Heimilisblaðið - 01.10.1923, Qupperneq 9

HEIMILISBLAÐIÐ
eiga víst, að Cravenstone lávarður er kom-
lnn; hann er vist inni í verksmiðjunni. —
Eigum við ekki að bíða og sjá hann?«
»Ja, eg veit ekki almennilega —sagði
veslings konan, og gat varla orði upp kom-
ið. »Et' þú vilt það heldur, þá biðum við.
En — en, þarna eru svo margir menn. Eg
held að þú getir ekkert séð«.
»Jú, við skulum ganga upp á þrepið
þarna yfir frá«, sagði Myrtle með ákefð
svo mikilli, að hún heyrði ekki andvárp
móður sinnar. »Eg hefi gaman af að sjá skart
kvennanna; en ef þér geðjast það ekki,
roamma, þá hættum við við það«.
Frú Leyton félst á uppástungu Myrtle,
þó að henni væri það nauðugt,- og Myrtle
tók i hönd móður sinnar og leiddi hana
upp þrepin að vöruhúsinu, sem var þar
beinl upp undan. Faðan var hið bezta út-
sýni. En frú Leyton hugsaði þegar út í,
að þær gætu ekki annað en sést, þegar
tólk kæmi út úr verksmiðjunni. Leið svo
nokkur timi. Fóiksfjöldinn fór að verða ó-
þreyjufullur af forvitni, en svo hrópuðu
loks nokkrar konur:
^Þarna koma þeir 1«
Skömmu siðar kom Cravenslone i dyrn-
ar. langur og krangalegur, hann var í stél-
b'akka og hélt á hattinum í hendinni. Á
eftir sást koma hið glæsilegasta föruneyti
hágöfugs stórmennis og við hlið honum
gekk hin sama hefðarstúlka, sem Myrtle
hafði séð með hr. Aden á samsöngnum.
Myrtle roðnaði, þegar hún sá hana, og sá
nu eftir, að hún hafði beðið, en nú var
henni ómögulegt að komast burtu, af því
að áhorfendur stóðu þétt og neðst i þrep-
sh'ganum.
Þegar Cravenstone horfði út yfir mann-
fjöldann, brá litillátlegu brosi yfir mjóa
smettið á honum, en i þvi brosi var engin
hrein tilíinning — ekkert annað en sigur-
hrós. Hann benti með hattinum og hneigði
sig.
»Það gleður mig að heilsa ykkur, vinir
mínir«, sagði hann, »því að eg hygg þó,
að sumir ykkar séu minir menn og heyrið
129
til Haliford-verksmiðjunni. Eg er viss um,
að þeir af ykkur, sem standa í sambandi
við verksmiðju þá, sem eg hefi þann heið-
ur að vera eigandi að og höfðingi fyrir,
eruð jafnglaðir af því að sjá vinnuveitanda
ykkar og eg er af því að sjá —«.
Lengra komst hann ekki — hann ‘stóð
eins og hann væri negldur og starði beint
fram undan sér; hann varð æ litverpari í
bragði, svo að útlit var fyrir, að hann hefði
alveg gleymt, hvar hann var staddur —
eins og hann vissi ekki framar, að nokk-
ur væri staddur hjá honum. Hann bærði
varirnar og dró andann þungt; síðan heyrðu
þeir, sem stóðu honum næstir, hann stynja
upp skyndilega orðunum:
»LilianI Lilian!«
Myrlle fann, að hönd móður hennar titr-
aði og varð litið á hana og varð skelkuð.
Frú Leyton stóð og starði á draugslega
andlitið, sem var gegnt henni og nú var
alt afmyndað af skelfingu þeirri, sem gríp-
ur mann, þegar hann hyggur, að hann
standi augliti til auglitis frammi fyrir hin-
um altsjáanda.
»Hvað er þetta, mamma, — ó, hvað er
þetta?« sagði Myrtle. »Þú ert sjúk! Lofið
okkur að komasl áfram«, sagði hún í bæn-
arróm til áhorfendanna á neðstu þrepun-
um; en enginn hreyfði sig úr stað, og mað-
urinn og eiginkonan, sá, sem óréttinn hafði
gert og sú, sem óréttinn hafði þolað, stóðu
grafkyr og horfðu hvort á annað, eins og
dómsdagur væri yfir þau kominn.
»Vertu róleg, Myrtle«, sagði frú Leylon
svo lágt, að varla mátti heyra. »Sko, sko!
barnið mitt, getur þú séð manninn þarna?
Það er jaðir þinn«.
»Faðir minn!« hrópaði Myrtle upp yfir
sig steinhissa. »Ó, mainma!«
Cravenstone lávarður var nú kominn til
sjálfs sín aftur. Hann var enn fölari en áð-
ur, en barðist við að brosa, og hneigði sig
og rétti lafði Vivien höndina og leiddi hana
til vagns. —
Mannfjöldinn æpti nú húrra. Vagn Pur-
fleets rann af stað og aðrir á eftir honum;