Heimilisblaðið - 01.01.1922, Blaðsíða 8

G
HEIMILISBLAÐIÐ
Qxjx&uæ af dýrh
Pað var árið 1750, að hinn guðrækni og
andríki prédikari Englendinga, Dr. Filip
Doddrige hneigði höfuð til hvíldar í hinzta
sinni. Sköinmu fyrir andlátið hafði hann átt
viðtal við vin sÍDn, Dr. Samúel Clarke. Um-
talsefui þeirra var á þessa leið:
»Ástand trúaðra manna eftir dauðann og
su sœla að vera með Drotni að eilifu, sjá hann
auglili til auglitis og þekkja án afláts kœrleika
hans«.
Með hugann fyltan af þessu fagra efni,
dreymdi Doddrige dýrðlegan draum og ritaði
hann upp morguninn eflir. Draumurinn var
svolátandi:
Hann þóttist vera í kynnisvist með vini
sinum einum og verða alt í einu hættulega
veikur. Hann lá svo stutta legu og dó; þján-
ingin og fangelsi dauðans breyttist sviplega i
frelsi og óumræðilega hamingju; hann breytt-
ist í skínandi engilslíki og fanst hann svifa i
Ioftinu hreihu og tæru; hann sá engan, nema
nokkra hrygga vini, sem stóðu grátandi hjá
líki hans. Hann furðaði sig á tárum þeirra,
þvi að sjálfur var hann svo allshugar glaður;
hann þóttist vera sð revna að láta þá vita
um þessa ummyndun sína, en einhver leynd-
ardómsfullur kraftur aftraði honum frá því.
Við hliðina á honum var nú einhver vera,
sem vakti lotningu hans; æskufegurð og al-
vara skein af ásjónu hennar. I*au bárust
óðfluga upp á við, unz þau komu að undur-
samlega fagurri höll, sem Doddrige þótt-
ist nú vita að ætti að verða bústaður bans.
Meðan hann var að virða þessa dýrðlegu höll
fyrir sér, þá mintist hann orðanna: »Pað,
sem ekkert auga hefir séð, né nokkurl egra
hegrt, það, sem engum manni hefir i hug
lcomið, hefir Guð /grirbúið þeim, sem elska
hann«, því að þetta dýrðlega heimkynni bar
langt af öllu því, sem hann hafði getað gert
sér í hugarlund.
Þau voru nú komin að hliðinu: hinn
bimneski fylginautur hans leiddi hann nú
inn i herbergi; í öðrum endanum á því stóð
borð og á það var breiddur drifhvitur dúkur,
á borðum sá hann bikar vins og vínberja-
klasa. Þarna nam engillinn staðar og sagði,
að eigandi hallarinnar mundi bráðlega koma;
en nóg mundi finnast í herberginu honum
til skemtunar, þangað til hann kæmi. Vegg-
irnir voru alþaktir fjölda málverka, og þegar
hann gáði betur að, þá sá bann sér til undr-
unar, að myndirnar voru sýnismyndir af öllu
lífi hans. Þarna sá hann, að hinir ósýnilegu
englar höfðu ávalt verið hinir tryggu verðir
hans, og hversu oft Guð hafði sent þá til að
varðveita hann í freistingum og yfirvofandi
hættum.
Fyrst sá hann sjálfan sig sem deyjandi
barn. Foreldrar hans voru hrygg i bragði og
orðin vonlaus um hann, en þá kom engill
frá Guði og gaf honum lífið að nýju. Marga
þá viðburði, sem myndirnar sýndu, mundi
hann greinilega; birtu þeir honum nú margt
það, sem hann hafði aldrei skilið áður og
trufluðu hann þá og vöktu hjá honum efa
og órósemi; margt »hvers vegna« stóð nú ljóst
og lifandi fyrir augum hans, og nú skildisl
honum í sælum fögnuði, að alt hafði það
verið náð á náð ofan.
Einni myndinni furðaði hann sig mjög á;
hann var þar að detla úl um glugga og
virtist bráður bani búinn, en englar komu
og tóku hann á arma sér. Honum hafði á
sama hátt verið forðað frá mörgum andleg-
um hættum og hjarta hans fyltist nú af kær-
leika, því að nú fullskildi hann Guðs óendan-
legu gœzku og umhgggjua.
Meðan þessar hugsanir fyltu huga hans, þá
var drepið á dyrnar. Eigandi hallarinnar var
kominn og Doddrige þurfti ekki að spyrja,
hver hann væri, þvi að hann þekti hann á
augabragði — það var DroVinn hans og frels-
ari —, sem hann hafði svo hjartanlega þráð
að sjá. En fegurð Drottins var svo dásamleg,
að Doddrige hneig niður að fótum hans í
lotningarfullri tilbeiðslu. Jesús reisli hann
hóglega á fætur, tók i hönd honum og leiddi
hann að borðinu. Par kreisti hann með eigin
hendi vökvann úr vínberjunum i bikarinn,