugt um, þyk
ir mér rétt, að ég láti þetta til
mín talca og láti frá mér fara
smáklausu í blað þetta.
Það leiðinlega atvik átti sér
stað aðfaranótt mánudagsins
17. janúar, að ég var dreginn
út úr herbergi mínu á heima-
vistinni og farið ineð mig eins
og tuskudúkku upp á skrif-
stofu húsbónda heimavistar.
Sá er þetta framkvæmdi var
sonur húsbónda. Þar var ég
svo, eins og áður hefur kom-
ið fram, í tæpa klukkustund.
Að svo mæltu læt ég mál-
inu lokið frá minni hendi.
Sigbjörn Gunnarsson
(sign.).
Síðan gerðist ekkert í mál-
inu, fyrr en birt var grein í
Litla-Muninn fimmtudaginn
27. janúar 1972, eftir Einar
Steingrímsson og Björn Garð-
arsson. Greinin fjallaði um at
burð þennan.
Svo var það 27. janúar, að
skólameistari sendi þau boð
til rnín, að hann vildi ná tali
af mér. Ég fór til Steindórs
og ræddum við málin. Byrjaði
liann að spyrja mig, hvort mér
fyndist ég hafa verið beittur
ofbeldi, eins og tekið var til
orða í grein Bjarnar og Ein-
Framhald á bls. 9.
ATHUGASEMD!