Heimilisblaðið - 01.12.1922, Side 16

158
HEIMILISBLAÐIÐ

VBRKSMIÐJUSTULKAN
EFTIR CHARLES GARVICE.
BJARNl JÓNSSON PÝDDI.
(Framh.)
VII.
Morgunroðabjarminn var enn á lofti, er
Myrtle læsti hurðinni hljóðlega á eftir sér
og gekk niður þrepin. Enginn maður var
á ferlí á götunni, það hvíldi fullkomin
sunnudagskyrð yfir öllu.
Myrtle hafði enga áætlun gert um það
hvert hún ætlaði að flýja; henni var það
eitt ríkt í huga að komast sem lengst í
burtu sem unt væri frá þeim Silky Barge
og frú Scrutton. — Hún þekti nú næsta
litið til umhverfisins í Lundúnum; en einu
sinni hafði hún þó farið með skólasystkin-
um sinum út í Epping-skóg svo nefndan,
og hún mundi eftir því, að hún hafði kom-
ist á undurskömmum tíma frá Whitechapel
út á grænar grundir og engi. En hvað
henni þótti þá gaman að sjá þetta litla
sýnishorn af sveitinni; því gleymdi hún
aldrei, og þegar hún nú gekk eftir kyrláfu
götunum, þá komu henni þessar grænu
grundir í hug og nú ásetti hún sér að þang-
að skyldi hún fara sér til dægradvalar fá-
einar klukkustundir.
Hún átti enn skildinginn (shilling), sem
Giggles hafði gefið henni til þess að hún
gæti fengið gert við skóna sína, svo það
voru engar horfur á, að hún mundi þurfa
að svelta heilu hungri. Hún hugsaði sér
að kaupa sér vagnfar út þangað fyrir tvo
penninga. Hún var nú svo glöð og létt í
lund og hafði augun á öllu í kring um sig.
Loftið var heíðríkt og kyrt, og þeir hinir
fáu menn, sem gengu á götunni fóru sér
svo hægt og friðmannlega; lögregluþjónn-
inn á götuhorninu var jafnvel geispandi,
alveg eins og hann vissi, að nú ætti hann
rólegan dag í vændum; eina harkið, sem
heyrðist, var i fólksflutningsvögnum, sem
voru að þjóta af stað í skemtifarir eða
blaðadrengirnir voru að hrópa upp með
sunnudagsblöðin.
En þó að friður hvildi yfir borginni á
þessum morgni, þá langaði Myrtle þó til
að komast út úr henni; en engin járn-
brautarlest átti leið út úr borginni fyr en
klukkan 10; hún fór því inn í kaffibúð og
fékk sér þar kaffibolla, en rétt i því var
búðinni lokað. Maðurinn i búðinnt leit á
hana og gaut svo augunum til nokkurra
smurðra brauðsneiða, sem eftir höfðu orð-
ið og rétti Myrtle eina þeirra út þegjandi;
en Myrtle vildi enga miskunn þiggja af
ókunnugum; sneiðarnar, sem Barge hafði
stungið hana, kvöldu hana enn, svo að
hún svaraði góðsemi mannsins með því
að hrista höfuðið, og sagði um leið:.»þakka
yður, eg er ekki svöng«. Þegar hún var
búin að drekka kaffið, gekk hún út að
járnbrautarlestinni og komst þar upp í
tóman vagn og ók leiðar sinnar. Hún steig
úr vagninum á þeim stað, sem hún hafði
keypt farseðil til og var þá sagt, að enn
væri kippkorn til skógar. En Myrtle fékst
ekki um það, heldur labbaði eftir götunni
í hægðum sínum og feygaði í sig hreina og
ferska loftið; henni fanst það svo dýrlegt
eftir andrúmsloftið í Digby-stræti.
Hún fór framhjá mörgum smáum lysti-
görðum og fögrum, og líka stórhýsum, þar
sem gluggatjöldum hafði verið hleypt niður;
allur þessi friður verkaði eins og balsam á
hina þjökuðu sál hennar. Sælir eru þeir,
sem hér mega búa, hugsaði hún.
Hún gekk og gekk, og því nær sem dró
skóginum, því glaðari varð hún. Nú fór
hún fram hjá stórum lystihöllum, í yndis-
legum aldingörðum; allskonar tré og lim-
gerði báru nú ljósgrænt lauf í fegursta
blóma, því að þetta var í maímánuði.
Loks komst hún út í skóginn og þá var
hún orðin dálílið lúin, settist þar niður á
bekk, tók af sér hattinn og litaðist um
ánægjulega. í slíkri Paradís geta menn þó