Heimilisblaðið - 01.05.1940, Side 12

80
HEIMILISBLAÐIÐ
og er við höfðum farið eitthvað 150 metr-
um lengra, námu úlfaldarnir skyndilega
staðar. Þá steig Kvik af baki og rétt á
eftir heyrði ég hann segja:
»Hurðir, ég finn með áþreifingu, að þær
eru úr messing. Hér er turn yfir, hugsa
ég, og múr á báðar hliðar. tJtlit fyrir, að
við séum gengnir í gildru. Hér verðum við
ví.st að standa, þangað til Ijómar af degi.
Ekki neinn annar kostur fyrir hendi«.
Við stönsuðum svo þar af leiðandi,
bundum úlfaldana saman, til þess að þeir
gætu ekki strokið og leituðum okkur af-
dreps fyrir regninu undir turninum, eða
hvað það nú var. Við átum nú nokkuð af
niðursuðu og kexi til ao eyða tímanum og
hald.a í okkur lífinu, því að við vorum orðn-
ir nær stirðnaðir af kulda og vætu. Mat-
inn höfðum við með okkur í söðultöskum
vorum; með máltíöinni fengum við okkur
staup úr vasapela Kviks.
Við vorum yfirkomnir og andlega og
líkamlega og fórum því að dotta. Orme
sat steinþagjandi, og er Kvik hafði sagt,
að lítið dygði að kveina, þar sem svo ætti
að vera, sem orðið var, huggaði hann sig
með því að setjast út í horn og ra.ula a.ft-
ur og aftur vers fyrir munni sér, sem þetta
var upphaf að:
»ó, blessuð stund, er burtu þokan líður«.
Sem betur fór, okkur til handa, þá hætti
að rigna rétt fy'rir dögunina. Það rofaði
til, við sáum stjörnur, og á himininn sló
undursamlegum perlumóðugljáa, enla þótt
þétt þoka lægi enn yfir jörðinni, svo að
við gátum ekkert séð, þegar henni brá yf-
ir. Upp úr þessu þokuhafi steig svo sólin,
eins og afarstór, glóandi kúla,; en þrátt
fyrir það, sáum við ekki að heldur, nema
fáa met.ra fram undan okkur.
»Hugsum oss, þegar þoka hver er horfin«,
drundi í Kvik, lafmóðum, að minnsta kosti
í fimmtugasta skipti. Hann kunni sýní-
lega engan annan sálm, sem ætti við ásig-
komulag okkar.
En þegar minnst varði, hrópar hann upp:
»Hér er stigi, með leyfi yðar, höfuðsmað-
ur, vil ég ganga upp stigann«, og það gerði
hann samstundis. Og augnabliki síðar kall-
aði hann í hálfum hljóðum niður til okkar:
»Herrar mínir, komið hingað, og sjáið
sjón, sem vert er að sjá«.
Við skriðum þá líka upp þangað, og vor-
um þá staddir, eins og við bjuggumst við
á öðrum turninum á stóru varnarvirki úti
fyrir suðurhliði borgarinnar. Og borgin
gat engin önnur verið en Harmac. Hátt
yfir þokuna sáum við hina himingnæfandi
hamratinda Múr-fjallanna gnæfa. Og ná-
lega beint andspænis okkur lá djúpur dai-
ur gegnum þau.
Niður í þennan dal helti nú sólin geisla-
fossum sínum og sýndi okkur undursam-
lega mynd, sem vakti hjá ossi lotningu;
neðri hluti myndarinnar var þoku hulinn,
eða þokuhnoðrum, sem lágu eins og svæfl-
ar um tröllaukna liggjandi skepnu, sem
höggin var út úr svörtum steini. Höfuðið
var eins og ljónshöfuð og krýndur slöngu-
merki egiptsku fornkonunganna. Hve stór
þessi skepna var, gátum við ómögulega
gizkað á, svona langt. frá eins og við vor-
um, tvo kílómetra eða meira. En það vor-
um við vissir um, að ekkert annað líkn-
eski, höggvið út úr einum steini og sem
við höfðum séð, var nándar nærri svo
stórt.
1 samanburði við þessa tröllauknu stein-
mynd, var hamratröllið (Sfinx) hjá Gizeh,
eins og leikfang eitt. Þetta var 'hvorki
meira né minna en heill fjallhnúkur, sem
einhver þrautseigur hugvitsmaður í forn-
öld hafði gert úr þetta Ijónhöfðaða
skrýmsli. Það var óumræðilega tignarlegt
og vekjandi lotningu, þar sem það gnæfði
yfir þokubólstrana, er böðuðust í moargun-
roðanum, sem varpaði skini frá hinum
gnæfandi hamratindum umhverfis.
Þessi sjón hreif oss svo, að vér gleymd-
um því eymdarástandi um hríð, sem við
vorum í, og á css sló fullri þögn. Loks gerð-
um við þó sína athugasemdina hver.