Heimilisblaðið - 01.01.1922, Blaðsíða 12

10
HEIMILISBLAÐIÐ
4 Lár a.
8aga ungrar stúlku.
4 Eftir Vilhelm Dankau.
4 Biarni Jánsson trt'ddi.
Séra Haar hafði reynt að gera þeim sldlj-
anlegt með einföldum orðum, að Lára væri
orðin trúuð stúlka og leitt þeim fyrir sjónir,
hversu það gerbreytti lííi manua; en þó að
þau skildu ekkert af þvi til fullnustu, þá
glöddust þau þó af því að heyra prestinn
lýsa sælunni og gleðinni, sem trúin veitti
henni.
Nú fengu þau að vita, að Lára ætti að
fara á heilsuhælið i Vejle. af því að læknar
væru hræddir um, að brjósttæring væri i
aðsigi. Það hresti þau eigi lítið upp hjónin,
er séra Kursen sagði þeim, hvað Lára hefði
reynst sér vel og svo mörgum öðrum, og
bað Jörgensen að gera sér eigi áhyggjur út
af kostnaðinum. Sagði hann þeim með
gleði frá samskotunum og svo mörgu að
heiman frá sér, sem hann vissi sjálfur að
mundi gleðja þau.
Þeim fanst nú báðum, að hann væri orð-
inn allur annar maður en i fyrra skiftið,
er hann sótti þau heim, en jafnframt allur
annar prestur en séra Haar; þeim gazt
báðum illa að honum.
Frú Jörgensen var næstum alt af með
fárin i augunum, en hlakkaði þó i öðru til
að fara til Vejle og hitta Láru þar.
Þegar prestur bjóst til brottferðar og frú-
in hafði snöggvast brugðið sér frá, þá dirfð-
ist Jörgensen að spyrja prest — þvi að
hann hafði heyrt að dóttir hans mundi
bráðlega giftast — hvort presturinn vildi
eigi hafa vitund af koniaki á boðstólum við
svo hátíðlegt tækifæri.
»Nei, Jörgensen! Þér voruð rétt búinn að
drepa mig, en dóttir yðar bjargaði mér«.
»En var það ekki sjálfum yður að kenna ?«
»Nei, þvi olli breyskur vilji minn og
sorgir minar; eg var farinn að halda, að eg
gæti gleymt öllu með þvi að neyta þess.
Og þar að auki verður brúðkaup dóttur
minnar ekki neitt sérlega hátíðlegt. Það
verða tár, sem helzt verður úthelt þann
daginn«.
Einn var það enn, sem séra Kursen sótti
heim og það var Möller. Hann hafði ekki
fyr fengið tækifæri til að þakka honum
fyrir þá alúð, sem hann lagði við það að
útvega Emil alvinnu; nú hörmuðu þeir það
báðir, að sú viðleitni hans væri nú að engu
orðin. En þegar prestur fór nú að segja
honum frá Láru, þá lifnaði nú heldur yflr
honum.
»Eg hefi aðeins heyrt það haft eftir frú
Dalby. að Lára sé orðin trúuð, eða hvað
menn nú kalla það. Mér fanst hún alls eigi
vera hneigð til þess, og hefðuð þér eigi
getað komið í veg fyrir það? Þvi það er
þó vist ekki tilgangur kristindómsins, að
menn verði allir aðrir en þeir eru, þegar
menn eru eins og hún áreiðanlega var?«
Séra Kursen sagði, að hann hefði hvorki
getað né viljað aftra henni frá þvi, sérstak-
lega af þvi, að þessi hugarfarsbreytiug hjá
henni, hefði haft svo mikla blessun i för
með sér og veitt henni sjálfri svo mikla
gleði.
Þegar séra Kursen var búinn að tala við
kirkjumálaráðherrann, og búinn að fá fulla
vissu fyrir þvi, að lausnarbeiðni hans mundi
verða tekin til greina, þá reyndi hann með
allri leynd að komast eftir þvi, hvar Emil
væri niður kominn og grenslaðist eftir þvi
dögum saman, en varð einskis visari; hélt
hann þá aftur heimleiðis við svo búið.
Þegar heim kom, lágu 1000 kr. á skrif-
borði prestsins í sparisjóðsbók, tileinkaðar
Lilly Kursen frá Jakob Hansen og systur
hans; þau báðu prestinn að geta þess eigi
við neinn.
Fám dögum siðar fylgdi hann Láru til
Vejle. Læknirinn hafði látið sér furðulega
ant um, að hún kæmist sem fyrst af stað,
svo fljött sem boð kæmu um það, að rúm