Heimilisblaðið - 01.03.1918, Blaðsíða 5

tí EÍMlLÍSBLAÐIÐ
37
Sambýliskomirnar.
Þær voru sambýliskonur hún maddama
Flink og hún maddama Sörensen; það er að
segja að þær bjuggu í sömu húslengjunni. Þær
áttu smiði báðar, Sörensen var snikkarasveinn
en Flink timbursveinn. Þær höfðu þekst löngu
áður en þær giftust, voru skólasystur, gengið
til prestsins saman og meira að segja gifst
saman. Þær höfðu þvi viðhaldið kunningsskapn-
um síðan. En annars voru þær harla ólíkar,
eins og síðar segir
Snemma í október um haustið kom maddama
Sörensen eitt kvöld sem oftar inn tit maddömu
Flink til þess að fá lánað hálft pund af smjör-
líki, eins og hún var vön að gera svo oft. Hún
fékk smjörlíkið með orðinu, en hlassaði sér svo
niður á stól með það í hendinni og fór að telja
raunir sínar, — tala um alt baslið og bágindin
og armæðuna af öllu tagi, hér i þessum tára-
dal. — „Það er nú eitthvað annað með þig“,
sagði hún við maddömu Flink, — „þú hefir
ágæta íbúð, snotra og fallega, og alt sem þú
hefir undir höndum lítur út eins og það væri
spánnýtt. Eg held bara að þú sért göldrótt,
eg segi það satt, eða eg skil ekkert í hvernig
þú ferð að þessu öllu saman“.
«Ja, galdrar eru það nú eiginlega ekki, góða-
mín“ sagði maddama Flink, „og eg skal gjarn-
an segja þér það. Heyrðu nú til: Notaðu hreint
loft, mikið af vatni og sápu og gerðu þér far
um að viðhafa hreinlæti og reglu á heimili
þinu,J þá getur bæði þú og sérhver haft jafn-
þokkaleg híbýli eins og eg hefi og alt litið út
oms og nýtt, sem í kring um þig er, eins og þú
kemst að orði“.
«Ja, þakka þér kærlega fyrir“, sagði mad-
dama Sörensen. „Þegar maður á annan eins
mann og þú átt, sem kemur heim með viku*
launin sín ósnert, og börnin svo einstaklega þæg
°g hlýðin, eins og þín börn, þá er nú eitthvað
hægra við að eiga. En þú ættir bara að vita
hvað það er að eiga mann, sem situr stund-
unum saman á knæpu og drekkur upp mikinn
hluta af laununum, og eiga svo aðra eins óþekt-
aranga, eins og eg á, þvi að þar vinnur ekkert
á, hvorki hreint loft, sápa né vatn“.
„Jæja, bíddu nú hæg“, sagði maddama
Flink, „börnin ætti maður nú að ráða við og
hvað manninum þínum •iðvíkur, þá er satt að
segja nærri von að hann fari á knæpuna, þegar
alt er í óreiðu heima. Óþektin í krökkunum
kemur nú sjálfsagt mikið af því, að þeim liður
ekki vel; þau eru nú t. d. óhrein, krakkaskinn-
in, — þvoðu þeim um allan kroppinn, reyndu
að láta þau hafa hrein föt og láttu þau svo
hafa eitthvað fyrir stafni, og svo skaltu sanna,
að óþektin og vammirnar hverfa að mestu eða
miklu leyti“.
„Ja, mikið getur þú talað og mikið er að
heyra til þín. Eg ætla nú bara að láta þig
vita, að þetta stoöar ekki það allra minsta, og
það ætla eg að segja þér, að ef þú ættír í
sama baslinu og andstreyminu eins og eg, þá
værir þú löngu uppgefin, svo mikið get eg sagt
þér, — eg þekki það nú, Nei, þú ættir bara
að eiga minn mann og mínbörn, þá skyldum
við sjá“.
Ekki var nú maddama Flink samt á því
að hafa skifti, og reyndi hún nú að víkja tal-
inu að öðru. Og það er sannast að segja, að
hefðu þær ekki verið svona gamalkunnugar,
þá hefði hún líklega fyrir löngu verið hætt að
skifta sér nokkuð af þessari nábúakonu sinni,
því að þær voru svo ólíkar eins og nóttin deg-
inum. Maddama Flink var þrifin, dugleg og
iðin, hin var óþrifin, löt og hirðulaus. Önnur
hafði í heiðri Guðs orð og góða siði, hin hugs-
aði mest um sjálfa sig. Þær höfðu hvor um
sig fengið góða eiginmenn, og Sörensen hafði
jafnvel haft meira fyrir framan hendurnar en
Flink, þeir settu bú saman. — En það er ekki
ali kornið undir peningunum. Það kemur mikið
meira undir þvi, hvernig á þeim er haldið. —
Maddama Flink hélt öllu þrifalegu og öllu í
reglu, smáu og stóru. Hjá maddömu Sörensen
vall alt út í óþrifum og óreglu; börnin óhrein
og illa til reika, grá og guggin, einlægt að kýta
og skæla allan daginn. Þegar pabbi þeirra kom
heim, leiddist honum þetta sífelda rifrildi, það
lá þá líka misjafnlega á honum, stundum var
hann að mun ölvaður, en stundum vantaði