Heimilisblaðið - 01.03.1943, Síða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
61
hálflasinn veslingur. Vinuukonan, sem er
unglingur, verður að hjúkra þeim, og hef-
lr ekkerl næði, hvorki dag né nótt. Ég
ei- alveg ráðalus með þau‘\
«,Legðu þetta fram fyrir hann, sem á-
'allt þekkir ráð, kæri Kristján minn, og
biddu hann um að senda hjúkrunarkonu.
Hann veit hver hentar bezt og mun finna
hana. Hversu oft hafa bænir okkar ekki
'erið heyrðar?“
Læknirinn leit til hennar undrunar og
'orkunnaraugum.
„Eg hafði nú hugsað mér, að biðja
Hrottinn að lijálpa þeim“.
„Já, ég lít svo á“, sagði hún, „að við
höfurn haft svo mikla blessun af að biðja
11111 eitthvað ákveðið, að við getum vel
gert það enn, því að við eruni öll sam-
•nála um, að segja: Verði þinn vilji“.
,,Þá vil ég Hka gera það, góða mín, en
•nundu það, að það er ekki ávallt auð-
'elt að segja: Verði þinn vilji“.
Hún skildi ekki fullkomlega livað liann
attl við, en hún kraup fyrir Drottni í
Ljarta sínu á meðan hann bað, og þegar
^ún stóð upp frá bæninni, var hún ör-
u8g um bænheyrzlu.
„Nú færðu hjúkrunarkonu“, sagði hún
glöð í bragði, þegar guðræknisstundinni
Var lokið.
„Það er ég líka viss um“, sagði liann.
Læknirinn vakti enn um stund. Hann
t*urfti að heyja allharða baráttu við sjálf-
an S1g, en þegar henni var lokið, og hann
8at sagt skilyrðislaust: Verði þinn vilji,
l<»k hann á sig náðir og sofnaði fljótt og
^ftf vært, eins og áhyggjulaust barn.
Ln Ingibjörg lá enn á knjánum inni í
. a Lerberginu sínu. Tjöldin voru dreg-
111 frá glugganiun, og hún horfði á tindr-
“Uidi stjörnurnar á nreðan að hún bað
'ottinn að stjórna sér og leiða sig, og
Pakkaði honiun að hann vjldi nota sig í
þjónustu sína, því að hún þóttist viss um
að hann ætlaði að gera það. Hún gat ekki
efast um það. Þegar klukkan sló eitt, reis
hún á fætur. „Ó, ég verð að fara að sofa
nú ríður á að safna þrótti til næstu næt-
urvöku“.
Þegar frú Klausen kom niður í borð-
stofuna raulandi, um morguninn, kom'
Ingibjörg hlaupandi á móti henni. „Góð-
an daginn, mamma, má ég tala við þig
dálitla stund?“
„Tala þú eins og þú vilt á meðan ég
bý til teið, því að pabbi er kominn á fæt-
ur. Er nokkuð alvarlegt á seyði?“
„Það er bara hjúkrunarkonan, inannna.
Ég held að hún sé fundin og að það sé
eg •
„Þú? — Heyxðu, Ingibjörg, livaða
markleysuhjal ertu nú að fara með, þú,
sein ert ekki annað en barn enn? — Nú,
þarna kemur faðir þinn. Hann ætti þó
að geta kornið fyi-ir þig vitinu.--Ingi-
björg heldur að —-----—“
„Að Drottinn geti notast við hana“, tók
læknirinn fram í, „og ég held það líka.
Mér varð það ljóst, undir eins og þú hvatt-
ir mig til að biðja ákveðið um þetta, hvað
Drottinn ætlaði okkur. — Það er að vísu
satt, að hún er bani enn þá, en minnstu
þess, er þú sagðir sjálf, þegar drengirnir
láu í skarlatssóttinni, að betri hjixkx-unar-
konu en Ingibjörgu gæti maður ekki kos-
ið sér. Eg veit að vísu, að það voru ýkj-
ur, en ég veit liins vegar, að hún er brjóst-
góð og handlagin, og svo verður vor liimn-
eski faðir að leiða starfstæki sitt. — Þú
getur \erið viss um það, telpa mín, að
ég myndi sleppa þér við þetta, ef ég ætti
völ á öðru betra, en nú segi ég aðeins:
Gakk þú með Guði og hann mun hjálpa
þér, — og þú varst svo einstaklega ör-
ugg í gærkvöldi. mamma“.
„Ertu nú aúss urh, að þetta sé rétt hjá