Heimilisblaðið - 01.01.1922, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐJÐ
9
lofaðu mér að fara í prestsskrúðann þinn,
til þess að eg geti frætt þig«.
Prestur svaraði, fullur örvílnunar: »Eg sé
ekki nokkurt bjargarráð. Enginn getur lifgað
veslings asnann minn aftur«.
»Æ«, hrópaði brjálaði maðurinn, »hvor
okkar skyldi nú vera meiri auli? Sérðu ekki
að þú ert komiun í hérað, þar sem hvorki er
hungur né harðæri. Asninn þinn er dauður,
en einmitt þessvegna getur þú lifað eins og
blómi í eggi«.
»Aulabárður!« sagði prestur, »hvernig get
eg lifað á asnanum mínum, úr því hann er
dauður? Svo hneig hann aftur niður grát-
andi og kveinaði hástöfum yfir forlögum sín-
um.
»En sá brjálaði hélt áfram sem fyr og
sagði: »Þú lærði heimskingi! Skiftum klæð-
um, þá skal eg kenna þér listirnar«.
Ungi presturinn fór nú úr fötunum og sá
brjálaði fór í þau jafnharðan, en prestur
hleypti sér svo aftur í kyrtilinn hans. Að því
búnu gekk prestur spölkorn og settist á rót-
arhnyðju af tré og gaf þeim brjálaða auga,
hvað hann hefðist að. Og sjá, sá brjálaði
huldi asnaskrokkinn moldu, kraup svo niður
hjá honum, og laut svo, að ennið nam við
jörðina og bað síðan hátt til guða og dýrl-
inga.
Svona hélt hann áfram að biðja, þangað
lil að menn nokkrir fóru um farinn veg, þá
hóf hann upp raust sína, ákallaði þá og
mælti: »Æ, þið sem viljið afla yður verðleika
og komast hjá kvölum í hinni seinni tilveru
ykkar, gefið þér nú fáeina smáskildinga, til
þess að kaupa kistu utan um þennan heilaga
og syndlausa!«
»Pú svikari!« hrópaði prestur, þegar ferða-
mennirnir voru farnir leiðar sinnar og voru
búnir að láta smápeninga sina falla á götuna
eins og helliskúr, — »veiztu ekki að það er
asni en ekki dýrlingur, sem liggur þarna!«
»En sú heilaga einfeldni!« sagði sá brjál-
aði, »aldrei hefi eg hitt meiri bjána en þig.
Fáðu mér aftur kyrtilinn minn. Eg ætla ekki'
að fylla aulahöfuðið á þér með meira af
speki minni'; það er sama sem að fleygja
peningum í sjó«. Að svo mællu fór hann í
kyrtil sinn og fékk presti fötin sín aftur, og
sýndi honum alla fyrirlitningu að skilnaði.
En prestur fór óðara að lína upp pening-
ana, sem ferðamennirnir höfðu stráð á göt-
una og þá snerist honum hugur á meðan.
Hann hækkaði moldarhauginn á asnanum og
lagði svo hellu á ofan og að því búnu kraup
hann niður við leiðið, setti tóma vatnskrús
fyrir framan sig og ákallaði vegfarendur, sem
fram hjá fóru ; þegar kvöld var komið, var
krúsin orðin full af peningum og á því kvöldi
át prestur og drakk svo mikið, sem hann
gat í sig troðið. Morguninn eftir gekk liann
að sama starfi við leiðið; en er leið að kvöldi,
gekk fátækur trésmiður eftir veginum: hann
var á heimleið frá dagsverkinu,
(Niöurl. uæst).
b sn$
Það snjóar og frostið sig læsir um láð
og ljúfradda smávininn blíða —
sem fönnina stiklar og finnur ei bráð,
þótt flögri hann lengi og víða.
Sín fegurstu lög hann í sumar þér söng
og sorg þina kvað út í bláinn.
Og hugsaðu vel nú um lágnættin löng,
hvort lifandi’ hann sé eða dáinn.
Og sjáirðu’ ’hann hjúfra sig hnípinn á grein,
þá henlu þar brauðmolum undir.
Og mundu öll ljóðin svo lífsglöð og hrein
og léltu’ ’honum þungbærar stundir.
./. Ilj. Gíslason.