Muninn - 01.02.1972, Page 3

L
ÞIN
Ég skrifa þetta til þín, sem
býrð einhvers staðar útí busk-
anum.
Veiztu! Ég hef verið að
leita að þér um allt, en ekk-
ert fundið. Hef ég kannski
leitað á vitlausum stöðum? —
Hjá vitlausum mönnum í vit-
lausum húsum. Það má vera,
að ég hafi ekki farið nógu
hátt upp. Ég er líka svo loft-
hræddur. Ef ég byggði mér
einn hallgrímskirkjuturn eða
færi upp á hátt fjall og liti
yfir það, sem neðar væri, sæi
ég þig kannski sitja við ein-
hvern lækinn eða sniglast
milli húsanna.
En ég leitaði þin í fortíð-
inni, og ég Ieita þín í nútíð-
inni. Bíður þú kannski í fram
tíðinni?
Samt er eins og ég hafi
staðið augliti til auglitis við
þig og horft í augu þér. Lit
þeirra veit ég þó ekki, því að
þetta var líklega andartaks
innsýn inn í hið ókomna.
Mér finnst eins og gömlu
konuna uppá lofti í húsinu,
sem ég leigi í, gruni eitthvað.
Heldur hún, að ég hafi fundið
þig? Ætl‘ að sé nýja greiðsl-
an? — Um daginn, þegar ég
kom upp til að pissa, sá ég,
að borðið undir ganggluggan-
um var autt. Hvað? Hún hef-
ur þá falið símann fyrir mér,
hugsaði ég og gekk inn á kló-
settið. (Ég sturtaði niður á eft
ir. Það heyrðist suð, þegar
kassinn fylltist aftur). Hún
hefur auðsjáanlega ekki vilj-
að, að ég hringdi í þig, ef ég
skyldi fá númerið. En til
hvers væri það? Ætli þú hafir
nokkurn síma? Þar að auki
hef ég ekki númerið, svo að
henni er alveg óhætt að setja
símann aftur á sama stað.
Ég gæti náttúrlega reynt að
hringja í upplýsingar, en stelp
urnar á símanum þekkja þig
víst ekki frekar en ég.
um undir iðgrænum pálmumra
á Majorku eða Grandkanarí,|l
þar sem aldan lullar að landi,t|
heldur með uppbrettar skálm-1
ar í svörtum sandi. Þegar vind
urinn feykir hárinu í andlitið
og særokið blæs; þegar hafið
hvítnar við ströndina, en utar
dansa sjóveikilegar öldur með
Ijósa kamba. Hefurðu nokk-
urn tíma fundið kraft sjávar-
ins, þegar hann reynir að toga
þig til sín?
Það koma stundir, að mér
finnst leit mín að þér vera lík
fjöruferðunum mínum, er ég
var peyi. Maður laumaðist oft
í vondum veðrum til að horfa
á öldurnar og til að vaða. —
Eftir að hafa sezt á einhvern
steininn eða bara í sandinn,
farið úr skónum og tosað leyst
ana framaf tánum, byrjaði
maður að sulla. Oft gleymd-
ist að bretta upp, en hvað
gerði það til?
Endalaust eltu öldurnar
hverjar aðra og lentu með
dimmum hljóðum í sandinum.
Skyndilega risu þær langt úti
og æddu fyssandi að landi,
þar sem þær steyptu sér koll-
hnís og breyttust í hvíta froðu,
sem læddist uppeftir fjörunni.
Froðan, sem var eins og mjólk
urgrautur, sem soðið hefur
uppúr, missti smátt og smátt
máttinn, stanzaði örstutta
stund og hugsaði sig um, en
hvarf siðan til sjávar eða
niðrá milli sandkornanna.
Hún skildi eftir sig dökka rák
fremst í fjörunni. Hún liðað-
ist um fætur mér og tróð
sandi milli tánna. Það gutlaði
í, þegar ég sullaðist áfram. Ef
ég stóð kyrr gróf sjórinn und-
an fótunum, en sléttaði yfir
sporin, sem ég hafði skilið
eftir. Framundan mér sá ég
fjöruna, þar sem ég átti eftir
að stíga niður og skilja eftir
spor handa öldunni að má út.
Þannig máir tíminn út spor
mín innanúr fortíðinni í leit
minni að þér. Framundan eru
svo ófæddir dagar, óbyggð
hús og staðir, þar sem ég á
eftir að leita. Þar finn ég þig
eftilvill í nútíð framtíðarinn-
ar eftir göngu í þátíð nútíðar.
Þá sé ég þig koma útúr
minni framtíð inní nútíðina,
en samt kemurðu útúr þinni
fortíð inní nútíðina. Þú kem-
ur utanaf sprengisandi tím-
ans. Ég hleyp á móti þér. Við
mætumst á miðri leið. Og sól-
in glottir.
