Heimilisblaðið - 01.03.1918, Blaðsíða 14

46
HEIMILISBLAÐIÐ
utan vitaturninn, og engum varö bjargaö; sjór-
inn svalg í sig skip og menn. Þegar Nelly varö
þess vísari, hné hún í ómegin.
Sama kvöldi'ö barst sú fregn um allan kaup-
staðinn, að skip heföi farist; komu þá margir
út aö vitaturninum og báru nokkrir þeirra Nelly
heim í kofann til móöur hennar. Morguninn eftir
var logn, en sjórínn úfinn og brim mikið. Rík-
aröur gamli stóð hjá flæðarmálinu og staröi á
flekana, sem brimiö fleygöi í land.
Ekki var honum rótt í skapi þennan morgun;
hann stóð eins og í leiðslu, og staröi á hverja
bylgju, sem bar að landi; loksins sér hann eina
stóra bfimöldu, sem bar lík á kambi sínum;
hann horfir á þetta; það var lík ungmennis;
fyrir fáum klukkutímum hafði ungmenni þetta
verið meö fullu f jöri; nú var þaö andvana lík
— ormafæða; og hver var orsök í þessu? Rík-
arður gerði sér ósjálfrátt þessa spurningu, en
honum varð ógi'eitt um andsvörin; aldan skolaöi
likinu á land rétt framan við fætur Ríkarðar.
Ríkarður horfði litla stund á líkið; síðan rak
hann upp óguidegt hljóð, dró líkið upp úr flæð-
armálinu og féll síðan til jarðar viö hliö þess.
Hann hafði þekt þar Hrólf son sinn. Vegna
sonar síns hafði hann drýgt glæpinn; nú hafði
foi'sjónin stýrt því svo, að hann hafði orðið
banamaður þess hins sama sonar. Öllum, sem
umhverfis voru„ skaut skelk í bringu, er þeir
heyrðu óp Ríkarðar, og hlupu þeir til þess að
hjálpa honum; en hann þurfti ekki þeirra hjálp-
ar viö; hann var þegar örendur.
Nú liðu nokkrir dagar, og skildi enginn í því,
hvemig á því hefði staðið, að Hrólfur skyldi
verða samferða Edvard á skipi hans; enginn
bjóst við að Hrólfur rnundi korna svo brátt
heim aftur. Allir kendu i brjósti um Nelly, en
einn góðan veöurdag veit enginn fyrri til, en
Edvard stendur heill og hraustur rneðal þeirra.
Hann vissi ekkert urn, að skip hans hefði farist;
það gátu bæjarbúar í Dawlin frætt hann unx,
en meira vissu þeir ekki; en svo vai'ð Edvard
að segja, hvernig á öllu stóð.
Þegar skip hans hafði verið tilbúið til þess
að fara frá Plymouth, höfðu eigendur þess beðið
hann, að fara fyrir sig norður til Skotlands,
landveg, til þess að semja unx timburkaup; Ed-
vard hafði gei-t þetta, en stýrimaður hans skyldi
þá vei-a skipstjóri þessa einu ferð; Hrólfur haföf.
fengið sér far með skipinu, því hann langaði til
að sjá Nelly.
Edvard vissi ekkert um, hvern hug Hrólfur
bar til Nelly; hefði hann vitað það, mundi hann
hafa neitað honuiu um farið; Hrólfur hafði heit-
iö föður sínum, að hann skyldi fá að sjá sig;
aftui-, annað hvort lífs eða liöinn, og hann enti.
orð sín. Þá er Edvard hafði lokið erindi sínu'
í Skotlandi, hafði hann farið aftur til Plymouth,.
og fengið sér svo far þaðan með skipi til Daw-
lin; bjóst hann við að hitta þar skip sitt, og talca
aftur við stjórninni yfir þvi, en frétti nú hvernig;
komið var.
Alt þetta frétti Edvard í kaupstaðnum, en
enn þá var hann ekki farinn að finna Nelly..
Hann kvaddi þá kunningja sína í kaupstaðnum,.
og flýtti sér upp til kofans, þar sem Nelly átti
heima. Hann barði að dyrum, og kom móöir
hennar til dyra, og er hún sá Edvard, hljóðaði
hún upp yfir sig af gleði, og kallaði; „Nellyí
Edvard er kominn! Komdu hingað, vesalings
bam mitt og heilsaðu honum.“
„Farið þér hægt, móöir góð,“ sagði Edvard,.
„skyldi hún þola, að henni sé sagt það svona án
undirbúnings ? Mér hefir verið sagt, að hún væri:
lasin!“
„Það þolir hún,“ sagði móðir hennar; „það
er soi-gin, sem deyðir, en gleðin aldrei.“ í þess-
um svifum kom Nelly fram til þeirra; var húir
nú orðin mjög torkennileg; hún var orðin mög-
ur og lotleg af sorg; en þegar hún sá Edvard,.
lofaöi hún guð, og fleygði sér í faðm hans.
Tvaer likkistnr.
I nánd við Þessalonikuborg liina fornu fund-
ust fyrir skemstu tvær líkkistur í jörðu. Önnur
var frá heiðni, en hin frá kristni. Á heiðnu
kistunni voru lelruð þessu orð: „Engin von við
aðkomu dauðans", en á hinni kistunni stóðí
„Kristur er mitt líf“.