Heimilisblaðið - 01.03.1918, Blaðsíða 7

HEiMILISBLAÐIÖ
39
inn hafði ekki verið opnaður nýlega. Kannske
ekki síðasta misserið. - í einu horninu á stof-
unrii hengu nnkkur föt, hálfþvegin og hálf-
þur í snærisspotta, sem strengdur var yfir horn-
ið og festur öðrumegin með stóreflis naglagaur,
en hinumegin með ótal smánöglum. í hinum
enda stofunnar var stór byngur af óhreinum
fötum, stígvélagörmum, brauðskorpum, beinum
og leikfangabrotum. Svona var nú stofan, og
svefnherbergið var ekki betra útlits. Þar lágu
4 krakkar í flatsæng i óhreinum rúmfatagörm-
um og í rúmi, sem alt var brotið og bramlað
og bundið saman með snærisspottum, lágu þau
hjónin, herra Sörensen og maddama Sörensen,
hengu tréspónadræsur hingað og þaogað niður
úr rúmbotmnum, og fyrir glugganum hékk
gamall gólfteppisgarmur. Þeim ofbauð alveg
félögunum : ryksópnum, gólfsópnum, sápunni,
svampipum og vatninu, þetta gekk alveg ger-
samlega fram af þeim.
Loksins sagði þá ryksópurinn: „Það er bezt
<■ að byrja strax og láta nú hendur standa fram
úr ermum“. —
„Já, það er bezt“, sagði vatnið, „en hvar
eigum við að bera niður?“
»Æ, eg vildi óska, að einhver vildi nú opna
fyrir okkur glugga, annars köfnnm við áður en
við erum hálfnuð“, mælti ryksópurinn.
„Bíddu hægur! ætli eg sé ekki nógu langur“,
sagði stóri gólfsópurinn og svo hoppaði hann
UPP > gluggatengslin, svo að glugginn opnaðist
upp á gátt og blessað hreina loftið slrevmdi
inn.
»Æ, æ, sagði hreina loftið“, þegar það mætti
hinu fúla Iofti inni í stofunni. t „Æ! ljúkið
UPP hurðinni í guðsbænum, svo að jeg geti
streymt í gegn, annars get eg ekki notið mín“.
Gólfsópurinn sparkaði hurðinni upp á gátt, og
á svipstundu var óloftið rekið út.
Sóparnir fóru nú að hamast í að sópa, en
svampurinn vildi þá líjca komast|að rúðunum,
svo að blessuð sólin kæmist líka inn í gegnum
þær. Svo hömuðust allir þessir þrifnaðarfélag-
ar’ þangað til alt var orðið hreint og bezta loft
í slofunni.
Sapan var nú að fram komin af tæringu.
» 8 er nú skammlíf“, sagði hún, „en heldur
vil eg, það veit trúa mín, heldur vildi eg eyð-
ast gersamlega upp til agna en að liggja þur
og skorpin og kannske mygluð uppi í einhverri
hyllunni. Það er annars stór slcaði, að það er
eins og blessað íólkið viti eklci hve miklu við
getum til vegar komið, vatnið og eg, þegar við
leggjum saman“.
„Eg ætla bara að biðja ykkur að lofa mér
að vera með“, sagði hreina loftið og sólin
sagði sama. — „Eg vildi nú óska“, bætti hún
við, „að við gætum kent þessari vesalings konu
að nota okkur öll meira en hún gerir, jiá gæti
máske komið annað lag á heimilislífið hér hjá
þessum veslings hjónum.
Vatninu vöknaði um augu, það komst svo
við, og nú kom svo stór gújpur, að það skvett-
ist út á gólfið, og við það vaknaði maddama
Sörensen, — og það við vondan draum, þvi að
alt sat við sama inni hjá henni.
Henni fanst þó, að hún hefði í raun og
veru séð blessaða sólina skína inn um'glugg-
ann og að hún hefði fundið tæra loftið streyma
inn um herbergið.
„Mig hefir þá bara dreyrnt", sagði hún, „en
egsá þó í svefninum, að alt þetta var mögulegt
— og eg skal nú með Guðs hjálp Iáta mér
þetta að kenningu verða“.
Hún klæddi sig nú í snatri, opnaði glugg-
ann, fann fötu, fékk sér vatn í huna; sápu fann
hún líka og gólfsóp, og svo fór hún að hamast
i að þrifa; tii. Þegar hún var langt komin,
vaknaði Sörensen og spurði hvað á gengi.
„Ó, eg er nú að hita fyrir þig kaffisopa,
góði minn, og er nú rétt að segja búin“. —
Sörensen var léttbrýnn, — það var langt
síðan að hann hafði heyrt konu sína tala svona
glaðlega.
„Þú hefðir átt að kalla á mig, góða mín,
„eg skyldi þá hafa hjálpað þér eitthvað, eg sé
nú hvað þú hefir fyrir stafni“, sagði Sörensen.
Maddömu Sörensen þótti vænt um að heyra
manniun sinn taka svoná vel í þetta, — hún
var heldur ekki vön að heyra hann tala í þess-
um tón. Hún bað hanu nú að bera fyrir sig
skarnið út og sækja fyrir sig aðra fötu af vatni.
Svo þvoði hún nú krökkunum, kembdi þeim
og greiddi í fyrsta sinn í marga daga.