Heimilisblaðið - 01.05.1940, Blaðsíða 30

98
HEIMILISBLAÐIÐ
lífinu of svarta. — Þurfti hún ac' bindast
Jóni og lofa að verða konan hans. Henni
varð litið á móður sína er horfci á hana
athugul og' spyrjandi.
Guðríður las bréfið. »Er ekki rétt að þú
farir að finna bróður þinn?« sagði hún
lágt. »Annars er betra að pabbi pg maimma
lesi það, því ég' er svo barnaleg enn þá«.
»G,uðríður mín«, sagði mcðir hennar al-
varlega, »þegar stúlka lofast manni tekur
hún um leið að sér að deila með honum
sorg og gleði«.
»Ég veit það, mamma, ég vil reyna það,
en eins og þú veizt, er ég varla búin að
slíta barnsskónum, en takmarkalaus ástúð
ykkar og eftirlæti hafa gert þaði að verk-
um, að ég læt hverjum degi nægja sína
þjáning«.
Frúin ansaði engu en stundi við.
★
Jón var ferðbúinn. Það var kornið fram
í febrúarmánuð. Hann ætlaði að fylgjast
með Eyjólfi pósti. Gerði hann ráð fyrir að
koma að þrem vikum liðnum. Jóni féll
þungt að skilja við Guðríði. Hann elskaði
hana afarheitt, og þó hún væri þurrleg við
hann fann hann þó að hún virti hann og
treysti honum; og nú þegar hann var á
förum var engu líkara en að henni leiddist.
Nú þyrfti hann að leggja á sig ómak henn-
ar vegna, og hennf sveið að eiga engan yi
á móti ást hans. Jón var búinn að kveðja
allt heimilisfólkið, sem árnaði honuim allra
heilla; svo gekk hann til Guðríðar. Hann
þóttist, lesa kvíða úr augum hennar. Skyldi
henni falla þungt ef hann leyfði sér að
kyssa hana? En hvað var hann að hugsa?
Allir voru við. Svo þráði hann ósegjan-
lega að halda henni í faðmi sínum. Hann
faðmaði hana að sér, og ætlaði að gera
það ofurlaust svo það yrði henni sem minnst
ógeðfellt, en tilfinningarnar báru hann of-
urliði; hann þrýsti henni að sér og kyssti
hana fast og lengi. Hún fölnaði.
»ö, Jón, þú meiðir mig«, hvíslaði hún.
Það var kveðjan.
★
Jóns var von heim. Guðríði hafci liðið
vel þennan tíma. Hún var svo: frjáls. Hún
mátti hugsa hvað hún vildi sjálf. Engin
augu fylgdu henni með ást, sem kvaldi
hana og nærgætni, sem gerði henni óþæg-
indi. Oft spurði hún sjálfa sig: Er ég í
nokkurri þakklætisskuld? Og innst í sái
hennar kvað við: »Nei, nei. Eg hef að fullu
goldið. Ég hefi fórnað lífi m,ínu«. Aðra
stundina fylltist hún af meðaukvun og hlý-
leik til Jóns. Hún skildi ekki sjálfa sig.
En hvað veðrið er vont, og allt af að
versna! Vonandi að Jón væri ekki úti í
þessu fárviðri og bil. Allt í einu sló eins
og elding niðu:r í sál hennar: Ef Jón verð-
ur nú úti, þá verður þú laus og frjáls aftur,
og litla, blessaða barnið þitt engum háð.
En á< sömu stund bað hún Guð að fyrir-
gefa sér þessa vcðalegu hugsun. Ifver hafði
hvíslaö þessari hugsun að1 henni. Svona illt
hafði hún aldrei hugsað fyr. Var hún þá
orðin jafn saurug á sál og líkama?
Hún fór að gráta.
I sama bili kom mamma hennar til
hennar. »Vertu ekki. hrædd, elskan mín,
Guð gefur þér Jón þinn heim heilan á hófi«.
Nú hlupu hundarnir upp með gelti miklu.
Jón var kominn, en Eyjólfur varð eftir
á Gileyri, en löngun Jóns að sjá Guðríði
hafði flýtt för hans svo, að hann kom í
bráðófæru veðri.
»Þetta er of djarft, teflt, Jón minn«,
sagði prestur.
»Það var öllu óhætt«, svaraði Jón glað-
lega, »ég rata hér blindandi, og svo var
veðrið á eftir«. Guðríður gat ekki horft í
augu Jóns. Hann hafði brotist áfram í
hríðarbyl af löngun eftir að sjá hana. —
E.n hún? Henni fannst það óbærilegk
Jón lét vel af ferð sinni. Koitið var lag-
legt og vel um gengið, en afskekt. Veiði-
föng voru þar nóg, netalagnir á vorum og
fiskur á sumruim, en á vetrum var þar
hákarlaveiði rétt fram af bænum innst við
fjarðarbotn. »Það er nú skrítin skepna«,
sagði Jón.
»Sástu hann?« gullu allir við. Enginn