Krói.
(Vestm. og Akureyri des-jan.
1971-1972).
ÚR BÓKIIMIMI
MAIVIIVIA
(ég) IUAIVIIUA
Einu sinni var eins og ég
hefði fundið þig. Sólin skein,
og ég sá aftan á þig, þar sem
þú gekkst á undan mér á gang
stéttinni. Ég fylgdi þér eftir,
en bílarnir þutu framúr; fyrst
framúr mér svo framúr þér.
Þeir komu líka á móti; fyrst
á móti þér svo á móti mér.
Allt í einu var ég farinn að
hlaupa. Ég tók ekki eftir
neinu nema þér. Fólkið var
byrjað að snúa sér við, en
mér var alveg sama. Ég var
rétt að ná þér, þegar þú leizt
við, og ég sá, að þetta var
ekki þú, því að þessi var
bomm. Nú snöggstanzaði ég
og leit til veðurs upp í heið-
bláma himinsins. Sólin glotti.
Það var sem hún vildi segja:
,,Ég vissi þetta alveg, en ég
vildi bara elcki segja þér það.
Mér fannst nefnilega, að þú
hefðir gott af því að hlaupa
svolítið.“
Stundum sé ég myndir af
þér í blöðunum. Einkanlega.
þegar ég skoða myndir af æst
um og öskrandi áhorfenda-
skaranum á einhverjum kapp-
leiknum. Þarna ertu loksins
mitt í iðunni og afmynduðu
andlitin allt í kringum þig. Ég
fæ hjartslátt, rýni betur og er
kominn með blaðið alveg upp
að augunum, en þá hefurðu
breytzt í sundurlausa punkta
af prentsvertu, og ég er ekki
lengur viss. Þú ferð ábyggi-
lega ekkert á svona leiki —
verður ekkert afmynduð í
framan. Svo getur ekki verið,
að þú sért bara nokkrir prent-
svertupunktar á ódýrum papp
ír.
Oft hef ég velt því fyrir
mér, hvort þú trúir á guð. Þú
ert auðvitað kristin — að
minnsta kosti að nafninu til.
Þú varst vatni ausin og skírð
í nafni föðursins, sonarins og
hins heilaga anda. Svo varstu
fermd, ázt pappann og
drakkst vínið. Holdið og blóð
ið. Með dýrlingssvip lofaðir
þú öllu fögru, þar sem þú
kraupst við gráturnar, klædd
kyrtli með víðum ermum.
Flest allt hefur það víst verið
upp í ermina.
Eitt sinn var ég viðstaddur
fermingu í kirkjunni heima.
Það var áður en ég sagði já-
ið. Organleikarinn, sem húkti
við hljóðfærið, fór fingrum
um nótnaborðið, og tónarnir
fylltu kirkjuna. Prestarnir
tveir gengu inn, en á eftir
þeim kom halarófa af börn-
um, sem fylgdu sálnahirðun-
um eins og fjárhópur forystu-
sauðum. Stelpurnar voru með
nýjasta permanentið, sem
mæðurnar dáðust að, en strák
arnir nýklipptir og fallega
vatnskemdir. Þau settust í
kórinn og þæfðu sálmabæk-
urnar í höndum sér. Prest-
arnir fóru nú að ákalla guð
með hjálp kirkjukórsins, sem
söng annað slagið. Loks eftir
nokkra kirkjulega hósta og
snýtur, bæði frá prestunum
og söfnuðinum, voru börnin
leidd framfyrir altarið, þar
sem þau lögðust á hnén. Nú
skyldu þau segja jáið. Prest-
arnir gengu að þeim fyrsta,
flettu biblíunni og tuldruðu
eitthvað við hann. Hann leit
niður, og jáið kom, veikt já,
sem hvarf niðrí brjóstið.
Næsti. Tuldur. Hátt og skýrt
já. Heiðríkjan í svipnum var
mikil. Þannig gengu þeir á
röðina og svitnuðu, en veif-
uðu vasaklútnum öðru hverju.
Hvert jáið fylgdi öðru. Flest
voru lág og hikandi, en eitt
og eitt sagt með hita í rödd-
inni. Ég minnist sérstaldega
einnar stúlku, sem sagði jáið
svo vel, að eftir var tekið.
Eftir orð prestanna leit hún
upp, og þá kom það. Ekkert
uml oní bringuna, heldur eitt-
hvað, sem heyrðist um alla
kirkjuna. Þögn smástund, síð-
an hátíðlega hóstað um allt
húsið. Já, þetta var stærsta
jáið við þessa fermingu. Hvort
það .var haldbezta og kristn-
asta jáið, það er svo allt ann-
ar handleggur. Það er sossum
ágætis bísniss að láta ferm-
ast. Miklir peningar og marg-
ar gjafir, en ósköp innan-
tómt. Varla hreinkast sálin
mikið. Þetta er líkast því að
fara í sturtu og gleyma að
skrúfa frá vatninu.
