Heimilisblaðið - 01.03.1918, Blaðsíða 10

42
HEIMILISBLÁÐIÐ
sinnum heimsótt RíkarS gamla í vitaturninum,
og hann var sá eini maöur, sem Ríkaröur ekki
haföi sneitt hjá. Af þessum kunningsskap þeirra
haföi sprottiö kunningsskapur milli barna þeirra.
Nelly kendi í brjósti um Hrólf, af því, að hún
hélt, aö honum leiddist þetta einsetumannslíf í
vitaturninum, og hún haföi stundum léö honum
skemtibækur. Stundum, þegar hún kom ofan í
kaupstaðinn, fylgdi Hrólfur henni upp stiginn,
er hún fór heim til sín. Nelly haföi ekki bannaö
honum þaö, af þvi, að hún hélt, að ertginn tæki
til þess, þar sem allir vissu, aö hún var heitmey
Edvards.
Hrólfur elskaöi hana af öllu hjarta sinu, og
hann hataði Edvard, sem hann vissi, að var unn-
usti hennar. En hann sagöi meö sjálfum sjer:
„Hann elskar hana þó ekki eins heitt, eins og
jeg — og hver veit — skyldi hún kæra sig svo
mikið um hann! Alt af er hann aö fara frá henni
—• og alt af er hún vinaleg við mig — nei, Ed-
varö skal aldrei fá hana — eg ætla að tala viö
hana um þetta; aldrei fæ eg betra tækifæri til
þess, en nú.“
Þannig stóö hann nú frammi fyrir henni, og
var náfölur í andliti.
„Ekki átti eg von á yður hér,“ sagöi Nelly,
þegar hún sá hann, „en hvers vegna eruð þér
svona fölur ? Eruð þér veikur ? eöa gengur nokk-
uö aö yöur?“
Þá gat Hrólfur ekki setiö á sér lengur, heldur
lét hann henni nú i ljósi elsku sína til hennar,
fyrst með hjartnæmum oröum, en siöan með hin-
um mesta ákafa. Nelly varö hrygg af því, aö
hann skyldi þannig hafa misskilið vináttu henn-
ar, en þó var hrygö hennar ekki eins mikil eins
og reiöi hennar yfir því, aö hann skyldi ætla
henni, aö hún mundi bregöa heit sitt til unnusta
síns. —• (
„Hvernig getur yöur dottið í hug aö tala til
min á þessa leið,“ sagöi hún. „Þér hlutuð að
vita þaö, aö mér mundi falla þaö illa,- Eg biö
yður þess lengstra oröa, aö tala aldrei oftar viö
mig um þetta efni.“
En Hrólfur lét ekki skipast viö orö hennar,
heldur hélt áfram. Nelly sneri sér þá frá honum,
pg sagöi: „Þetta er ekki nema heimska úr yöur,
Hrólfur. Þér vitiö aö eg er öörum lofuð. Eg vil
ekki heyra eitt orö um þctta framar.“
Hrólfur greip þá í föt hennar, og hélt henni
fastri, og sagði meö hinum mesta ákafa: „Eg
get ekki hlýtt yöur, Nelly! Haldiö þér að eg geti
slitið úr hjarta mínu mina sælustu von? Rekið
þér mig ekki frá yður, Nelly! Geriö þér mig ekki
ógæfusamastan allra rnanna! Þessi léttúðugi sjó-
maöur, sem á unnustur í hverri höfn, hvar sem
hann kemur aö landi, hann getur ekki elskað yður
eins innilega eins og eg geri.“
Nú þoldi Nelly ekki lengur mátiö, aö heyra
unnusta sínum hallmælt, það þoldi hún ekki. Hún
sleit sig úr höndum Hrólfs og sagði:
„Hrólfur! Eg veit ekki til, að eg hafi látiö
nokkurt þaö orö falla, sem gæfi yður tilefni til
að tala þannig viö mig, en eg bið yður aö vara
yður á þvi, að láta mig heyra yöur bera ástæðu-
lausar og lognar sakargiftir á Edvard, ef þér ekk
viljiö aö eg fái beinlínis hatur til yðar.“
Aö svo mæltu gekk hún frá honurn, hægt og
stilt, en Hrólfur stóö agndofa, og horföi á eftir
henni, þangaö til aö hún var komin í hvarf.
„Er það þá nokkur heimska af mér, þótt eg
ímyndi mér, aö hún geti fengið ást á mér? Er
eg þá svo ófríður! Er eg vanskapaður! Hvers
vegna kýs hún Edvard fremur en mig? Væri
hann dauður-------!“
Hann krepti hnefana, beit á jaxlinn og sagði:
„Já, væri hann dauður, þessi blíömáli sjómaöur,
þá væri eg þó ekki alveg vonlaus!“
„Dauöur! Hver er það, sem þú ert að óska
aö væri dauður?“ var alt í einu sagt rétt hjá
Hrólfi. Þaö var faöir hans, sem haföi séð á-
lengdar aö var aö tala við Nelly, og haföi hann
ráðið í, hvert umtalsefnið mundi vera.
En þessi syndsamlega hugsun átti' sér ekki
langan aldur í huga Hrólfs. .
„Guð fyrirgefi mér mína illu ósk,“ svaraði
hann; „eg óska engum ills, faöir minn, en eg er
oröinn leiöur á lífinu hér á þessum útkjálka ver-
aldarinnar. Þú mátt nú ekki neita mér lengur;
nú er ekkert, sem bindur mig framar við þenn-
an stað.“
Faðir hans varö nokkuö þungur á brúnina, er
hann heyrði þessi orö.