Heimilisblaðið - 01.09.1917, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
105
von kristinna manna hér í Austurlöndum.
Kristur á ekki fleiri hermenn hér í landi.
Jerúsalem enga aðra vernd. Her soldáns er
stærri en yðar, riddarar hans duglegri. För-
um heldur krók og komum honum í opna
skjöldu, eða sem betra er, bíðum hér atlögu
hans og yður er sigurinn vís. Ef þér ráðist
til atlögu yíir eyðimörkina, mun það sannast
að sú sýn er þessi íiddari sá, er þér nú hæð-
ið, kemur fram, og málefnum kristinnar trú-
ar er glatað hér í Austurlöndum. Eg hefi nú
lokið máli mínu, og það í síðasta sinn“.
Eaymond greifi er eins og félagi hans,
riddarinn með sýnirnar, gamall fylgifiskur
soldánsins", hreytti musterisriddarinn út úr
sér. Viljið þér taka þvilíkt dáðleysisráð?
Áfram! Áfram! Drepum þessa heiðnu hunda,
annars erum við svívirtir alla æfi. Áfram í
krossins nafni! Krossinn er með oss“.
,,Já“, svaraði Eaymond, „en í síðasta sinn“.
Nú varð ókyrð í tjaldiuu, og töluðu menn
hver við annan. Einn vildi þetta, annar hitt,
en konungurinn sat við borðsendann og horfði
í gaupnir sér.
Loks leit hann upp og sagði: „Eg skipa
að' vér leggjum af stað í dögun. Ef Kay-
mond greifa og bræðrum þessum þykir fyrir-
setlun vor óhyggileg, og geta þeir "þá yfir-
gefið oss og orðið hér eftir í gæsluvarðhaldi,
þangað til úrslitin verða kunn“.
Allir skildu að orð þessi voru örlagaþrung-
in, og sló því í dauða þögn, loks sagði Ray-
mond greifi:
„Nei, eg fer með.“
„Og við förum einnig með til þess að
sýna hvort við erum njósnarar Saladíns eða
ekki“, bætti Godvin við.
Það gaf því enginn gaum, því allir voru
niðursokknir í sínar eigin hugsanir.
Þeir stóðu upp, lutu konunginum og yfir-
gáfu tjaldið til þess að gefa skipanir sínar,
°g hvíla sig um stund áður en lagt væri af
stað. — Godvin og Wulf fóru einnig og
túlkurinn frá Nazaret með þeim, hryggur í
fiuga. En Wulf hughreysti hann og sagði:
„Syrg ekki, faðir. Vér skulum hugsa um
gleði bardagans, en ekki þá sorg sem orðið
getur afleiðing hans.“
„Eg finn enga gleði í bardögum11 svaraði
hinn heilagi Egbert.
Þegar þeir höfðu sofið stutfa stund, fóru þeir
Godvin og Wulf á fætur og gáfu hestum
sínum. Þeir þvoðu þá og kemdu og löguðu
reiðtígin, leiddu þá svo að uppsprettu og gáfu
þeim að drekka og drukku sjálfir.
Er Wulf, sem var mjög hygginn í öllu,
hernaði aðlútandi, hafði haft með sér fjóra
stóra vínbelgi, sem hann fylti tæru vatni og
hengdi þá tvo og tvo fyrir aftan hvorn þeirra
bræðra. Sömuleiðis fylti hann söðulflöskurnar
með vatni og sagði: „Við verðum að minsta
kosti meðal þeirra síðustu er deyjum af
þorsta“.
Síðan snéru þeir við og biðu þess að her-
inn legði af stað, og var það af margra hálfu
gert með hryggu hjarta, þvi margir hermann-
anna höfðu grun um hættu þá, er var í vænd-
um, og þar að auki hafði fregnin um sýn
Godvins borist út meðal þeirra. Sökum þess
að þeir vissu ekki hvert þeir ættu að halda,
slógust þeir í för með riddaraskörum þeim,
er fylgdu konunginum ásamt Egbert biskupi
frá Nazaret, en hann var vopnlaus og reið múl-
asna, því hann vildi ekki heldur verða eftir
í sama bili kom sveit musterisriddara í ljós,
fimm hundruð að tölu, og var það hraustleg
sveit, og reið foringi þeirra í fararbroddi, en
þegar hann nálgaðist bræðurna benti hann á
vatnsbelgina er hjengu við söðla þeirra og
sagði:
„Hvað eru þessir vatnsberar að gera meðal
hraustra riddara sem treysta Guði einum?“
Wulf ætlaði að svara, en Godvin bað hann
að þegja og sagði:
„Hrögumst heldur aftur úr, við munum
finna betri félagsskap11.
JÞeir stóðu þannig kyrrir, og beygðu sig til
jarðar, er krossinn var borinn fram hjá, undir
varðveizlu hins herklædda biskups frá Akre.
Síðan kom Raymond af Chatillon, fjand-
maður Saladins, og orsök að ölium hans erj-
um; hann sá þá og hrópaði: