Heimilisblaðið - 01.09.1936, Blaðsíða 10

136
HEIMILISBLAÐIÐ
um, að það var svo margt, sem hann gat
vænst af lífinu, svo mikillar gleði, svo mik-
ils unaðar. Dofnandi skin sólarinnar
minti hann á lífið þarna úti, lífið, sem
honum fanst, að nú fyrst væri aö hefjast
fyrir honum og hann hafði vænt sér svo
mikils af.
Nú gat hann heyrt raddir margra manri-
eskja bæði nálægt og langt í burtu. Einu
sinni fanst honum han,n heyra kven-
mannshlátur. Hve hræðilegt, að nokkur
skyldi geta hlegið á því augnabliki, þegar
önnur manneskja var dæmd ti! að deyja.
Hann hneig niður á stólinn og sat þar
kyr og þrýsti hnúunum upp að gagnaug-
unum. Hann fann það frekar en hann sæi,
að tekið var að rökkva.
Átti hann að fara eftir ráðum sheriff-
ans? Nei! Hinar mörgu raddir fyrir utan
hljómuðu nú eins og hávaði, sem varð geig-
vænlegri fyrir hverja sekúndu, sem leið.
Hann mintist hinna tryllingslegu hrópa,
sem kváðu við á eftir honum, þegar hann
reið frá Samsons-fjallinu. Hér var éngrar
miskunnar að vænta.
Og var það nokkur furða? Ef liann sjálf-
ur hefði frétt, að Skugginn, þessi djöfull í
mannsmynd, hefði verið lokaður inni í gisti-
hússherberginu, mundi hann þá ekki hafa
þotið þangað og notað fyrsta tækifærið,
sem bauðst, til að senda kúlu í skrokkinn
á þessum svívirðilega afbrotamanni? Jú.
Og þarna úti voru hundruð manna gagn-
tekin af þessu sama hatri — og það beind-
ist gegn honmn. Hann gat ekki einu sinni
reitt sig á að sheriffinn gæti verndað' hann
og með valdi sín,u frelsað hann frá að
verða hengdur án dóms og laga.
Hann leit upp. Það var orðið dimt í
herberginu. Sólin var horfin, litla vingjarn-
lega sólskinsrákin, var á bak og burt.
Aldrei framar mundi hann sjá sólina
koma upp, aldrei framar mundi hann sjá
vingjarnleg andlit í kringum sig. öllu var
nú lokið. Hann átti nú aðeins eftir stutta
stundj, þar sem myrkur og hatur mundi
ráða ríkjum — og því næst hinn nístandi
kuldi og eilíft myrkur.
Hann fann til andþrengsla í hálsi sínum.
Eitt andartak fann hann sig freistaðan til
að ganga. að hurðinni, biðja þá um að opna,
falla á kné og rétta upp hendurnar og grát-
bæna þá um að skjóta sig ekki fyr en hann
hefði skýrt þeim frá að hann væri heiðar-
legur maður af gcðri fjölskyldu og að fað-
ir hans byggi þarna og þarna ., . .
En nei, nei! Þeir mundu hlæja að hon-
um. Þeir mundu svara. hverju einu orði
hans með tylft af kúlum.
Hugsunin um, að hann á næsta augna-
bliki þyti til dyranna, berði á hurðina með
báðum hnefum og hrópaði hátt eins og móð-
ursjúk kon,a, kom aftur vitinu fyrir Tom
Converce, og kald,ur svitinn spratt fram á
enni hans.
»Er ég hugleysingi?« spurði hann sjálf-
an sig. »Er það ekki ragmenska að sitja
hérna og titra, eins og krakki, sem er
myrkfælinn?«
óttinn við það, að hann yrði sjálfum sér
til minkunar, var meiri en óttinn — við
dauðann. Hann þvingaði sig til að standa
upp af stólnum og ganga nokkur skref
fram og aftur. Hreyfingin hatfði mildandi
áhrif á þann ískulda, sem óttinn hafði or-
sakað hjá honum. Hann fann ekki lengur
til óeðlilegs hjartsláttar né andþrengslanna
í hálsinum. Sjón hans varð skarpari, hend-
ur hans urðu aftur rólegar. Ösjálfrátt
greip hann aftur skammbyssu sína.
I henni lágu sex mannslíf, ef út í þaó
væri farið. Hann gat ekki annað, en vonað
af heilum hug, að honum yrði þyrmt við aó
fórna þeim. Hugsunin, um, hvernig hann
hefði komizt í þessar hræðilegu kringum-
stæður, minti hann aftur á manninn með
gula andlitið. Hve kænlega hafði hann ekki
hegðað sér! Hve djöfullega hafði hann lagt
á ráðin! Já, það va,r Skugginn sjálfur! Tom
Converc.e hafði aldrei fyr heyrt nokkra
lýsingu á hesti Skuggans. Hann hafði átt
heima svo langt frá þeim slóðum, þar sem