Hvað er svo guð? Ekki veit
ég, hvað guð er. ,,í upphafi
var orðið, og orðið var hjá
Guði, og orðið var Guð,“ seg-
ir hjá Jóhannesi. Guð mætti
kannski kalla orð. Niðurskráð
ar hugsanir og hugmyndir hálf
skrítinna manna, sem höfðu
þvælzt vatnslausir um gula
sanda og sáu guð, þegar þeir
voru orðnir nógu þyrstir. Þá
komu þeir utan úr mörkinni
og boðuðu guð. Þeim væri
liklega komið á hæli hið snar-
asta nú á dögum. — Eða er
guð vonin í mér og þér? —
Höfum við búið til guð til að
breiða yfir það, að við erum
aðeins hópur af frumum, sem
þykjast hafa sál — jafnvel ei-
lífa?
Svo mætti líka hugsa sér,
að guð hefði planað þetta allt
sjálfur og stjórni þessu þarna
uppi.
Heyrðu, þú ert kannski í
þessari jesúbyltingu, sem Kan
inn er búinn að finna upp?
Nei, það getur varla verið. Þú
ert ekki uppgjafahippi, sem
er orðinn leiður á dópinu. Það
eru engir uppgjafahippar eða
hippar á íslandi — bara
gúmmíhippar.
Annars væri bezt að trúa
bara á drauga eins og fólkið
í gamla daga og hann Þór-
bergur. „Það eru nú ekkert
nema mórar og skottur í kring
um hann Þórberg," heyrði ég
konu nokkra segja einu sinni.
Ætli það sé bara ekki fullt af
þessu í kringum okkur öll?
Hefurðu riokkurn tíma sull
að berfætt í fjöruborðinu?
Ekki sólbrennd í sundklæð-
1. kafli:
- - SIÍORIÐ OG
SKEYTT SAMAN
AFTUR
Svitaperlurnar dönsuðu á
enni hans. Hún sá, að svita-
straumurinn lak niður gagn-
augað. Skært ljósið skein misk
unnarlaust á þau. Gríma hans
var gegnblaut af svita, en ein-
beitt augun litu eftir gjörðum
leikinna handanna.
Hann leit upp og leit á
hana. ÓH (ekki innan sviga).
,,Hnífinn,“ sagði hann með
skipun í röddinni. Augu þeirra
mættust — AH — Gúmmí-
klædd hönd hans greip hníf-
inn, og hún greip andann á
lofti. Hún sá glampa (með
norðl. framb.) bregða (framb.
breggða) fyrir í augum hans.
Hann vó kutann í hendi sér
— brá honum (?). Hann skar
Hún sá hann skera. Grunnur
skurðurinn gapti mót honum.
,,Sáratengur,“ sagði hann,
og augu þeirra mættust á
miðri leið. (AH) Hún laut nið
ur og strauk hendinni um enn
ið. Hún var farin að fá hálf-
gerðan augnaverk af öllum
þessum augnamótum.
LEéknirinn skar nú enn
dýpra, svo að allt gangverkið
úr vesalings fórnarlambinu
var nú á borðinu fyrir fram-
an hann/hana/sjúklinginn/alla
viðstadda (fyrir utan bróður
sjúklingsins, sem látizt hafði
fjórum árum áður) sbr. nokkr
ar minningargreinar í Mbl. —
blóm voru afþökkuð, en þeim,
sem vildu minnast hins látna,
var bent á villu síns vegar.
Hún fann rafknúna blóð-
pumpuna hamast við að dæla
blóðinu um æðar sér. Hún
vissi það í pumpu sér, að hún
elskaði hann — spurningin
var bara, hvort hann elskaði
hana (síðar kom í ljós, að
maðurinn var mikill dýravin-
ur). Hún færði sig nær hon-
um um nokkur mólikúl.
Hann fór höndum um líf-
færið. Þetta minnti hana á
það, þegar hún var að slíta
slor í stöð á yngri árum. Allt
í einu fóru kippir um andlit
hans. Svitaperlufestin um háls
honum fór ört vaxandi. Hún
sá, að hann þjáðist. „Á ég?“
spurði hún. „Já,“ sagði hann.
Hún beygði sig niður og rétti
honurn bekkenið með skilning
í augunum. Hann ?6. ./ % a
X @ &!);: + %(, . ??!)
Forfatteren fik literaturpris
en i ár fra Det Nordiske Rád
for denne bog. Prisen aflever-
ede Hr. Sigurdur von Vigur).
3