Heimilisblaðið - 01.08.1920, Síða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
117
að maður ætti að skifta öllum eigum sín-
um i kærleika. Og ef maður væri allaf
góður við fátæklíngana og þá sem bágstadd-
ir væru, þá fengi maður hinn rétta ósýni-
lega gjaldeyri, sem gjaldgengur var i eilífð-
arlandinu.
»Það er sælla, að gefa en að þiggja«.
Það hafði honum aldrei hugkvæmst áð-
ur. Honum fanst til dæmis engin ánægja
vera i því, að gefa nágrannadrengnum fær-
ið sitt eða skrif-spjaldið, þó hann bæði um
það. Hann gerði það slundum, en neit-
aði því oftast nær. Og stundum tók hann
jafnvel hluti, sem aðrir áltu, t. d. egg úr
fuglahreiðrum, — þau áttu fuglarnir auð-
vitað sjálfn-.
-----Nú heyrði hann það aftur greinilega.
Hann vissi fyrst ekki hvað það var, —
eða hélt að það væri einhver að stynja í
svefninum. En nú heyrði hann það greini-
lega, að einhver var að kveina: — Eg hefi
svo miklar þrautir hérna um millið, heyi'ði
hann einhvern segja. Það er líklega af þvi,
að eg hefi ekkert fengið að borða. Hvenær
var það nú, sem við lögðum af stað? Eg
hefi ekki haft tölu á dögunum.
Mikkael hlustaði. Honum fanst hann
þekkja þessa rödd.
Æ, æ, æ-ja. Ef eg fæ ekkert að borða á
morgun, þá dey eg i'ir sultil Já, það er eng-
inn efi á þvi.
Nú kannaðist hann við röddina. Það var
gamli maðurinn, bliðraddaði, sem talað
hafði kjark i fólkið, morguninn sem þeir
lögðu af stað að heiman.
Og alt i einu fann drengurinn það, að
hann var líka orðinn ósköp svangur. Það
var kynlegt, að honum hafði ekki dottið
malur i hug fyrri en nú.
Vorum við þrjá daga á leiðinni hingað?
spurði garnli maðurinn. Jæja, — þá kemst
eg aldrei heim til min aflur. Eg gefst upp
áður!
Heldurðu þá að spámaðurinn þessi sé
sannur spámaður? spurði annar maður,
sem Iá þar rétt hjá.
Guð veit það, svaraði gamli maðurinn.
Hann hefir Icitt okkur hingað vegna synda
okkar. Við eigum ekki betra skilið.
Þá fór örvæntingar-hrollur um drenginn.
Ef hann skyldi nú aldrei komast heim til
hennar mömmu sinnar aftur! Og honum
fanst að hann mundi heldur ekki geta
hjarað í 2—3 daga i viðbót. Og næstu bænda-
býlin voru margar mílur i burlu.
Alt i einu fann hann eilthvað hart i
skikkjufaldi sínum. Það voru smábrauðin
sex, sem mamma hans hafði fengið hon-
um í nesti. Hann hafði alveg steingleymt
þeim, — það var þó gott að hafa þau!
Hann tók eitt þeirra, skoðaði það í krók
og kring og þefaði af þvi. Hvað það var
ilmandi! — Mmm. Það kom vatn i munn-
inn á honum.
Bara að hinir heyrðu nú ekki til hans.
Hann varð að tyggja það ósköp varlega.
ílann lagðist á magann og grúfði andlitið
niður í grasið og beit i brauðið. Aldrei á
æfinni hafði hann bragðað slíkt sælgæti!
— Ert þú að borða? spurði einhver.
Mikkael þagði eins og mús. Lengi.
— Æ, gefðu mér cinn munnbita. Mikkael
svaraði ckki.
— Eg hélt að einhver væri að borða þarna,
sagði gamli maðurinn. Sulturinn er búinn
að gera mig sturlaðan. Eg held eg missi
vitið.
Þá dalt Mikkael i hug setningin þessi:
Það er sælla að gefa, en að þiggja.
— Hérna, sagði hann, og slakk helmingn-
um af brauðinu i hönd gamla mannsins.
En þú mátt engum segja það.
III.
Um sólarupprás morguninn eftir var dreng-
urinn litli kominn að ákveðinni niðurstöðu
og var fastráðinn i að framkvæma ákvörð-
un, sem hann hafði verið að brjóta heil-
ann um. Hann ætlaði að gefa Jcsú fiskana
sina tvo og brauðin fimm, sem hann átti
eftir.
Þegar hann fór að hugsa-um það og var
búinn að borða hálft brauðið, þá fanst hon-
um að hann mundi geta komist heim til